Η τεράστια πολιτική σημασία της καζούρας

Ηταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία (της Αριστεράς και της Δεξιάς) που ένας άσχετος περαστικός είδε φως σε ένα μεγάλο κόμμα, ανέβηκε, και μέσα σε λίγες ημέρες το έκανε ιδιοκτησία του. Και μάλλον θα είναι πάλι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ένα κόμμα εξουσίας θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, όχι λόγω πολιτικών διαφωνιών, αλλά διότι τα στελέχη του ντρέπονται να ανήκουν στις τάξεις του. Δεν κάνω καθόλου πλάκα, σας βεβαιώνω ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάποια βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα βροντάνε κάτω και φεύγουν τώρα, δίχως να περιμένουν το συνέδριο ή τις ευρωεκλογές, όπως θα ήταν το φυσιολογικό. Δεν αντέχουν άλλο, το λένε φόρα παρτίδα.

Πιστέψτε με, αυτή δεν είναι διαπίστωση που πατά σε υποθέσεις και εικασίες. Είναι προϊόν ρεπορτάζ και απανωτών συζητήσεων με δεκάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτή τη στιγμή στέκονται στην εξώπορτα του κόμματος αναποφάσιστοι. «Να συνεχίσω να είμαι μέσα ή να σηκωθώ να φύγω και να απαλλαγώ;» είναι το θεμελιώδες ερώτημά τους. Και όμως, ναι, δεν αναρωτιούνται αν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει κεντρώα ή πολύ αριστερά, ούτε αν το κόμμα πρέπει να έχει τάσεις ή να είναι αρχηγικό, ούτε αν πρέπει να είναι υπέρ ή κατά του φράκτη στα σύνορα.

Αυτά είναι διλήμματα της προ Κασσελάκη εποχής. Τώρα το δίλημμα είναι «μένω και υποφέρω ή φεύγω και απαλλάσσομαι». Μα, συγγνώμη, θα ρωτήσετε, από τι θα υποφέρουν αν μείνουν και από τι θα απαλλαγούν αν φύγουν; Μα από την καζούρα, αγαπητοί μου. Από τον χαβαλέ, από την πλάκα που γίνεται γύρω τους. Από τη θυμηδία που τους κυνηγά σε κάθε βήμα τους, από το άγριο δούλεμα που υφίστανται ακόμα και από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.

Η αντοχή του ανθρώπου έχει όρια, ξέρετε. Και σας ξαναλέω, μην υποτιμάτε διόλου το αίσθημα ξεφτίλας που νιώθουν πολιτικοποιημένοι άνθρωποι (έστω και με ιδεοληψίες ή εχθροπάθειες ή παρωπίδες) όταν στις εκατό ερωτήσεις και παρατηρήσεις που δέχονται ημερησίως για το κόμμα τους από τον κοσμάκη, ούτε μία δεν είναι πολιτική. Οταν και οι εκατό είναι προϊόντα σελεμπριτισμού, λες και βρίσκονται σε κάνα τηλεοπτικό κουσκουσάδικο. Εχετε επίγνωση τι σημαίνει για έναν βαρύ και ασήκωτο αριστερό, να βλέπει το κόμμα του να μετατρέπεται σε μεσημεριανάδικη εκπομπή;

Αφήστε που και αντεπίθεση να θέλουν να κάνουν όταν βρεθούν σε συζήτηση, δεν μπορούν. Ακόμα και τις πιο βαριές κουβέντες να πουν στον Νεοδημοκράτη ή στον Πασόκο που βρίσκουν απέναντί τους, εκείνοι δεν αντιδρούν πια, δεν θυμώνουν, δεν αντιπαρατίθενται πολιτικά μαζί τους. Τους αρχίζουν την πλάκα και την κοροϊδία, στις λεπτές ή στις χοντρότερες ειρωνείες. Ξέρετε πόσο φρικτό είναι να μη σε φοβάται ο εχθρός σου, αλλά να σε κοροϊδεύει; Παύεις να έχεις λόγο ύπαρξης…