Κακοί νόμοι, κακοί δικαστές, κακοί Αμβρόσιοι

Και μπερδεμένοι πολίτες, θα προσέθετα. Ας τα πάρουμε όμως ένα – ένα, με τη σειρά, μπας και τα ξεμπερδέψουμε.

Τι είναι ο Αμβρόσιος; Ιεράρχης, εκπρόσωπος του Θεού της Αγάπης. Τι λέει ο Θεός της Αγάπης, δια του ιερού του βιβλίου για την ομοφυλοφιλία; Ότι είναι αμαρτία. Ασυζητητί. Ούτε επιλογή, ούτε προσανατολισμός. Αμαρτία, τελεία και παύλα. Κι όχι μόνο η ομοφυλοφιλία. Και η μοιχεία και η επιθυμία της μοιχείας και οι προγαμιαίες σχέσεις και ο αυνανισμός! Άπειρα τα σχετικά χωρία της Βίβλου και των πατερικών κειμένων. Μια γεύση της χριστιανικής οπτικής δίνει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Ρωμαίους α’ 26-27, μιλώντας για τις γυναίκες που “μετήλλαξαν την φυσικήν αυτών χρήσιν εις την παρά φύσιν” και για τους άνδρες που “εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους”. (Δεν ξέρω αν κάποιοι το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά αν δεν έχετε την ίδια άποψη για τα παραπάνω, δεν είστε Χριστιανοί και πάτε καρφί για κόλαση. Θρησκεία αλλά καρτ δεν υπάρχει.)

Τι κάνει λοιπόν ο Αμβρόσιος ως Ιεράρχης; Κηρύττει τον λόγο του Θεού! Χωρίς κανένα φίλτρο νεωτερικότητας, το οποίο η θρησκεία δεν αποδέχεται. Υπάρχει βέβαια μια ουσιώδης διαφορά θεολογικού χαρακτήρα: η Βίβλος θεωρεί τις πράξεις αυτές αμαρτία, αλλά ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα στους πράττοντες να μετανοήσουν και να ζητήσουν συγχώρεση. Άρα, ακόμα και οι αμαρτωλοί περιβάλλονται από την αγάπη του Θεού, αν φυσικά αλλάξουν ρότα – αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε. Το μαύρο φίδι όμως θα το αποφασίσει ο Θεός την ημέρα της κρίσης. Μέχρι τότε, οι εκπρόσωποί του θα πρέπει με αγαπητικό λόγο να προσελκύουν στην Εκκλησία τους αμαρτωλούς, να τους πείθουν για τη σοβαρότητα του αμαρτήματός τους και να τους οδηγούν σε μετάνοια και σε “απεταξάμην”. Το κάνει αυτό ο Αμβρόσιος λέγοντας “φτύστε τους” και “αν είχα όπλο και ο νόμος μού το επέτρεπε θα τους σκότωνα”; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Άρα το πρώτο φάουλ (τι φάουλ, πέναλτυ κανονικό) του ιεράρχη είναι θρησκευτικής τάξεως. Αλλά εκεί δεν μας πέφτει λόγος. Αφού η Ιερά Σύνοδος και ο Αρχιεπίσκοπος τον καμαρώνουν, ας τον λουστούν.

Τι άλλο είναι όμως ο Αμβρόσιος; Είναι πολίτης και μάλιστα δημόσιος λειτουργός με μισθό που πληρώνεται από τους άλλους πολίτες συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλοφίλων. Επομένως, ως κρατικός λειτουργός έχει αυξημένη ευθύνη για την προαγωγή του νόμου, της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης. Την ευθύνη αυτή αναγνωρίζει και ο ίδιος ο νόμος καθώς προβλέπει μεγαλύτερες ποινές και μεγαλύτερο πρόστιμο αν το αδίκημα διαπραχθεί από δημόσιο λειτουργό. Είναι συνεπής στον ρόλο του δημόσιου λειτουργού ο Αμβρόσιος λέγοντας “φτύστε τους” και “αν είχα όπλο και ο νόμος μού το επέτρεπε θα τους σκότωνα”; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Άρα το δεύτερο φάουλ είναι δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα. Το κράτος θα έπρεπε να τον τιμωρήσει κατ’ αρχήν πειθαρχικώς, όπως θα τιμωρούσε έναν έφορο που θα έλεγε “φτύστε τις γυναίκες φορολογούμενες”, ας πούμε. Το έκανε αυτό το κράτος. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Πάμε τώρα στο δικαστήριο, το οποίο έκρινε, με βάση τον υπάρχοντα νόμο, ότι δεν υπήρξε αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της υποκίνησης σε ρατσιστική βία. Εδώ είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε το αυτονόητο, που πολλοί συμπολίτες μας φαίνεται να αγνοούν: τα δικαστήρια δεν φτιάχνουν νόμους, τους εφαρμόζουν. Ή, μάλλον, πρέπει να τους εφαρμόζουν. Αν ο νόμος είναι κακός, οπισθοδρομικός, σκοταδιστικός κ.λπ. δεν φταίει το δικαστήριο, αλλά η Βουλή. Οι δικαστές λοιπόν που έκριναν το παραλήρημα μίσους του Αμβρόσιου αποφάσισαν ότι δεν παραβαίνει τον νόμο. Και αρκετοί σχολιαστές του διαδικτύου εξεμάνησαν: μα είναι δυνατόν κάποιος να λέει “φτύστε τους” και “αν είχα όπλο και ο νόμος μού το επέτρεπε θα τους σκότωνα” και αυτό να μην στοιχειοθετεί αδίκημα; Λυπάμαι, αλλά είναι. Διότι δεν πρόσεξαν ή δεν διάβασαν ολόκληρη τη διατύπωση του νόμου. Την παραθέτω εδώ:

1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 – 20.000) ευρώ.

Όπως βλέπετε, δεν αρκεί η διατύπωση εκφράσεων μίσους αλλά πρέπει αυτές να γίνουν κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων. Και έτσι φτάνουμε στη διαχρονική πληγή του νομικού μας “πολιτισμού” και διαχρονική πηγή προβλημάτων: τους κακούς νόμους. Πώς θα κρίνεις αν το “φτύστε τους” εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη; Αν δηλαδή υπάρχει πιθανότητα να υλοποιηθεί από 2-3 γραφικούς φανατίλες ή από χιλιάδες αφιονισμένους “πιστούς”; Δεν υπάρχει τρόπος. Θα το ξέρεις μόνον αφού γίνει. Αν ο νόμος δεν είχε αυτό το “κατά τρόπον…”, το σκέτο “φτύστε τους” θα αρκούσε. Ή, αν προέβλεπε ως αποτέλεσμα του κηρύγματος βίας την λόγω ή έργω εξύβριση, η οποία στοιχειοθετείται με το “φτύσιμο”. Όμως ο νομοθέτης απέφυγε να την προσθέσει και έμεινε μόνο στα χοντρά: απειλή για ζωή, ελευθερία, σωματική ακεραιότητα. Κι ο δικαστής έκρινε ότι τα καραμπινάτα κηρύγματα μίσους του Αμβρόσιου δεν ενέχουν απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή την σωματική ακεραιότητα των υποψήφιων προς φτύσιμο. Λογικό! Δεν σκοτώνεται κάποιος αν τον φτύσεις.

“Μα είπε και πως αν είχε όπλο και το επέτρεπε ο νόμος θα τους σκότωνε!” θα επιμείνουν οι “συνήγοροι” του διαδικτύου. Ναι, είπε “αν το επέτρεπε ο νόμος” θα υποστηρίξει ο συνήγορος του Αμβρόσιου. Και θα προσθέσει: “εφόσον δεν το επιτρέπει ο νόμος είναι αυτονόητο ότι ο πελάτης μου δεν προτρέπει σε τέτοια συμπεριφορά”. Και το δικαστήριο θα συμφωνήσει. Βέβαια, αυτό δημιουργεί νομολογία. Και μερικές λογικές ερωτήσεις. Αν, π.χ. ένας αντισημίτης ή ένας χρυσαυγίτης αρχίσει και λέει ότι “αν ο νόμος το επέτρεπε θα έκαιγα τους Εβραίους ή τους Πακιστανούς”, το δικαστήριο θα τον κρίνει με τον ίδιο τρόπο; Ή αν ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως Τούρκος της Δυτικής Θράκης έλεγε “φτύστε τους Έλληνες”; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, μη σου πω ότι είμαι σίγουρος για το αντίθετο.

Από την άλλη, αν οι δικαστές συμφωνούν στο ότι για να στοιχειοθετηθεί αδίκημα πρέπει ο κηρύσσων το μίσος να εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή να απειλεί τη ζωή, πού βρήκε τέτοια στοιχεία ο εισαγγελέας και δεν έβαλε στο αρχείο ως νόμω αβάσιμες τις γελοίες μηνύσεις του γνωστού και μη εξαιρετέου Δημητρά κατά της Σώτης Τριανταφύλλου και της Λώρης Κέζα; Που μάλιστα δεν έκαναν ούτε προτροπές για φτύσιμο ούτε αναφορά σε δυνητικές δολοφονίες; Δύο μέτρα και δύο σταθμά προφανώς. Ανεξαρτήτως λοιπόν του αποτελέσματος αυτών των δικών, και μόνο το ότι δύο άνθρωποι που έχουν δημόσιο λόγο ταλαιπωρούνται και διασύρονται επειδή απλώς και μόνο εξέφρασαν την – εντελώς ήπια κατά την άποψή μου – γνώμη τους για τις ισλαμικές αντιλήψεις, δείχνει ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι για “φτύσιμο”. Χρησιμοποιώ την έκφραση με την άδειά της, σύμφωνοι;

(Θυμίζω ότι το “αδίκημα” της Τριανταφύλλου είναι η φράση “ο Μάρκο Πόλο [είχε γράψει:] φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι”. Και της Κέζα η παράγραφος: “Υπάρχει μια απαίτηση της πολιτικής ορθότητας να σεβόμαστε τον μουσουλμανικό κόσμο όπως είναι. Να σεβόμαστε δηλαδή την κοινωνία που γαλουχεί τον άνδρα ώστε να βλέπει ως ατιμασμένες όποιες γυναίκες δεν ακολουθούν τους προκαθορισμένους κανόνες. Να σεβόμαστε την κοινωνία που ανέχεται οι άνδρες να πασπατεύουν και να χουφτώνουν χάρη στη ρατσιστική γενίκευση “όλοι οι αλλοδαποί είναι καλοί”. Οχι, λοιπόν, κανένας σεβασμός για καμία κοινωνία που προάγει και ενθαρρύνει την καταπίεση.”)

Πάμε τώρα στον ίδιο τον αντιρατσιστικό νόμο για τον οποίο πολλά έχουν γραφτεί. Δεν θα σας ζαλίσω με φιλελευθεριάζουσες υπερευαισθησίες που διυλίζουν τον κώνωπα των ατομικών δικαιωμάτων και καταπίνουν την κάμηλον των κινδύνων για την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών, ακόμα και για το πολίτευμα. Η άποψή μου είναι απλή και σαφής:

Ο νόμος πρέπει να έχει και αποτρεπτικό – προληπτικό χαρακτήρα, όχι μόνο τιμωρητικό. Άρα, έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις οποιαδήποτε άποψη για οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων. Ακραία, γελοία ή ρατσιστική. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να προτρέπεις σε πράξεις βίας κατά κανενός. Κι όχι μόνο αν απειλούν τη ζωή. Καμμία, μα καμμία προτροπή σε πράξεις βίας κατά ανθρώπων ή κατά περιουσίας δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή. Ούτε φτύστε τους, ούτε μουτζώστε τους, ούτε σπάστε τους τα τζάμια, ούτε χτυπήστε τους εχθρούς του Χριστού, του Αλλάχ ή του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος. Καμμία, ποτέ. Και τι θα γίνει αν η άποψή σου είναι ότι μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων θα πρέπει να φτύνεται, να δέρνεται, να καίγεται σε φούρνους; Θα την κρατήσεις για τον εαυτό σου και θα την πάρεις μαζί σου στον τάφο – που να εύχεσαι να μην είναι αποτέλεσμα παρόμοιας άποψης που έχει για σένα μια άλλη ομάδα ανθρώπων. Να μην ξεχνάμε ότι τα κρεματόρια του Χίτλερ χτίστηκαν πάνω στο οικόπεδο που διαμόρφωσε η “επιστήμη” της ευγονικής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόντουσαν στις αρχές του 20ου αιώνα, όχι μόνο οι Ναζί, κι όχι μόνο στη Γερμανία. Να μην το ξαναζήσουμε στο όνομα του φιλελευθερισμού, ε; Γιατί αν πάρουν στα χέρια τους την εξουσία οι ταλιμπάν αυτού το κόσμου δεν θα σε ρωτήσουν, Άρη μου, αν συμφωνείς με τη χατζάρα που ευλόγησε ο Θεός. Κιχ δεν θα προφτάσεις να βγάλεις. Επομένως, το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται σε μια φιλελεύθερη κοινωνία που θέλει να παραμείνει έτσι, είναι σαφέστατο. Προέτρεψες σε πράξη βίας και είσαι πολίτης; Φυλακή και πρόστιμο. Είσαι δημόσιος λειτουργός; Περισσότερη φυλακή, μεγαλύτερο πρόστιμο και απόλυση.

Να πώς θα ήταν διατυπωμένος ο νόμος αν τον έφτιαχνε η “Δημιουργία, ξανά!”:

1. Όποιος, με οποιονδήποτε τρόπο, αμέσως ή εμμέσως, προτρέπει σε πράξεις βίας κατά προσώπου, ομάδας προσώπων ή κατά των περιουσιών των, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών, με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 – 20.000) ευρώ και με αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για πέντε έτη.

2. Αν την πράξη της προηγούμενης παραγράφου τέλεσε δημόσιος λειτουργός ή υπάλληλος, τιμωρείται με φυλάκιση έξι (6) μηνών έως τριών (3) ετών, με χρηματική ποινή δέκα έως τριάντα χιλιάδων (10.000 –30.000) ευρώ, με αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για πέντε έτη και με οριστική απόλυση. 

Άμεση προτροπή: Φτύστε / χτυπήστε / σκοτώστε τους Τάδε.
Έμμεση προτροπή: ο Θεός (ο Μαρξ, η ομάδα κ.λπ.) σάς δίνει εντολή ως πιστοί / οπαδοί που είσαστε να φτύσετε / χτυπήσετε / σκοτώσετε τους Τάδε.

Με αυτόν τον νόμο οι μηνύσεις τού φασίζοντος αυτόκλητου “εκπροσώπου” ενός ανύπαρκτου παρατηρητηρίου θα έμπαιναν στο αρχείο κι ο Αμβρόσιος στη φυλακή. Άντε, γιατί έχουμε και περισσότερο σοβαρά πράγματα για να ασχοληθούμε.

*Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος “Δημιουργία, ξανά!” και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής