Είναι η υποκρισία αρετή;

Το παραπάνω ερώτημα δεν τίθεται προς εντυπωσιασμό, αλλά για προβληματισμό. Και ο προβληματισμός προκύπτει από τον καθημερινό δημόσιο διάλογο, όπως αυτός αποτυπώνεται στην τηλεόραση, τις εφημερίδες, τα έντυπα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σχεδόν όλοι σ’ αυτή τη χώρα γνωρίζουμε το “ουαί υμίν Γραμματείς.” κλπ και – σχεδόν όλοι-διαπιστώνουμε ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζούν και βασιλεύουν.

Το δίπολο Κυβέρνηση- Αντιπολίτευση προσπαθεί (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) να επιβεβαιώνει -με ανυπόκριτη ευλάβεια θα έλεγα- το ανωτέρω λεχθέν υπό του Ιησού, τον οποίο τόσο τιμούμε ως Έθνος.

Παραδείγματα άπειρα. Σταχυολογώ μερικά.

α) Ισχυρίζεται η Κυβέρνηση (εννοείται η εκάστοτε Κυβέρνηση) ότι “βαδίζουμε προς την “εξοδο από την κρίση” , ενώ γνωρίζει ότι έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει (δεν αναφέρομαι σε τούνελ, διότι η λέξη μόνο γέλωτα προκαλεί πλέον). Αντικρούει η Αντιπολίτευση (εννοείται η εκάστοτε Αντιπολίτευση). “Βαδίζετε προς την ολοκληρωτική καταστροφή του λαού”, ενώ ξέρει ότι έχουν γίνει αρκετά βήματα προς διόρθωση των κακώς κειμένων. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ*

β) Δηλώνει ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος . ” Το τρέχον έτος αναμένουμε μεγάλη αύξηση των επενδύσεων, με συνέπεια να υπάρχει ανάπτυξη κατά 3,5%”, παρά το ότι γνωρίζει ότι το 3,5% “παίζει” από 0,5% έως 1%.
Η απάντηση. “Σιγά μην πιάσετε (όχι πιάσουμε ως χώρα) αυτό το ποσοστό. Ύφεση προβλέπεται. Ψεύτες. ΑΝΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ* καθώς είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει θετικό πρόσημο αυτό το έτος.

γ) Ανακοινώνεται από την ΕΛΣΤΑΤ, ότι το προηγούμενο έτος το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε κατά Χ%.” Κυβερνητικοί κύκλοι” (όχι επισήμως η Κυβέρνηση). “Πρόκειται περί ψεύδους καθώς οι μηχανισμοί της φαυλότητας παραμένουν ανέγγιχτοι”. Αντιπολίτευση.” Κατά τις δικές μας εκτιμήσεις το ποσοστό της φτώχειας είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που ανακοινώθηκε”. ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ* επί 2 γιατί και οι δύο γνωρίζουν την αλήθεια.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Οι πολίτες αυτής της (πώς να το πώ δύσμοιρης;; καλαναπάθει;; ελαμωρετώρα;; γραφικής;;) χώρας να μην είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματικότητα (εκτός από αυτή της συνεχούς μείωσης των εισοδημάτων τους). Και επειδή τίποτα πλέον δεν είναι πιστευτό, γιατί να μην “τσιμπάνε” και σε απίθανες λύσεις που τους προσφέρουν διάφοροι τσαρλατάνοι της πολιτικής και, όχι μόνο, σκηνής;;;

Κατά τα άλλα υπερηφανευόμαστε ότι -παρά την κρίση- έχουμε παιδεία “ανωτέρας ποιότητας” (κάτι σαν φέτα Π.Ο.Π. δηλαδή) η οποία παραδίδει στην κοινωνία πολίτες υψηλού επιπέδου, αγνούς πατριώτες και γενικά ανθρώπους που πονάνε αυτό τον τόπο και είναι έτοιμοι να θυσιασθούν γιαυτόν. Ά, και “δημοκράτες” (στα λόγια βεβαίως, βεβαίως) γιατί στην πράξη …

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ και απάντηση στο ερώτημα του τίτλου.

Ενώ πράγματι η υποκρισία είναι κάτι αξιοκατάκριτο και μεμπτό, εν τούτοις στη σημερινή εποχή έχει χάσει το ακριβές νόημά της και φαντάζει κάτι απλό και σύνηθες (πώς τον είπαμε τον Βασιληά;; Μιθριδάτη;;), επομένως φαίνεται ότι η υποκρισία μπορεί να μην έχει γίνει ακόμα αρετή, αλλά οσονούπω προς τα εκεί βαδίζει.

Και για να μη φανεί ότι υπερβάλλω. Δεν υπήρχε παλιά υποκρισία;; Φυσικά υπήρχε και θα υπάρχει, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας είναι ότι σ’ αυτή την πολύ δύσκολη φάση της χώρας όχι απλώς περισσεύει, αλλά θριαμβεύει.

Υ.Γ. Οι λέξεις με * που αναφέρονται στο κείμενο, είναι μέρος ενός ανθολογίου για το θέμα μας. Υπάρχουν ακόμα οι: Υποκρίνομαι, Υποκρύπτω, Προσποιούμαι, Παριστάνω,Υποδύομαι, Επίπλαστος, Θεατρινισμός, Ιησουιτισμός. Πλούσιο λεξιλόγιο. Τυχαίο;;