«Κλεισθένης» και αυτοδιοίκηση

ΜΕΣΑ στο καλοκαίρι, όπως όλα τα παράξενα νομοθετήματα, πέρασε μετά από μία εντελώς πρόχειρη διαβούλευση κατά την οποία ελάχιστα πράγματα πέρασαν από την πλευρά των Δήμων, αλλά και των κομμάτων που εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους και έγινε νόμος του κράτους ο περίφημος «Κλεισθένης», που ήρθε να συμπληρώσει τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη».

Δυστυχώς αυτή η έλλειψη διάθεσης για οποιεσδήποτε βελτιώσεις «έθαψε» και τα όποια θετικά στοιχεία είχαν βρει θέση στο νέο νόμο. Εδώ και καιρό είχαμε επισημάνει τα δύο μεγάλα προβλήματα που τότε ήταν ακόμη προθέσεις των κυβερνώντων και αυτά που θα δημιουργούσαν ασφυκτική κατάσταση στη λειτουργία των Δήμων.

Το ένα είναι η απλή αναλογική, η οποία έγινε μεν με το πρόσχημα ότι διευκολύνει τις συνεργασίες, κάτι που ασφαλώς είναι καλό, στην ουσία όμως θεσμοθετείται για να διευκολύνει το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση και το οποίο ελάχιστη εκλογική επιρροή διέθετε στην Αυτοδιοίκηση.

Το δεύτερο, το οποίο είναι ίσως ακόμη χειρότερο, είναι ότι, εκτός από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι νέοι Δήμαρχοι θα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία υποχείρια οιασδήποτε μειοψηφίας, θα έχουν δεμένα τα χέρια τους από μία σκληρή γραφειοκρατία.

Για να πούμε την αλήθεια, αυτό γινόταν και πριν τον «Κλεισθένη», ενώ σε αυτό μεγάλη ευθύνη έφεραν και οι ίδιοι οι Δήμαρχοι, οι οποίοι λειτουργούσαν για πολλά χρόνια σε συνθήκες ημιπαρανομίας και ανάγκασαν το κράτος να επιβάλλει τη γραφειοκρατία, αφού είναι παντελώς ανίκανο να λειτουργήσει σωστά και να κάνει αποτελεσματικούς ελέγχους στέλνοντας στη Δικαιοσύνη ή στο σπίτι τους  παρανομούντες αυτοδιοικητικούς.

Αλλά ας πάμε στα καθ’ ημάς γιατί εκεί είναι το …ψητό. Η απλή αναλογική έχει μεν το καλό της δίκαιης εκπροσώπησης, έχει δε το κακό της ακυβερνησίας. Για το λόγο αυτόν σπάνια εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη σε «ανόθευτη» μορφή. Το επιχείρημα των αναγκαστικών συνεργασιών είναι ένα απλό πρόσχημα, καθώς οι πάντες γνωρίζουν ότι οι πολιτισμένες συζητήσεις και οι συνεργασίες είναι ίδιον πολιτικού πολιτισμού και αυτός είναι αποτέλεσμα του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας. Εδώ, αυτό που θα προκύψει είναι ότι θα αυξηθούν εκθετικά οι κάθε λογής «τενεκέδες», που και σήμερα υπάρχουν, αλλά τότε θα βρουν μπροστά τους πεδίον δόξης λαμπρόν.

Ο καθένας σήμερα, που καταφέρνει με διαφόρους τρόπους να παίρνει ένα αξιόλογο αριθμό ψήφων νομίζει ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της …προσωπικότητός του και όχι των γνωστών διεργασιών που δεν μπορούν να καταργήσουν οι Δημοκρατίες. Έτσι, ενώ αποτελούν απλούς «γκαζοτενεκέδες» ή «παλιόγυαλα» που λάμπουν επειδή πέφτει επάνω τους ο ήλιος και όχι γιατί διαθέτουν δικό τους φως, αναγάγουν εαυτούς σε μέγιστες προσωπικότητες νομίζοντας και δυστυχώς πιστεύοντας,  ότι είναι …διαμάντια. Πόσους τέτοιους δεν έχουμε ζήσει και εδώ; Αυτοί, επομένως έκαναν τη δουλειά τους και με τους προηγούμενους νόμους, τώρα είναι που θα βρουν τον δικό τους …παράδεισο και, εκτός από τους ψηφοφόρους, τους οποίους «εξεβίαζαν» με τους γνωστούς τρόπους του παλαιοκομματισμού, τώρα θα μπορούν να τους «εκβιάζουν» κανονικά ως μειοψηφίες χωρίς τις οποίες κανένας δήμαρχος δεν θα μπορεί να αγοράσει ακόμη και …χαρτί τουαλέτας για το Δήμο του.

Και θα πείτε, και δικαίως, και τι θα κάνουμε, αφού ο νόμος είναι νόμος, μέχρι να αλλάξει (ίσως και με κανέναν ακόμη χειρότερο!).

Εδώ θα επανέλθουμε με μία παλιά μας πρόταση, την οποία είχαν απορρίψει τότε ασυζητητί όλοι οι υποψήφιοι άρχοντές μας, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν και το φόβο της απλής αναλογικής, αν και –κατά τη γνώμη μας- είχαν, γενικά, κάθε έννοια φόβου.

Όμως, επειδή ο τόπος μας μάς ενδιαφέρει και μόνον αυτός, έχουμε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, μία μόνο οδό να ξεφύγουμε από τη μία, τουλάχιστον, από τις κύριες παγίδες του «Κλεισθένη», αυτήν της ακυβερνησίας λόγω απλής αναλογικής.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πρωτοτυπήσουμε, πανελλαδικά κατεβάζοντας, με κοινή συμφωνία, έναν μόνο συνδυασμό. Οπότε, και θα ακυρωθούν οι πονηρές εκδοχές του νόμου και θα μπορούμε να υπηρετήσουμε τον τόπο, αν αυτός είναι ο σκοπός μας, όπως παγίως ισχυρίζονται όλοι οι υποψήφιοι.

Μέσα σε έναν κοινό συνδυασμό θα μπορούσαν να βρουν στέγη όλες οι τάσεις. Αυτό όμως προϋποθέτει μία συμφωνία σε ένα κοινό πρόσωπο και ένα κοινό πρόγραμμα. Δύσκολα πράγματα σας βάζουμε! Εδώ, λοιπόν,  είναι τα δύσκολα. Εδώ όμως δοκιμάζονται και πολλά πράγματα. Η ειλικρίνεια, η πολιτική εντιμότητα, η πραγματική διάθεση συνεργασίας και το καλώς εννοούμενο συμφέρον του τόπου μας. Γιατί η συνεργασία που δήθεν επιβάλλει η απλή αναλογική μετά τις κάλπες είναι απλά μία μεγαλύτερη δυνατότητα εκβιασμού των πλειοψηφούντων, από τις ισχνές έως ανύπαρκτες μειοψηφίες.

Δεν γνωρίζουμε ποίοι άλλοι, ασφαλώς αρκετοί, μπορούν να καταθέσουν άλλες προτάσεις και ποίες. Αυτή είναι η δική μας. Με μία σαφή και επαναλαμβανόμενη δήλωση. Πως θα στηρίζαμε αναφανδόν μία ανάλογη προσπάθεια, χωρίς καμία συμμετοχή, λόγω του ρόλου του εντύπου, τον οποίο υπηρετούμε πάνω από τρεις δεκαετίες.

Υ.Γ. Νομίζουμε ότι εδώ κρίνονται οι απόψεις και οι ρόλοι ενός εκάστου και όχι στις δήθεν επικλήσεις ενός «δημοσιογραφικού» παρελθόντος, το οποίο εκφράζεται σήμερα με απλές χολερικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς όλα τα άλλα δημιουργούν φαίνεται το φόβο του αντιλόγου, καίτοι  εδώ ΟΥΔΕΠΟΤΕ αρνηθήκαμε οποιαδήποτε άποψη έστω και αιρετική. Είναι όμως ευκολότερη η λάσπη και παράγεται σε αφθονία λόγω, τόσο της ….προτέρας ιδιότητος, όσο και γιατί και εδώ μερικοί και μερικές νομίζουν ότι είναι διαμάντια, ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από σπασμένα λαμπόγυαλα!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΦΥΛΛΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018