Κυβερνώσα Αριστερά: “Πού έδυ σου το κάλλος;”

Ο μεγάλος Γάλλος κωμικός Coluche μάς κατέλειπε την περίφημη φράση: “Les socialistes ont eu tort de venir au pouvoir. Ils auraient dû faire comme Dieu : ne jamais se montrer pour qu’on continue à y croire.” (*)

Στη μετάφρασή μου που ακολουθεί, έχω αντικαταστήσει το “socialistes”, με το “Αριστερά”: “Θα ήταν μεγάλο λάθος για την Αριστερά να καταλάβει την εξουσία. Θα ήταν καλύτερο γι’ αυτήν να ακολουθήσει το παράδειγμα του Θεού: Να παραμένει δηλαδή αόρατος, κάτι που εξασφαλίζει την πίστη μας σ’ Αυτόν”.

Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου η μυθολογία γύρω από την Αριστερά δοξάστηκε τόσο πολύ ώστε, περίπου, να θεωρείται πολιτικά incorrect κάθε θέση εναντίον της Αριστεράς.

Ακόμα και από τη Δεξιά, η οποία, ως ένα βαθμό, μοιάζει να ζητά συγγνώμη που κέρδισε τον εμφύλιο. Μια δεξιά η οποία με την μετεμφυλιακή  τιμωρητική συμπεριφορά της κατέστησε συμπαθείς τους αριστερούς κάθε βαθμίδας.

Μια δεξιά που παλεύοντας να επιπλεύσει στον αφρό του κοινωνικού αισθήματος διεκδικούσε κι αυτή κάποιους βαθμούς αριστεροσύνης στην κλίμακα του αριστερόμετρου, όπως ονόμασε το φαινόμενο ο Τ. Θεοδωρόπουλος.

Απόδειξη για το πόσο ισχυρό ήταν το αριστερό κίνημα στη χώρα μας, είναι η διάψευση-εξαίρεση ενός αδιαμφισβήτητου ιστορικού κανόνα. Αυτού που μας βεβαιώνει ότι την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές. Στην Ελλάδα την ιστορία του πρόσφατου εμφύλιου την έγραψαν οι ηττημένοι. Αυτό δεν υποδεικνύει η καθολική στράτευση της ελληνικής μετεμφυλιακής διανόησης, στο πλευρό των ηττημένων;

Υπάρχει, ωστόσο και το ευρωπαϊκό παράλληλο ταμπού που το εκφράζει η περίφημη φράση: “Καλύτερα να κάνεις λάθος με τον Sartre, παρά να είσαι σωστός με τον Aron”.

Τέλος πάντων, το σφάλμα για την Αριστερά έχει συντελεστεί. Ο Γάλλος κωμικός δικαιώνεται. Από τότε που ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες η καθημάς Αριστερά, μόνο κομματικές ήττες έχει να επιδείξει. Ήττες, όχι απλώς του επιπέδου της συνήθους “φθοράς της εξουσίας”, αλλά πρωτοφανούς συρρίκνωσης και απογοήτευσης.

Αυτό, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο, ιδιαίτερα για τις παντοειδείς πολiτικές ηγεσίες. Στην εποχή μας ιδιαίτερα, η δόμηση της ζωής (και της Πολιτικής) βρίσκεται περισσότερο κάτω από την εξουσία γεγονότων και εξελίξεων, (τόσο καταιγιστικών, είναι η αλήθεια) παρά πεποιθήσεων και ιδεολογιών.

Το μεγαλύτερο κόστος, όμως, για την Αριστερά, δεν είναι αυτό. Η ανεπανόρθωτη ζημιά, γι’ αυτήν, είναι η ιστορική απώλεια της συμπάθειας και της  καθαρότητας που σωρευτικά τής είχαν προσπορίσει οι διώξεις που υπέστη και η απουσία της από την εξουσία. Ιδιότητες, που ανατολίτικά εξελίχτηκαν στην άυλη υπεραξία του “ηθικού πλεονεκτήματος”, της “ηθικής υπεροχής”, που μέχρι τώρα ύψωνε σαν αδιαμφισβήτητο θέσφατο η αριστερή ρητορική.

Τώρα τι μένει να περιμένει κανείς;:

“Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

 

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις”.

 

(*): Αντλώ τη φράση από πρόσφατη ανάρτηση στο thehereticalgg.blogspot.com, με τίτλο, Seismic paradigm shift.

*O κ. Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου  χρηματοπιστωτικού τομέα gcostoulas@gmail.com