Και όμως, υπάρχει ελπίδα. Ή, μπράβο Δανάη!

ΜΟΛΙΣ στο προηγούμενο φύλλο μας, η στήλη είχε εκφράσει για άλλη μία φορά, σαφώς, αλλά έμμεσα, την απαισιοδοξία της, κάνοντας κριτική στις «επιθέσεις» εναντίον της ιδέας της αριστείας, επί τη ευκαιρία της πατροπαράδοτης απονομής των βραβείων της 28^ης Οκτωβρίου στους πρωτεύσαντες μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μία είδηση όμως, από αυτές που σπανίζουν εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, μάς έκανε να αναθαρρήσουμε. Στα γραφεία του Τριφυλλείου Ιδρύματος έφθασε μία σύντομη μα πολύ περιεκτική επιστολή από μία νεαρή μαθήτρια, που συμπεριλαμβανόταν στις επιτυχούσες στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις και στις βραβευθείσες την 28^η για τις επιδόσεις της στο σχολείο την περσινή χρονιά. Λόγω της σπανιότητος σε κείμενα αυτού του είδους την παραθέτουμε αυτούσια, αφού η μαθήτρια αυτή μάς πήρε τη «μπουκιά από το στόμα» γράφοντας με σύντομο, αλλά αδρό και περιεκτικό τρόπο, όλα όσα λέμε εμείς διαμαρτυρόμενοι και ….πολυλογώντας. Μάλιστα με τον τρόπο της και τη γραφή της έδωσε η ίδια μία αποστομωτική απάντηση σε όλους τους μαστόρους της ισοπεδωτικής αγραμματοσύνης, οι οποίοι εδώ και μερικές δεκαετίες μάς έχουν κυριολεκτικά «γανώσει» το μυαλό με απείρου κάλλους ανοησίες, που θα ήταν γραφικές και διασκεδαστικές αν δεν ήταν αρκούντως επικίνδυνες. Απολαύστε όμως πόσο απλά τα γράφει η κοπέλα αυτή και θα επανέλθουμε:

                                                      ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Η πρωτοετής φοιτήτρια του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας) Δανάη –Μαρία Δαπόντε του Θεοδώρου και της Μαρίας από τα Κύθηρα ευχαριστεί θερμά τον πρόεδρο και το Συμβούλιο του Τριφυλλείου Ιδρύματος  για την απονομή τιμητικής πλακέτας του πρώτου αριστείου προόδου  για το σχολικό έτος 2014-2015, καθώς και για το χρηματικό έπαθλο.

                                                                                          Κύθηρα, 28 Οκτωβρίου 2015

                                                                                          Δανάη-Μαρία Δαπόντε 

Αυτά, λοιπόν. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ. Όμως δεν τα καταφέρνουμε, αφού μας «ρούμπωξε» όλους η μικρή με τη μεγάλη σκέψη και το καθαρό μυαλό. Με λίγα λόγια, κοφτά και σταράτα. Η κοπέλα θα διαπρέψει. Αφού γνωρίζει τη λέξη «ευχαριστώ», που την έχουμε ξεχάσει όλοι, θα πάει μπροστά. Και όχι μόνο η ίδια. Αλλά μπορεί να δείξει το δρόμο και στη γενιά της. Και να δασκαλέψει τους απερινόητους βαζιβουζούκους με τις γραφίδες των αγραμμάτων, που κανοναρχούν την απαιδευσία για να δικαιολογήσουν τη δική τους αμάθεια και τη ροπή τους προς κάθε μορφής δικαιολόγηση του …τίποτα. Μάλιστα, αν μας το επιτρέπει η νεαρά υποψήφια επιστήμων, θα θέλαμε να πούμε ότι μεγάλο μέρος της δικής της συμπεριφοράς, άρα και των πολλών μπράβο των δικών μας, ανήκουν στην οικογένειά της. Δεν έχουμε παραλείψει να τονίζουμε συνεχώς ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Πολιτεία για την καταστροφή που ζούμε. Όσο και αν …προσπαθεί, αν δεν βοηθούσε η οικογένεια, το σχολείο και η εκκλησία, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοια καταστρεπτική κατάσταση την Παιδεία, τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, από την οποία ξεκινούν, βέβαια, όλα. Άρα, εδώ έχουμε αυτό που ζητάμε. Την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Η οποία, μαζί με όσα, δύσκολα και μαζεμένα, έδωσε σωστά το σχολείο και οι λοιπές …δυνάμεις, κατάφερε να βγάλει παιδιά σαν αυτό. Και το ενθαρρυντικό είναι, για να μην απαισιοδοξούμε γενικά, πως εδώ κάτω, έχουμε πολλές οικογένειες σαν κι αυτήν, ασχέτως αν δεν είχαν όλοι την ιδέα να κάνουν το ίδιο. Κι εδώ δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τον αείμνηστο ΔΗΜ.ΚΟΜΗ, ο οποίος, σε μία (την μοναδική νομίζουμε) εκδήλωση στη μνήμη της Μαρ. Στάη για το Κληροδότημά της για τους Κυθηρίους νέους, για το οποίο τόσα πολλά είχε προσφέρει ο ίδιος, είχε εκφράσει το μεγάλο του παράπονο, καθώς δεν είχε πατήσει τότε κανένας υπότροφος, ενώ και οι γονείς τους μετριόνταν στα δάχτυλα! Αν ζούσε τώρα, σίγουρα θα αισθανόταν ότι με μαθητές, όπως η Δανάη, οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι. Όσο, μάλιστα, νοιώθουν «χαμένοι» ( με όλες τις έννοιες της λέξης) όσοι είχαν ποντάρει στην απαιδευσία και στην κατάργηση κάθε διάκρισης, τόσο εμείς οι άλλοι, λίγοι ή πολλοί αδιάφορο, θα ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΜΕ. Τουλάχιστον στον τομέα αυτόν. Μπράβο Δανάη και διπλό μπράβο στους γονείς και τους παππούδες σου!

Αν κάποιος θέλει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την έλλειψη παιδείας, δεν έχει παρά να προσέξει τη συμπεριφορά μικρών παιδιών με τις μανάδες τους στα μέσα μεταφοράς στην Αθήνα. Η προτροπή του γονιού προς το παιδί για να προσφέρει τη θέση του σε έναν ηλικιωμένο, έναν ανάπηρο, έναν κληρικό ή μία έγκυο είναι σπάνιο φαινόμενο, έτσι ώστε όποιος το δει πρέπει να αγοράσει αμέσως λαχείο, αφού έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει, καθώς μάλλον ελάχιστες πιθανότητες έχει για να ξαναδεί κάτι παρόμοιο!