Κοιμήσου ….αγγελούδι μου!

Εις τα κλεφτά ξεγλύστρησε κι αυτό το καλοκαίρι,

φτάσαμε στον Οκτώβριο που τις βροχές θα φέρει.

Αυτό που εξεχώρισε ετούτη τη χρονέα,

ήταν οι Αυστραλέζοι μας! Μεγάλη …τρυγωνέα!

Γιομίζανε τις αίθουσες, κάθε χωριού πλατεία

και μείς οι ντόπιοι ήμαστε μικρή μειοψηφία!

Τώρα που πήγε το μυαλό, στα πανηγύρια πίσω,

θυμήθηκα ένα συμβάν να σας το ξιστορίσω!

Οσες γιορτές γινήκανε είχαν επιτυχία,

και σ’ όλες τους αξίζανε τα πρώτα τα βραβεία!

Μα κείνη που ξεχώρισε στα σοβαρά στ’ αστεία,

είναι αυτή η έκθεση στα Φράτσια στην πλατεία!

Εκεί ήταν και διασκέδαζε ένα καλό παιδάκι,

είναι και συνονόματος και ντρέπομαι λιγάκι!

Αντρέας ονομάζεται, Σπανός, γνωστή φιγούρα,

μόνο που κείνη τη βραδιά θα ’χε πολύ φαγούρα!

Γιατί το εξενύχτησε, ήταν και κουρασμένος,

κάτι δωμάτους μόνωνε κι ήταν αποστεμένος!

Ας είναι, η νύχτα πέρασε κόντευε πλέα μέρα,

σαν ο Σπανός ξεκίνησε κατά Καλάμου πέρα!

Στο δρόμο απολάμβανε πολύ την ησυχία

κι οδήγαγε τ’ αγροτικό μέσα στην ηρεμία!

Σκεβότανε να έπερνε μιά μόνωση μεγάλη,

από την κρίση των καιρών αμέσως να τον βγάλει!

Μα κάτι η νύχτα η βαθειά, λίγο και το κρασάκι,

ο κυρ Αντρέας βρέθηκε να παίρνει ένα ..υπνάκι!

Στ’ αλήθεια πιά ονειρεύεται πως έχει μονωμένα,

το Μέγαρο και τη Βουλή, τον αερολιμένα!

Και πως μαθές η τρόικα ζητά ’πο το Γιωργάκη,

να τον πληρώσει άμεσα, τού ’στειλε ραβασάκι!

Μα εκεί που ονειρευότανε πως η ζωή ειν’ ωραία,

επήγε και κουτούλησε σε μία νομαρέα!

Το όχημα τινάχτηκε ψηλά εις τον αέρα,

και βγήκε σ’ ένα λιόφυτο που ήτανε πιό πέρα!

Ακούστηκ’ ένας θόρυβος που έμοιαζε με μπόμπα,

καθώς η…πτήση τέλειωσε πάνω σε μιά κωλόμπα!

Ο φουκαράς σαν ξύπνησε, τα βλέπε όλα άσπρα,

και θάρριε στον παράδεισο πως βρίσκεται στά άστρα!

Μα ήταν ο αερόσακος που είχε ξεδιπλώσει,

σα σώβρακο παλαιικό τον είχε τυλικώσει!

Ήτανε του συνοδηγού! Γιατί εκειά ευρέθη!

Μετά ’πο την …εκτόξευση είχε αλλάξει θέση!

Το αμπραγιάζ εγύρευε που το απομονώνει,

μα κειά που εκαθότανε δεν είχε ούτε τιμόνι!

Οταν ανιστορίθηκε πως είχε εξωκείλει

και ότι του παράδεισου δεν πέρασε την πύλη,

την Παναγία δόξαζε, διπλά σταυροκοπιόταν,

ο ύπνος όλος του ’φυγε κι άλλο δεν του ερχόταν!

Το μόνο που τον φόβισε, καθώς άλλαξε θέση,

μην έκατσε εις το λεβιέ που ξώχει μες τη μέση!

Σαν είδε πως εγλύτωσε, ήταν ευτυχισμένος,

απλά εχασμουριότανε αγγουροξυπνημένος!

Έλεγε στ’ αυτοκίνητο, “κακό που να ’χεις χρόνο,

καθημερνίς περνάς παδά, δεν έμαθες το δρόμο;”

Το ότι ήτανε γερός, ήταν μεγάλο θάμα,

κι ευτύς στη Μερτιδιώτισσα έκαμε ένα τάμα!

Της έδωσε υπόσχεση να πάει ποδαράτος,

κι αν γίνεται να μην τον δει ποτέ ο Κονταράτος!

Έτσι στσι εικοσιτέσσερες μεγάλη Της η χάρη,

τον ηύρε στα Βρανάδικα να έχει αριβάρει!

Αγέρωχα περπάταγε με βήμα…αεράτο,

μα σαν το ψάρι έπεσε πάνω στον Κονταράτο!

Του λέω βρε Αντρέα μου, αν θέλεις να σε πάρω,

και ξέρεις ’δα, δεν θα το πω στον τάφο θα το …βάλω!

ΟΧΙ! Φωνάζει δυνατά! Το τάμα είναι τάμα,

μόνο αν θέλεις να σωθείς, έλα και συ αντάμα!

Ας είναι, εσυνέχισε, έτρεχε με καμάρι,

στο βήμα τ’ έτριζε η γη εσειώταν το Λιβάδι!

Εγώ επήγα για καφέ, “απών” για να μη γράψω,

κι ύστερα για τη χάρη Της ένα κερί ν’ ανάψω.

Αργότερα τον έφτασα πριν απ’ τη Τρύπια Πέτρα,

λίγο “ζιγκ-ζαγκ” επάαινε τα βήματα εμέτρα!

Τον είδα που…κεντράριζε, κι ότι τα ηύρε σκούρα,

μέσα απ’ την τρύπα να διαβεί, γιατί επαραντούρα!

Πάντως τα εκατάφερε κι εγώ τον ε ζηλεύω,

κι ας φαίνεται πως και καλά λίγο τον κοροϊδεύω!

Του δίνω μόνο συμβουλή και να τηνέ θυμάται,

να προτιμά το στρώμα του σα θέλει να κοιμάται!

 

Ανδρέας Λουράντος-Κονταράτος

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 262, Οκτώβριος 2011 της έντυπης έκδοσης