Καζαμίας 2017

Γενάρης και κατσεύουνε πάνω στα κεραμίδια,

τα ίδια και τα ίδια, γάτοι και άνθρωποι.

Ο Τσίπρας και τα σώβρακα να πάρει μας γυρεύει

και νέο φόρο κοπανά σε όποιονε κατσεύει.

 

Φλεβάρης και στεγνώσανε όλα μας τα πηγάδια.

Δεν στάζουν τα ρημάδια, τα μάτια μας βροχή.

Κι αν δεν δακρύσει ο Δήμαρχος και ο Ζορμπάς κι ο Βέζος

τα μπαϊ πας μας, βλέπω το, νερό δεν θα ‘χουν φέτος.

 

Μάρτης. Και να φουσκοδεντριές! Πάμε τε για κεντρία

μακριά από μαντρία, ‘πο αγριόζουλες.

Δεν σώνουνε τα ήμερα που φάγανε τα πάντα,

έχομε και τα άγρια να ‘ρχονται ως τη βεράντα.

 

Απρίλης! Μήνας έρωτα και πάλι θα προβάλει

και, λεν, θα μας την βάλει, την σύνταξη ορθή

και πάλι η κυβέρνηση· κι αριστερή κραιπάλη

ξεδοντιασμένοι γέροντες θα απολαύσουν πάλι!

 

Μάιος ο των λουλουδιών! Θυμάται η  γη η αγία!

Σπέρνουμε μπαμπακία,  όλοι οι Τρίβολοι.

Και επειδή ξεροί βλαστοί θα βγουν στου Καγαρέλα,

αν θες καρπουζοπέπονα, προς το Δρυμώνα έλα.

 

Ιούνιος και έρχουνται σωρός οι τουριστάδες.

Δόξα τσοι κερατάδες, θα φέρουνε λεφτά!

Θα φάνε, θα μαυρίσουνε, θα δείξουν τον ποπό τους!

Αλλά δεν ξέρω αν ο Λαχνός χωρέσει το σκατό τους.

 

Ιούλιος και κόκκινες γίνονται οι ντομάτες.

Ξανθές και μαυρομάτες, πλακώνουν τσίτσιδες.

Ο Κονταράτος μας βαστά καμάκια και απόχες,

μα μόνο που του βγαίνουνε τα μάτια ‘πο τσι κώχες.

 

Αύγουστος και παχύνανε οι μύγες και το ψέμα.

Θα ρθουν να πιούνε αίμα, ΣΔΟΕ και ΙΚΑτζής.

Αλλά καλά να πάθουνε όσοι δουλειές βαστούνε.

Στο Καλαδί ας πάαιναν κάλλιο τους να λιαστούνε.

 

Σεπτέμβρης και ο Ταμπακάς βγάνει έναν τόνο κράσο.

Μ’ αν ρθει να τον κεράσω, απ’ τον δικόνε μου,

σαν θα του δώκω να τον πιει σε πήλινο κανάτι,

θα πει, ας ήταν λιγοστό, μα σαν του Δρυμωνιάτη!

 

Οκτώβριος κι αρχίζουμε ξανά τσι λιτανείες.

Όλοι με μετανοίες, γυρεύουμε βροχή.

Αλλ’ είμαστε αμαρτωλοί τόσο πολύ, που αν ρίξει,

ίσως το ρίξει όλο μαζί, ώστε να μασε πνίξει.

 

Νοέμβρης. Δεν ελάδωσε ξανά λιτριβιδείο.

Επλάκωσε και κρύο, και τρέμουν οι μισθοί.

Ο Μητσοτάκης εν ζωή, ο άχαρος, ακόμα

βλέπει τον Κούλη του ψηλά κι εμάς όλους στο χώμα.

 

Δεκέμβρης και ξοδεύτηκε  ακόμα ένας χρόνος.

Θεέ μου, πόσος πόνος, ακόμ’ αναλογεί

σ’ όλους εμάς τσοι ταπεινούς πού τι πολύ ζητάμε,

πέρ’ από μια μπουκιά ζωή και να χαμογελάμε;

 

Με τις ευχές μου όλες για νύχτες πιο θερμές,

για μέρες πιο αθρώπινες,  γι’ αγάπες πιο πολλές.

 

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης