Και επί Γης Ειρήνη…

Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, οι Χριστιανοί σε όλον τον κόσμο, ετοιμαζόμαστε για την Θεία Γέννηση του Χριστού μας σε μια φτωχική φάτνη στη Βηθλεέμ. ‘’Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί Γης Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία’’….

Με την σκέψη μου στον αγγελικό ύμνο και στην Ειρήνη επί της Γης,  εξέφρασα την απορία μου προς τον καλό μου φίλο και αφοσιωμένο διάκονο της Εκκλησίας του Θεού, παπά Μακάριο : ‘’Γέροντα, μήπως έχει κουραστεί ο Θεός να ασχολείται με μας τους ανθρώπους και μας έχει εγκαταλείψει στη μοίρα μας; Κοίταξε γύρω σου: Πόλεμοι, φτώχεια, βάσανα, αρρώστιες πανδημίες…. Πού είναι η επί Γης Ειρήνη, που ψέλνουν οι Άγγελοι όταν γεννιέται ο Χριστός;’’

Ο καλός ιερωμένος μου εξήγησε, ότι ο ύμνος δεν αναφέρεται στην έννοια της Ειρήνης, όπως, τουλάχιστον, την αντιλαμβανόμαστε συνήθως, αλλά στο ότι ο ίδιος ο Χριστός είναι η Ειρήνη, που έρχεται, για να αποκαταστήσει τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία έχει διαταραχτεί από υπαιτιότητα του ανθρώπου

Δέχτηκα την απάντησή του, χωρίς περισσότερες ερωτήσεις. Όταν, όμως, έμεινα μόνος, τα ερωτήματα συνέχισαν να γυρίζουν στο μυαλό μου, βασανιστικά, αμείλικτα…

Πώς ξεφύγαμε έτσι από το «κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωση», που μάς έπλασε ο Θεός;

Αρκεί ένα νοερό ταξίδι στην Υφήλιο για να διαπιστώσει κανείς την θλιβερή πραγματικότητα.  Κηρυγμένοι και ακήρυχτοι πόλεμοι, λαοί που υποφέρουν καταπιεζόμενοι από άλλους λαούς, παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα… Εκμετάλλευση, φτώχεια, δυστυχία, … ένας κόσμος, χωρίς αγάπη, χωρίς συμπόνια, χωρίς σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα … Ένας κόσμος όπου κυριαρχεί  το συμφέρον των ολίγων και η επιβολή της θέλησης του ισχυρού επί του αδυνάτου. Καταναλωτικές κοινωνίες, όπου Θεός είναι το κέρδος και ο άνθρωπος αγωνίζεται να το κατακτήσει μεταχειριζόμενος κάθε μέσο.

Φαίνεται ότι κάπου έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία των Χριστουγέννων .

Το μήνυμα της Θείας Γέννησης, ο Βασιλεύς των Βασιλέων, που δεν γεννήθηκε σε παλάτι, αλλά σε έναν ταπεινό σταύλο και δεν τυλίχθηκε με χρυσοκέντητα σπάργανα, αλλά ζεστάθηκε με το χνώτο των ζώων, όση δύναμη και αν έχει, κάποιες φορές μοιάζει ανίσχυρο να αποκαταστήσει τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Οι προσπάθειες, που καταβάλλουμε οι άνθρωποι των σημερινών κοινωνιών να νιώσουμε μέσα μας το πνεύμα των Χριστουγέννων στολίζοντας χριστουγεννιάτικα δέντρα και  γεμίζοντας τα σπίτια μας και τους δρόμους με πολύχρωμα λαμπιόνια  είναι ανούσιες. Τα φανταχτερά φωτάκια, από μόνα τους, όσο όμορφα κι αν είναι, δεν αρκούν για να ζεστάνουν τις ψυχές.

Κοιτάζοντας από το παράθυρο του γραφείου μου την Λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου, στο Κέντρο του Πειραιά, βλέπω τα μαγαζιά ντυμένα γιορτινά, αλλά τα πιο πολλά κλειστά.  Έχει σουρουπώσει και η κυκλοφορία είναι αραιή.  Ένας κύριος με αθλητική φόρμα βγάζει βόλτα το σκυλάκι του, (αυτός είναι  sms 6…). Μια κυρία φαίνεται να έχει μόλις βγει από το κομμωτήριο (sms 2 αυτή…)

Ένας νεαρός, έξω από το απέναντι κατάστημα, αγοράζει ένα πουλόβερ (sms 2,  click away….). Το παίρνει και τον βλέπω να κατηφορίζει μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Εκεί, στην εσοχή ενός για χρόνια κλειστού καταστήματος, μήνες τώρα, έχει βρει καταφύγιο ένας  άστεγος συμπολίτης μας.

Ο νεαρός τον πλησιάζει και του δίνει το πουλόβερ που μόλις αγόρασε. Η ευγνωμοσύνη και η χαρά του φτωχού αστέγου είναι εμφανής. Ο νέος απομακρύνεται με ανάλαφρο βήμα. Τα πόδια του, θαρρείς ότι, δεν πατούν στην γη!

Χαμογελώ… Ιδού το μήνυμα των Χριστουγέννων: Αγάπη, Ανθρωπιά, Έλεος.

Υπάρχει Ελπίδα !

Καλά Χριστούγεννα!

 

Νικόλαος Μανωλάκος

Αντιστράτηγος ε.α – Επίτιμος Δκτης ΑΣΔΕΝ

Βουλευτής Α’ Πειραιά και Νήσων