Καμιά σακούλα πλαστική στη φύση να μη μείνει, βγάλτε όλοι  τα στράιστρα από τη ναφθαλίνη!

Τώρα για να πούμε την αλήθεια όλοι σχεδόν το γνωρίζαμε, αλλά όλοι είχαμε βολευτεί με αυτό το αίσχος της πλαστικής σακούλας. Ακόμη και αν δεν μας χρειάζονταν παίρναμε όσες μπορούσαμε από τα μαγαζιά και γεμίζαμε, πρώτα το σπίτι μας και μετά τους σκουπιδοτενεκέδες. Κι ας γνωρίζαμε ότι έχουν γεμίσει οι θάλασσές μας κι ας ακούμε στα χαζοκούτια, όποτε τους περισσεύει λίγος χρόνος από τα άθλια ριάλιτι, ότι στον Ατλαντικό έχει αναφερθεί μία έκταση όση η Γαλλία γεμάτη σακούλες και άλλα πλαστικά. Και ας φωνάζουν οι ψαράδες ότι καταστρέφονται οι προπέλες τους από τα πλαστικά (άσχετα ότι κι αυτοί μιλούν λιγότερο για τα πλαστικά με τα οποία γεμίζουν τις κοιλιές τους τα ψάρια).

Επιτέλους, πάντως, έστω με δειλά βήματα, έστω και πολύ αργά η …τρισκατάρατη Ευρωπαϊκή Ένωση έλαβε κάποια μέτρα, αλλά κι αυτά μισά εξ αιτίας της πίεσης των κρατών και των βιομηχανιών. Μάλιστα ανάμεσα στα πρώτα φιγουράρει και η Ελλάδα, η οποία προτίμησε, αντί της πλήρους απαγόρευσης να βάλλει απλά μία τιμή και μάλιστα μικρή. Κι ας έχει κυβέρνηση που θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη ευαισθησία στο θέμα του περιβάλλοντος, όχι μόνο γιατί συγκυβερνά (!) με το κόμμα των οικολόγων, το οποίο διαθέτει και υπουργό σ’ αυτήν. Κι ας ζει ουσιαστικά από τους τουρίστες που λατρεύουν τις θάλασσές της, τις οποίες όλοι μας γεμίζουμε πλαστικά. Κι ας είναι σχετικά ευκολότερο λόγω της λειψής της ανάπτυξης να βάλλει η ίδια τους κανόνες της αειφόρου ανάπτυξης και να σκεφθεί λίγο και τις επόμενες γενιές.

Έστω όμως ότι τώρα κάτι έγινε. Ας το δούμε θετικά. Και ας κάνουμε κι εμείς το πρώτο βήμα, αντί να πληρώνουμε τις σακούλες. (Λεφτά εξ άλλου υπάρχουν! Άφθονα….)

Και τώρα ας περάσουμε σε πιο αστεία, αλλά ίσως και στα πιο σοβαρά θέματα αυτού του κομματιού. Μερικοί καλοί συμπατριώτες θυμήθηκαν τα στράιστρα (το σωστό, τάιστρα)  και πηγαίνουν με αυτά στο σούπερ μάρκετ. Και κάνουν τη δουλειά τους, όσο κι αν εμείς το βλέπουμε και από τη γραφική του πλευρά. Εξ άλλου πώς αλλιώς θα το έβλεπε π.χ. ένας Κονταράτος; Όμως η εφημερίδα μας μάλλον δικαιώνεται. Όχι μόνο για την πάγια υποστήριξή της σε περιβαλλοντικές πολιτικές και πρακτικές. Αλλά και γιατί έχει κάνει 2-3 αφιερώματα στην προσπάθεια κάποιων γυναικών να διατηρήσουν και να ξαναθυμηθούν τον αργαλειό, από τον οποίο προέρχονται όσα στράιστρα βλέπουμε στις λαογραφικές συλλογές, αλλά και προς πώληση εσχάτως.

Έτσι εμείς, αντί να συμπεριλάβουμε στη σελίδα του Τριβόλου την περιβαλλοντική κριτική της σακούλας του Μανώλη Κασιμάτη-Πορταλαμίου, την οποία ανέλαβε να κάνει ποιητική αδεία ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κονταράτος, την μεταφέραμε εδώ. Και προσθέσαμε και έτερο Καππαδόκη, που …αυτοκαρφώθηκε υπερήφανα. Για να μπορούμε να το παίξουμε πλέον οικολόγοι, ενώ τα στράιστρα τα ξαναβγάλαμε κυρίως για άλλο λόγο. Καθαρά Τσιριγώτικο. Την οικονομία. Δηλαδή την τσιγκουνιά μας, η οποία σε κάτι φαίνεται να βοηθά κι αυτή.

Έστω και αν, προς το παρόν, έχoουν αναλάβει παρόμοια δράση μόνο ο Πορταλαμίος, η Ελένη και λίγοι ακόμα φανατικοί της παράδοσης. Σε λίγο, που η σακούλα μπορεί να κοστίζει πιο πολύ και από το περιεχόμενο, να δούμε όλοι με τι θα πααίνετε για ψώνια στα σούπερ μάρκετ. Με λεφτά (όσοι έχουν…) για να πληρώσουν τις …σακούλες ή με τα …στράιστρα της λαλάς;

Αυτή είναι οικολογική συνείδηση!

Για δες πως μας κατάντησαν σ’ ετούτη δω τη χώρα,
ως και της Καίτης τα προικιά εβγήκανε στη φόρα!

Αφού σακούλες τώρα πια, αν πάρεις, θα πληρώνεις,
και στράιστρο αν δεν κρατάς  οικτρά το μετανιώνεις!

Έλα, του λέει,  λεβέντη μου ν’ ανοίξω την κασέλα,
να σού  ‘βρω ένα πλουμιστό με πούλιες και δαντέλα!

-Κοίτα, της λέει, μοναχά, (φουσκώνοντας τ’ αρθούνια),
ξέρεις, καθόλου δεν αργούν να βγούνε τα κουδούνια!

Κι έτσι με βλέπω σύντομα μέσα  σε ένα… πιάτο,
μεζές να γίνω εκλεχτός διά τον Κονταράτο!

Κάλιό  ‘χα να τα πλήρωνα, παραμιλεί στη σκάλα,
παρά εις τα γεράματα μαθές να ‘χουμε κι άλλα!

Ας είναι,  όταν γύριζε τον είδα φορτωμένο,
με κούμουλο το στράιστρο καλά σφιχτοδεμένο!

Φέτα, καφέ και ζάχαρη και ένα… τραταμέντο,
λίγο ποντικοφάρμακο και δυό κιλά τσιμέντο!

Ανδρέας Λουράντος – Κονταράτος.

 

Αυτή εδώ που βλέπετε, με στραΐστρο φορτωμένη,
ειν’ η γνωστή σε όλους σας, η Χάρου η Ελένη!

Στους νέους νόμους συνεπής, στις προσταγές της φύσης,
πο το μπαούλο ξέθαψε παλιά προικιά της νύφης!

Στον ώμο της το κρέμασε, φόρεσε και κουκούλα,
…σιγά μην τούνε πλήρωνε δυό σέντσια τη σακούλα!

Και μιά και δυό… σεινάμενη στο μάρκετ αριβάρει,
με λίγο απ όλα τα καλά, γεμίζει το ταγάρι!

Τι να σου πω Ελένη μου…δηλώνω μαγεμένος!
Πιστή ‘σαι στην παράδοση κι είμαι γοητευμένος!

Μα θα σου πω τι σκέφτηκα κι αν θες συμπάθησέ μου!
Εικόνα μου ‘ρθε εις το νου, απ΄ τα παλιά…ω Θέμου!

Δε θάτανε πιο ταιριαστή η..θέση της ταγάρας,
αν στα σκαρβέλια ήτανε στην πλάτη μιάς γαϊδάρας;

Δε λέω, πως  Ελένη μου, σε σε δεν έχει θέση,
αντίθετα θα έλεγα,… σου κάνει ωραία μέση,

όμως φαντάσου γάιδαρο στης Χώρας τα σοκάκια!
Θα ξύπναγε τις μνήμες μας και τα παλιά μεράκια!

Ανδρέας Λουράντος Κονταράτος

 

Αναδημοσίευση από το φ. 332 Φεβρουάριος 2018 της έντυπης έκδοσης.