Κενή Διαθήκη…

Δήμαρχε πανυπέρτατε και υψηλή αρχή μας
να σ’ έχει ο Θεός καλά και νάχεις την ευχή μας.
Επειδή κανείς δεν ξέρει, πότε θα του τελειώσει,
το λάδι στο καντήλι του και θα τα τσιτακώσει,
αν είσαι τότε Δήμαρχος, όταν αναχωρήσω
μια χάρη μόνο θάθελα ’πο τώρα να ζητήσω.
Αν τύχει και οι φίλοι μου -τα ξέρεις τα χαϊβάνια-
και φέρουν εις το πτώμα μου λουλούδια και στεφάνια,
παρακαλώ σε Δήμαρχε να ξέρεις από τώρα,
κοίτα μην στα βουτήξουνε σαν έρθει κείν’ η ώρα
και πάνε και τα χώσουνε μαζί μ’ αυτό του Πάκη
κι όλα μαζί μουχλιάσουνε και είναι για το τζάκι.

Επιθυμία έσχατη στις Τριβολοπεζούλες:
καλλίτερα τα δίνετε για να τα φάν’ οι ζούλες.
Μπορεί να κατεβάσουνε κανένα δράμι γάλα
και δώσουν και στον Τρίβολο και στα συντρόφια τ’ άλλα.
Αν κι ίσως είν’ καλλίτερα σαν πάω στα ουράνια,
φωτία να μου βάλετε μαζί με τα στεφάνια!
Όπως αυτήν που βάζουνε μ’ ολόγιομο φεγγάρι
εις τη γιορτή τ’ Αγιού Γιαννιού που λένε Ριζικάρη.
Θάμαι σε κάτι χρήσιμος, όπως πολλοί θα πείτε,
αφού εις τη φωτία μας κι εσείς θα ζεσταθείτε.

Αμφιδάμας

Σ. Τρ. Ωραία ιδέα να «βαλσαμώσουν» το στεφάνι που κατέθεσε ο Π.τ.Δ. και ενέπνευσε και μας εδώ. Τρέμω, όμως, από φόβο μήπως και συμβεί καμία φορά κανένα ατύχημα σε κάποιον υψηλό προσκεκλημένο μας, Θεός φυλάξοι, και μας …μείνει εδώ ολόκληρος! Θα τον βάλουν σε προθήκη σαν βρικόλακα να μην μπορούμε να μπούμε στο Δημαρχείο; Ανατριχιάζω από τώρα! Να ήταν τουλάχιστον η Δήμητρα Ματσούκα ή η Μιράντα Κερ, που σας έβαλα και τη φωτογραφία της, όταν ήρθε εδώ η μανούλα της; Αλλά για σκέψου να σου τύχει κανένας Γιακουμάτος ή καμία κυρά Τασία. Μπρρρρρρ!

Δημοσιεύθηκε στο φ. 309, Ιανουάριος 2016

Παιάν!

Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά
της κρίσης το φαιόμαυρο σκοτάδι
μα από του Δημαρχείου τα σκαλιά
αυτά τα ίδια που πατούν καθημερνά οι σκλάβοι,
μια λάμψη φέγγει σκίζοντας το βράδυ
ίδια με φώς που βγαίνει από βαθύ πηγάδι.

Εκεί (το Δημαρχείο) κατοικεί
ο φάρος της φυλής ο φεγγοδότης,
αγέραστο στεφάνι δάφνης ξακουστό,
φέγγει απ το φώς του όλη η ανθρωπότης
του γένους θησαυρός μέσα σε πλεξιγκλάς
να μην το πιάνουν κι όλοι οι μπας κλας.

Πάνω σε θρόνο ξαποσταίνει ακριβό,
σαν την Ελλάδα δεν πεθαίνει ούτε αυτό.
Θυμίζει σ’ όλους κι από τα πέρατα πιο πέρα
την μέρα που ήρθε με χρυσή γαλέρα
ο Υψηλότατος Πάκης, στου νησιού
το χώμα να πατήσει
και σ’ όλους φώς και λάμψη,
απ’ τη δική του λάμψη να χαρίσει

Ο πλουμισμένος θρόνος ακριβώς
σαν κάσα που φυλά βαρύ φορτίο
αφήνει άφωνο κάθε προσκυνητή,
από του καπλαμά τη μαστοριά και μεγαλείο
και αναλογίζεται σκεπτόμενος κανείς
στο πέρασμα της μέρας,
το θρίαμβο της ντιβανοκασέλας.

Μες στη βιτρίνα μισόξερο στεφάνι κατοικεί
όπως του ήλιου την μισοσβησμένη ακτίδα
όμως οι γαλανόλευκες κορδέλλες μαρτυρούν
ολόκληρου του γένους την ελπίδα
πάλι να γίνει κάτι από την κομισιόν
και να την βγάλουμε φτηνά
τηρουμένων των αναλογιών.

Και όπως στη Πόλη τα μπαρμπούνια καρτερούν
το δοξασμένο ξύπνημα του γένους,
για αιώνες μισοτηγανισμένα κολυμπούν
δείχνοντας την αδυναμία του τέλους
προσμένουν τον παιάνα να σαλπίσουν,
και στο τηγάνι να ξαναγυρίσουν,

έτσι κι εδώ η Ιστορία μια μέρα θα μιλήσει
και τότε το ξερό δαφνόφυλλο θα πρασινίσει.

Μανώλης Χάρος. (Από το FB)