Κάνε, Θεέ μου, να μην αποκτήσουμε την Ελλάδα που μας αξίζει

Τα πολιτικά κλισέ είναι συνήθως αφόρητα βαρετά και στην καλύτερη περίπτωση κωμικά, εντασσόμενα σε εκείνο το είδος της κωμωδίας που μαζί με το γέλιο προκαλεί και τον οίκτο. Αυτό ισχύει για όλα τα πολιτικά κλισέ εκτός από ένα. Γιατί υπάρχει ένα πολιτικό κλισέ που είναι απλώς τρομακτικό. Που περιγράφει ένα μέλλον που θα κάνει όλους τους βουτυρομπεμπέκους που εδώ και ένα δύο χρόνια μας τα έχουν κάνει τσουρέκια με τη λέξη «δυστοπία» να μάθουν τι πραγματικά σημαίνει.

Μιλάω για το κλισέ σύμφωνα με το όποιο η Ελλάδα πρέπει να γίνει «η χώρα που αξίζουν οι Έλληνες». Μιλάω για τα σλόγκαν του τύπου «για την Ελλάδα που μας αξίζει, «η Ελλάδα που αξίζει στους Έλληνες», «οι Έλληνες αξίζουμε μια άλλη Ελλάδα» κ.ο.κ., τα οποία προκαλούν ενθουσιασμό και χειροκρότημα στα ακροατήρια των πολιτικών που τα ξεστομίζουν. Ίσως επειδή οι χειροκροτητές δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που ακούνε και τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Εξηγώ:

Οι Έλληνες είναι οι άνθρωποι που έχουν γεμίσει τη χώρα τους παράνομες χωματερές. Που πετούν σκουπίδια και σκουπιδάκια όπου βρουν. Που χτίζουν όπου και όπως τους κάνει κέφι και μετά οργισμένοι αναρωτιούνται πού είναι το κράτος. Που μπαζώνουν ρέματα και χείμαρρους και μετά βγαίνουν στα κανάλια να διαμαρτυρηθούν που πλημμυρίζουν. Που κάνουν μπάρμπεκιου σε καύσωνα με ανέμους 7 και 8 μποφόρ και μετά αναρωτιούνται πού είναι τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που στο πορτοκαλί και στο κόκκινο φανάρι πατούν γκάζι. Που θεωρούν κάθε πεζοδρόμιο το ιδιωτικό τους πάρκινγκ και την οδική σήμανση διακόσμηση. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν αφήσει ελεύθερη επιφάνεια σε δημόσιο χώρο που να μην τη μουτζουρώσουν. Που τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους μοιάζουν με δημόσια ουρητήρια. Που έχουν καταφέρει να κάνουν το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, τον σιδηρόδρομο, να μοιάζει με extreme sport. Που δεν πληρώνουν εισιτήριο για τα ΜΜΜ και ταυτοχρόνως απαιτούν αυτά να λειτουργούν άψογα. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να φοροδιαφεύγουν όσο περισσότερο γίνεται αλλά το κράτος να λειτουργεί όσο καλύτερα γίνεται. Είναι οι άνθρωποι που στηλιτεύουν την παραβατικότητα την ώρα που με τις ώρες πίνουν τον καφέ τους σε κατάστημα που έχει καταλάβει πεζοδρόμιο. Είναι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως το κέντρο του κόσμου. Είναι οι άνθρωποι που μπερδεύουν την ασυδοσία με την ελευθερία. Είναι αυτοί που… θα μπορούσα για πολύ να παραθέτω τα χαρακτηριστικά μας αλλά νομίζω ότι τα ξέρουμε όλοι καλά. Οπότε το μόνο που μένει είναι να σας ρωτήσω το έξης: τι χώρα μπορεί να αξίζει ένας λαός παραβατικών εγωκεντρικών αρπακολλατζήδων που θεωρούν ότι έχουν μόνο δικαιώματα αρνούμενοι οποιαδήποτε υποχρέωση; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να μην είναι παράδειγμα προς μίμηση αλλά είναι πολύ καλύτερη από αυτή που στ’ αλήθεια αξίζουν οι κάτοικοί της;