Κάποιος να μαζεύει τα ροδάκινα

Τα υπουργεία Εργασίας και Εξωτερικών έχουν συγκροτήσει μία ομάδα με σκοπό την οργανωμένη εισαγωγή εργαζομένων που θα απασχοληθούν στη γεωργία και στον τουρισμό. Οι πρώτες συζητήσεις γίνονται με την κυβέρνηση των Φιλιππίνων για την υποδοχή 50.000 εργαζομένων.

Η ασιατική χώρα είναι από εκείνες που εμφανίζουν μία από τις καλύτερες δημογραφικές συμπεριφορές στον κόσμο και έχει την πολυτέλεια να εξάγει εργατικά χέρια. Αντίστοιχες επαφές γίνονται και με το Βιετνάμ ώστε να έρθουν εργαζόμενοι στη Μακεδονία, στα ροδάκινα και στα καπνά. Αλλά και στον τουρισμό, έχουν γίνει κρούσεις σε Ιταλία και Σκανδιναβία προκειμένου να έρθουν εργαζόμενοι στο πεδίο του service -το καλοκαίρι που πέρασε αναστέναξαν τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία από την έλλειψη προσωπικού υψηλού επιπέδου. Είναι και άλλοι κλάδοι που ταλαιπωρούνται, ειδικά στη μεταποίηση, στη μεταλλουργία και στις κατασκευές.

Και κάπου εδώ παρεμβαίνει η συζήτηση καφενείου που αδυνατεί να κατανοήσει για ποιο λόγο υπάρχουν υψηλά ποσοστά ανεργίας (στο 12%) όταν τα κλαδιά από τις ελιές είναι σαν ανοιχτά χέρια που ζητούν βοήθεια, οι δίσκοι περιμένουν στον πάγκο του εστιατορίου και δεν βρίσκεται άνθρωπος να βάλει τα ροδάκινα στα καλάθια. Είναι μία κουβέντα βυθισμένη στην αφέλεια, ενίοτε και στο λαϊκισμό. Ο άνεργος πτυχιούχος δεν θα πάει να μαζέψει ελιές, εκτός και αν έχει φτάσει σε οριακή κατάσταση. Ενα μεγάλο κομμάτι του ποσοστού ανεργίας αντιστοιχεί στην άρνηση των ανθρώπων να εργαστούν επειδή δεν βρίσκουν απασχόληση που αντιστοιχεί στις δεξιότητες και στις φιλοδοξίες τους. Πρόκειται, φυσικά, για ανέργους που απολαμβάνουν και τη στήριξη της οικογένειάς τους. Και αν θέλετε, η επιλεκτική ανεργία αποτελεί, έστω εμμέσως, στοιχείο προόδου. Για πολλούς η σκληρή χειρωνατική εργασία είναι μία απαξιωτική συνθήκη. Πριν από μία γενιά δεν ήταν έτσι. Και όταν αρνείσαι να κάνεις τη δουλειά και τους συμβιβασμούς του παππού σου δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι είσαι τεμπέλης. Ούτως ή άλλως οι βαριές εργασίες έχουν εκχωρηθεί προ πολλού στους αλλοδαπούς, δηλαδή σε ανθρώπους που αισθάνονται πιο ισχυρή την πίεση για επιβίωση. Εσύ δεν θα μαζέψεις ελιές γιατί δεν μεγάλωσες με αυτό το όνειρο. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά της πρώτης γενιάς μεταναστών. Κάποτε υπήρχαν οι Αλβανοί για αυτές τις δουλειές. Τώρα όχι. Καλώς να έρθουν οι Φιλιππινέζοι.

Aυτή η συνθήκη θα φέρει νέες αλλαγές στη σύνθεση του εθνικού πληθυσμού. Από τις χιλιάδες των Φιλιππινέζων και των Βιετναμέζων που θα έρθουν για να δουλέψουν στα χωράφια, το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι να μείνουν εδώ. Θα κάνουν οικογένειες και θα μεγαλώσουν καινούργιους Ελληνες. Και η επιλογή των Φιλιππίνων είναι σωστή. Πρόκειται για χριστιανικό πληθυσμό που ήδη διατηρεί μία σημαντική κοινότητα στην Ελλάδα. Δεν θα είναι, βέβαια, φιλί της ζωής στην καχεκτική δημογραφία μας, αλλά μία μικρή ανάσα. Τώρα θα πεταχτούν αυτοί που θα ζητήσουν σπίτια και μετρητά στα νέα ζευγάρια προκειμένου να μπουν σε διαδικασία τεκνοποίησης -λες και είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Ομως ακόμα και αν γίνει αυτό, αν οι γυναίκες μας αρχίζουν να τεκνοποιούν για να δώσουν στρατιώτες και εργαζόμενους στη χώρα, κάποιος θα πρέπει να μαζεύει τις ελιές και τα ροδάκινα.