Λένιν, Στάλιν, Χίτλερ, Τσόρτσιλ: Οι άγνωστες ιστορίες πίσω από τις προσωπικότητες που «σημάδεψαν» την ανθρωπότητα

Θα ασχοληθούμε σήμερα με άγνωστες ιστορίες μερικών από τους ανθρώπους που σημάδεψαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον 20ο αιώνα. Πρόκειται συγκεκριμένα για τους Λένιν, Στάλιν, Χίτλερ και Τσόρτσιλ και μάλλον άγνωστα γεγονότα σχετικά με αυτούς.

Ήταν ιδιοφυΐα ο Λένιν; – Τι έδειξε η μελέτη του εγκεφάλου του;

Ένας από τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά τον 20ο αιώνα ήταν αναμφίβολα ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν (1870-1924), ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης και της ΕΣΣΔ στη συνέχεια. Δεν θα ασχοληθούμε σήμερα με το τι έκανε ο Λένιν όσο ζούσε, αλλά τι του έκαναν όταν έφυγε από τη ζωή. Στις 21 Ιανουαρίου 1924 ο Λένιν άφησε την τελευταία του πνοή στον συνοικισμό Γκόρκι κοντά στη Μόσχα. Ο ίδιος ο Λένιν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε μετριόφρων και αντιπαθούσε τις κολακείες.

Μάλιστα λίγο πριν πεθάνει είχε ζητήσει να ταφεί δίπλα στη μητέρα του που λάτρευε και ζήτησε να μην χτιστούν κτίρια και μνημεία με το όνομά του. Η επίσημη αιτία θανάτου του ήταν εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση ή εγκεφαλικό επεισόδιο (είχε υποστεί άλλα τρία).

Παρά την επιθυμία του, το Πολίτμπιρο, το Πολιτικό Γραφείο της ΕΣΣΔ, είχε άλλη άποψη, καθώς η σορός του ήθελαν να γίνει παντοτινό μνημείο της Επανάστασης. Ο Φέλιξ Ντζερζίνσκι, πρόεδρος της «Επιτροπής Κηδείας» του Λένιν δήλωσε: «Αν το επιτρέψει η επιστήμη, το σώμα του Λένιν πρέπει να διατηρηθεί». Τελικά, η σορός του Λένιν παραδόθηκε στον καθηγητή ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο Βλαντιμίρ Βορόμπιεφ, που ανέλαβε το δύσκολο έργο να διαφυλάξει τη σάρκα του Λένιν από τη φθορά. Αρωγός του, ένας άλλος ειδικός, ο Μπορίς Ζμπάρσκι.

Και οι δύο γνώριζαν ότι αν αποτύγχαναν, θα εκτελούνταν… Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την ιδιαίτερα μακάβρια περιγραφή της ταρίχευσης της σορού του Λένιν, αλλά με το τι έγινε με τον εγκέφαλό του. Να σημειώσουμε μόνο ότι είναι μυστήριο μέχρι σήμερα, το πού βρίσκεται η καρδιά του Λένιν. Πιθανότατα, κατά τη διάρκεια όλων των διαδικασιών που έγιναν, χάθηκε κάπου.

Όσο ζούσε ο Λένιν είχε καλλιεργηθεί η θεωρία-άποψη, ότι επρόκειτο για ιδιοφυΐα. Έπρεπε λοιπόν να εξεταστεί ο εγκέφαλος του για να μελετηθεί. Αφαιρέθηκε αυτούσιος από το κρανίο του και τοποθετήθηκε σε φορμαλδεΰδη. Για δυο χρόνια κανείς δεν τόλμησε να τον αγγίξει.

Το 1926 προσκλήθηκε ο Γερμανός νευρολόγος Όσκαρ Φογκτ για να επιχειρήσει να λύσει το μυστήριο γύρω από την, υποτιθέμενη, ιδιοφυΐα του Λένιν. Ο Φογκτ ίδρυσε το Ινστιτούτο Εγκεφάλου της Μόσχας, θέτοντας τον εγκέφαλο του Λένιν στο «μικροσκόπιο» των μελετών του. Ο Γερμανός καθηγητής υποστήριζε ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της εγκεφαλικής δομής και της εγκεφαλικής λειτουργίας. Αν ίσχυε αυτό, θα χαρτογραφούσε άνετα την ιδιοφυΐα του Λένιν.

Έτσι, έκοψε τον εγκέφαλο σε τέσσερα μέρη. Καθένα από αυτά το τεμάχισε σε 7.500 λεπτές φέτες για μικροσκοπική ανάλυση (συνολικά 30.000 φέτες!). Για τον σκοπό αυτόν χρησιμοποιήθηκε ένα ειδικά κατασκευασμένο μηχάνημα, όπως αυτό που χρησιμοποιείται για την κοπή του ζαμπόν. Μερικές φέτες χρωματίστηκαν μοβ και μαύρες για τις ανάγκες της εξέτασης, ενώ άλλες παρέμειναν άθικτες για να μελετηθούν από τις επόμενες γενιές.

Ο Φογκτ και μια ομάδα Σοβιετικών επιστημόνων ασχολήθηκαν για πολύ καιρό. Τα αποτελέσματα των ερευνών τους συμπεριλήφθηκαν τελικά σε 14 δερματόδετους τόμους με μια μονολεκτική ανάγλυφη αναγραφή για τίτλο: ΛΕΝΙΝ. Το έργο του Φογκτ και των Σοβιετικών δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Μόλις το 1993 ο δόκτωρ Όλεγκ Αντριάνοφ, ένας από τους σημαντικότερους τεχνικούς του Ινστιτούτου Εγκεφάλου της Μόσχας, πήρε άδεια για να δημοσιεύσει ένα επιστημονικό άρθρο για τον εγκέφαλο του Λένιν. Από το άρθρο αυτό φαίνεται γιατί οι κατά καιρούς σοβιετικές ηγεσίες δεν δημοσιοποίησαν νωρίτερα τα αποτελέσματα των ερευνών.

Όπως αποκάλυψε ο Αντρόποφ, ο εγκέφαλος του Λένιν είχε ασυνήθιστα μεγάλους πυραμιδικούς νευρώνες, που δεν επηρέαζαν τους εσωτερικούς μηχανισμούς του. «Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι ο Λένιν ήταν ιδιοφυΐα» είπε ο Αντρόποφ, που τόνισε ότι γενικά, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιάζει με καρπούζι, καθώς αποτελείται κατά 95% από υγρά. Σήμερα, ο εγκέφαλος του Λένιν φυλάσσεται δύο χιλιόμετρα μακριά από το μαυσωλείο του, σε μια αποθήκη, τεμαχισμένος σε 30.000 φέτες, τοποθετημένες σε γυάλινα πλακίδια μικροσκοπίου. Κανείς δεν τόλμησε να προτείνει την επανασύνδεση του εγκεφάλου με το σώμα, το οποίο παραμένει άταφο, ελέγχεται δύο φορές την εβδομάδα για τυχόν φθορές, ενώ κάθε 18 μήνες μεταφέρεται σ’ ένα εργαστήριο κάτω από το μαυσωλείο για εξέταση και βύθιση σε χημικές ουσίες για συντήρηση.

Πώς ο Στάλιν ξεκίνησε την επανάσταση με μια ληστεία τράπεζας;

Ένας άλλος από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν ο Γεωργιανός Ιωσήφ Τζουγκασβίλι, γνωστότερος ως Στάλιν, ιδιαίτερα… δημοφιλής στους αναγνώστες του protothema.gr. Είναι πολλά γνωστά για τη ζωή και τη στάση του μετά την ανάληψη της ηγεσίας της ΕΣΣΔ, ελάχιστοι όμως γνωρίζουν κάποιες λεπτομέρειες (;) από το παρελθόν του. Ένα περιστατικό που συνέβη το 1907 στην Τιφλίδα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας, είναι μάλλον άγνωστο. Πρόκειται για μια ληστεία τράπεζας με τεράστια λεία και ανθρώπινα θύματα, οργανωμένη με σκοπό την ενίσχυση των μπολσεβίκων, για την οποία ο Στάλιν είχε συνεννοηθεί με τον Λένιν που έδωσε την έγκρισή του… Λίγο μετά τις 11 π.μ. της 13ης Ιουνίου 1907 δύο βαριά οπλισμένες άμαξες μπήκαν στην κεντρική πλατεία της Τιφλίδας.

Στη μία από τις δύο, φορώντας τη λαμπρή στολή του βρισκόταν ο ταμίας της Κρατικής Τράπεζας. Η άλλη ήταν γεμάτη από αστυνομικούς και στρατιώτες. Παράλληλα πολλοί πάνοπλοι έφιπποι, με το δάχτυλο στη σκανδάλη συνόδευαν τις δύο άμαξες. Ο λόγος για τα αυστηρότατα μέτρα ασφαλείας ήταν ότι οι δύο άμαξες μετέφεραν ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, πάνω από ένα εκατομμύρια ρούβλια (7 εκατομμύρια σημερινές λίρες) στη νεοϊδρυθείσα Κρατική Τράπεζα της Γεωργίας. Η μεταφορά των χρημάτων, χωρίς να το γνωρίζει κανείς από τους επιβαίνοντες στις άμαξες, είχε μαθευτεί στους εγκληματικούς κύκλους του υποκόσμου της Γεωργίας. Ένας από τους πιο ατρόμητους αρχηγούς του (σημ: ο χαρακτηρισμός ανήκει στον Τζάιλς Μίλτον), ο Στάλιν, οργάνωσε μια θεαματική ληστεία, για την ενίσχυση των μπολσεβίκων. Ο Στάλιν ήξερε ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτούσε μεγάλη τόλμη και τη βοήθεια μιας σπείρας έμπιστων κακοποιών.

Ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν πολύ εύκολο στην Τιφλίδα της εποχής: «… είχε ήδη πάρει μέρος σε προηγούμενες ληστείες και διέθετε μια έμπιστη ομάδα ατόμων έτοιμων να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όταν θα τους το ζητούσε», γράφει ο Τζάιλς Μίλτον. Η ληστεία σχεδιάστηκε σχολαστικά. Είκοσι πάνοπλοι ληστές περιφέρονταν, δήθεν αδιάφοροι, στην Κεντρική Πλατεία της πόλης αναμένοντας την αποστολή, ενώ τοποθετήθηκαν παρατηρητές σε κάθε γωνιά των δρόμων και στις στέγες των σπιτιών. Μια άλλη ομάδα είχε κρυφτεί σ’ ένα καπηλειό κοντά στην πλατεία.

Ο Στάλιν είχε επίσης στρατολογήσει και δύο έμπιστές του κοπέλες που βρίσκονταν κοντά στην πλατεία. Όλοι ήταν έτοιμοι αναμένοντας την άφιξη της αποστολής. Πραγματικά, στις 11.00 π.μ. οι άμαξες έφτασαν στην πλατεία. Ένας ληστής χαμήλωσε την εφημερίδα του δίνοντας το σύνθημα για την έναρξη της επιχείρησης. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, η πλατεία γέμισε εκτυφλωτικές λάμψεις και σείστηκε από εκκωφαντικούς θορύβους, καθώς οι ληστές του Στάλιν άρχισαν να εκτοξεύουν χειροβομβίδες προς τα άλογα της αποστολής τα οποία έγιναν κομμάτια, όπως και οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί συνοδοί. Η πλατεία γέμισε αίματα, σπλάχνα και ανθρώπινα μέλη.

Ένα άλογο, την ώρα που οι ληστές ορμούσαν προς τις άμαξες, πληγωμένο, αλλά ζωντανό ακόμα, έκανε πίσω και άρχισε να καλπάζει αφηνιασμένο στην πλατεία σέρνοντας την άμαξα με τα χρήματα. Βλέποντας τον κίνδυνο να χαθεί ένα τεράστιο ποσό, κάποιος από τους ληστές έτρεξε πίσω από το άλογο και πέταξε εναντίον του μια χειροβομβίδα που βρήκε το άτυχο ζώο στην κοιλιά και το διαμέλισε. Η άμαξα, φυσικά, σταμάτησε. Πριν καλά καλά ο κόσμος καταλάβει τι γινόταν έφτασε καλπάζοντας στην πλατεία με την άμαξά του ένας διαβόητος κακοποιός, συνεργάτης του Στάλιν, ο Κάμο. Οι ληστές έριξαν στην άμαξά του τα χρήματα και αυτός έφυγε με ιλιγγιώδη ταχύτητα πριν προλάβει κανείς να τον κυνηγήσει.

Από τα πυρά των ληστών και τις χειροβομβίδες έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν και σαράντα τραυματίστηκαν. Κανένας ληστής δεν έπαθε τίποτα! Τα κλοπιμαία μεταφέρθηκαν σε κρησφύγετο, ράφτηκαν σ’ ένα στρώμα κι από εκεί βγήκαν λαθραία από τη Γεωργία. Παρά τις εκτεταμένες έρευνες, κανείς δεν συνελήφθη ποτέ. Οι κακοποιοί είχαν όμως και μία ατυχία. Ανάμεσα στα κλεμμένα χρήματα υπήρχαν και χαρτονομίσματα των 500 ρουβλίων, οι σειριακοί αριθμοί των οποίων ήταν γνωστοί στις Αρχές και ήταν αδύνατο να εξαργυρωθούν.

Η ληστεία αυτή, που άγγιξε τα όρια της (εγκληματικής βέβαια) τελειότητας ήταν παράτολμο εγχείρημα και ανέδειξε τον Στάλιν σε μεγάλη προσωπικότητα, καθώς απέδειξε ότι είχε εξαιρετικές ικανότητες στην οργάνωση και τον συντονισμό άλλων ατόμων και ότι ήταν αδίστακτος και ανελέητος. Πάντως κανείς δεν είναι σίγουρος για το αν συμμετείχε ενεργά στη ληστεία. Ένας μάρτυρας κατέθεσε ότι τον είδε να πετά μια χειροβομβίδα από μια διπλανή στέγη, κάτι που αποτελούσε το σινιάλο για την έναρξη της επίθεσης. Ένας άλλος, ότι ήταν απλά ο αρχιτέκτονας της επιχείρησης και ένας τρίτος, ότι βρισκόταν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Τιφλίδας, έτοιμος να διαφύγει αν κάτι δεν πήγαινε καλά… Οι έξι νεκροί και οι σαράντα τραυματίες ήταν τα πρώτα από τα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν…

Εθισμένος στην κοκαΐνη ο Χίτλερ

Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε συζητηθεί πολύ και για σοβαρά ψυχολογικά (και ψυχιατρικά) προβλήματα που αντιμετώπιζε. Είναι όμως μάλλον άγνωστη η σχέση του Χίτλερ με τον αμφιλεγόμενο γιατρό Τίοντορ Μορέλ, ο οποίος του χορηγούσε δεκάδες φαρμακευτικές (;) ουσίες, ανάμεσά τους και κοκαΐνη. Ο Χίτλερ υπέφερε για χρόνια από στομαχικές κράμπες, διάρροια και μετεωρισμό, με τα ανάλογα επακόλουθα… Κάποια στιγμή ο Χίτλερ γνώρισε τον Τίοντορ Μορέλ, στη διάρκεια μιας δεξίωσης στο Μπέργκχοφ. Από τότε και για εννιά περίπου χρόνια ο «υπερβολικά παχύσαρκος κομπογιαννίτης με την απερίγραπτη στοματική δυσοσμία και την αποκρουστική σωματική οσμή», κατά τον Τζάιλς Μίλτον, έγινε ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ…

Ο Χίτλερ από το 1931 σταμάτησε να τρώει κρέας φτάνοντας στο σημείο να πει ότι «τρώγοντας ζαμπόν είναι σαν να τρως ανθρώπινο πτώμα». Από τότε έτρωγε τεράστιες ποσότητες λαχανικών, βρασμένων ή πολτοποιημένων. Ο Μορέλ παρατήρησε τον Χίτλερ να τρώει ένα τέτοιο γεύμα και διαπίστωσε ότι παρουσίασε δυσκοιλιότητα και μετεωρισμό και τον διαβεβαίωσε τον ότι διέθετε τα κατάλληλα φάρμακα για την περίπτωσή του. Άρχισε να του χορηγεί μικρές μαύρες ταμπλέτες, τα λεγόμενα «αντιόξινα του δόκτορος Κούστερ». Ο Χίτλερ έπαιρνε 16 την ημέρα (!) αγνοώντας πως περιείχαν και στρυχνίνη!

Η έλλειψη προσοχής και η ωχρότητα ήταν μόνο δύο από τις παρενέργειες που προκλήθηκαν στον Φίρερ από τις ταμπλέτες. Έπειτα, ο Μορέλ συνταγογράφησε στον Χίτλερ έναν υδρολυμένο τύπο του βακτηριδίου Ε. Coli, που τον ανακούφισαν σημαντικά από τα εντερικά προβλήματα. Ο Χίτλερ, από τότε ενέταξε τον Μορέλ στη ναζιστική ελίτ. Το πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν η πρωινή εξάντλησή του. Ο Μορέλ του χορήγησε με ένεση ένα υδαρές υγρό φτιαγμένο από μια σκόνη που φυλασσόταν σε πακετάκια από χρυσόχαρτο.

Ο Μορέλ δεν αποκάλυψε ποτέ τη σύσταση του φαρμάκου του που λεγόταν Vitanultin, όμως αυτό έκανε θαύματα. Κάθε φορά που το έπαιρνε ο Χίτλερ σηκωνόταν γεμάτος ενέργεια! Τα φάρμακα αυτά κίνησαν τις υποψίες του γιατρού των SS Ερνστ- Γκίντερ Σενκ που απέσπασε ένα ύποπτο πακέτο και διαπίστωσε, μετά από ανάλυση, ότι ήταν αμφεταμίνη. Ο Χίτλερ δεν προβληματιζόταν από τα φάρμακα που του έδινε ο Μορέλ, αρκεί να είχαν αποτέλεσμα. Την εισβολή στην ΕΣΣΔ, τη συντόνισε ευρισκόμενος υπό την επήρεια 80 διαφορετικών φαρμάκων (τεστοστερόνης, οπιούχων, ηρεμιστικών και καθαρτικών!).

Ο Μορέλ, σύμφωνα με τις σημειώσεις του, έδινε στον Χίτλερ βαρβιτουρικά, μορφίνη, προβιοτικά και σπέρμα βοοειδών! Εντυπωσιακότερο όλων, είναι ότι του χορηγούσε και κοκαΐνη! Τη δεκαετία του 1930 η κοκαΐνη χρησιμοποιούνταν στη Γερμανία σε πολύ μικρές δόσεις και περιεκτικότητα μικρότερη του 1%. Ο Μορέλ άρχισε να δίνει στον Χίτλερ κοκαΐνη με τη μορφή οφθαλμικών σταγόνων. Καθώς ήξερε ότι ο Φίρερ ήταν ανυπόμονος έβαλε στο διάλυμα δεκαπλάσια ποσότητα από την επιτρεπόμενη!

Ο Χίτλερ βρήκε εξαιρετικά αποτελεσματική την κοκαΐνη. Ιατρικά έγγραφα που αποκαλύφθηκαν στην Αμερική το 2012 (ανάμεσά τους έκθεση 47 σελίδων του Μορέλ και άλλων γιατρών του Χίτλερ) δείχνουν ότι ο Χίτλερ ανέπτυξε σοβαρό εθισμό σ’ αυτή. Εκτός από τις οφθαλμικές σταγόνες άρχισε να «μυτιάζει» κοκαΐνη σε σκόνη «για να καθαρίσει τα ιγμόρειά του και να ανακουφίσει το λαιμό του». Η κοκαΐνη προκαλούσε ένα σύστημα ευεξίας στον Χίτλερ, αλλά δεν μπορούσε να τονώσει τη λίμπιντό του. Ο Μορέλ άρχισε να του κάνει ενέσεις ανδρισμού, που περιείχαν εκχυλίσματα από τους προστατικούς αδένες νεαρών ταύρων. Του έδινε επίσης Testoviron, ένα παράγωγο της τεστοστερόνης. Η ένεση γινόταν κάθε φορά που ο Χίτλερ θα κοιμόταν με την Εύα Μπράουν.

Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των φαρμάκων, ιδιαίτερα των αμφεταμινών, που χορηγούνταν στον Χίτλερ, τον έκαναν ακόμα πιο αλλοπρόσαλλο. Τα πιο εμφανή συμπτώματα παρουσιάστηκαν σε μια συνάντηση του Χίτλερ με τον Μουσολίνι στη βόρεια Ιταλία, στην οποία ο πρώτος προσπάθησε να πείσει τον Ιταλό δικτάτορα να μην αλλάξει «στρατόπεδο». Σύμφωνα με τον ιστορικό του Τρίτου Ράιχ Ρίτσαρντ Έβανς: «Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι ο Μορέλ έδωσε μερικά χάπια στον Χίτλερ όταν πήγε να δει τον Μουσολίνι… Έπαθε παροξυσμό, μιλούσε, τον είχε πιάσει ακατάσχετη λογοδιάρροια, μπέρδευε τα λόγια του, βρισκόταν εμφανώς υπό την επήρεια».

Καθώς ο πόλεμος τελείωνε, η υγεία του Χίτλερ επιδεινώθηκε πολύ! Βλέποντας τον Χίτλερ με κατατρυπημένα χέρια και σοβαρά εθισμένο στα φάρμακα, η Εύα Μπράουν κατηγόρησε τον Μορέλ ως «κομπογιαννίτη των ενέσεων». Είχε κάνει τον Χίτλερ τοξικομανή. Όμως αυτός έδειχνε τυφλή εμπιστοσύνη στον Μορέλ, ο οποίος έμεινε μαζί με τον Χίτλερ στο καταφύγιό του σχεδόν ως το τέλος, παρά το ότι άτομα του στενού περιβάλλοντος του Χίτλερ αναρωτιόνταν αν «ο Άρχων των Ενέσεων» ήθελε να τον σκοτώσει…

Ο Μορέλ συνελήφθη από τους Αμερικανούς στις 18 Μαΐου 1945. Ένας από τους ανακριτές του έγραψε ότι αηδίαζε από την παχυσαρκία και την έλλειψη υγιεινής του. Ο Μορέλ κρατήθηκε για σχεδόν δύο χρόνια στο πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ και ανακρίθηκε λόγω της στενής σχέσης του με τον Χίτλερ, δεν του απαγγέλθηκε όμως ποτέ καμία κατηγορία. Υπερβολικά παχύσαρκος και με κακή υγεία ο Μορέλ, που είχε γεννηθεί στις 22 Ιουλίου 1886, πέθανε λίγο μετά την αποφυλάκισή του σε νοσοκομείο του Tegernsee της Βαυαρίας, στις 26 Μαΐου 1948.

Ο Τσόρτσιλ, τα πρόβατα και η «εξαφάνιση» της Γερμανίας από τον χάρτη

Η τελευταία ιστορία του σημερινού μας άρθρου αφορά έναν ακόμα από τους πρωταγωνιστές του Β’ Π.Π., τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και την πρόθεσή του να «σβήσει» τη Γερμανία από τον χάρτη με βιολογικά όπλα. Ένα πρωί του Ιουλίου 1943 κάτι περίεργο συνέβαινε στον Κόλπο Γκρίνιαρντ της Σκωτίας. Κάποιοι άντρες, ανάμεσά τους και ορισμένοι με στρατιωτικές στολές, επιχειρούσαν να ανεβάσουν μερικές δεκάδες πρόβατα σ’ ένα αποβατικό σκάφος. Μετά από μεγάλες προσπάθειες, όλα τα πρόβατα μπήκαν στο σκάφος που κατευθύνθηκε στο πεδινό, έρημο και ανεμόδαρτο νησί Γκρίνιαρντ που απέχει μισό μίλι από τις σκωτσέζικες ακτές. Ήταν ακατοίκητο κι αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους επιλογής του. Μάλιστα, ούτε οι μικροκτηματίες της παράκτιας περιοχής δεν έλαβαν καμία ενημέρωση.

Όλοι πίστευαν ότι θα γινόταν κάποια στρατιωτική άσκηση. Δεν επρόκειτο όμως για κάτι τέτοιο. Οι επιβάτες του σκάφους ήταν διαπρεπείς επιστήμονες που έφτασαν στο Γκρίνιαρντ από τα εργαστήρια του Πόρτον στο Ουίλτσιρ της Αγγλίας. Κάποιοι όπως ο Πολ Φάιλντς εργάζονταν στο Τμήμα Βιολογίας, άλλοι στον Πειραματικό Σταθμό Χημικής Άμυνας. Όλοι τους ήξεραν ότι διακυβεύονταν πολλά, καθώς τα πειράματα στο Γκρίνιαρντ που απέκτησε την κωδική ονομασία «Βάση Χ» μπορούσαν ν’ αλλάξουν την πορεία του Β’ Π.Π. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ είχε προεδρεύσει στις διαβουλεύσεις για τη χρήση βιολογικών όπλων κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Συζήτησε με τους επιτελείς του και κατέληξε στο περίγραμμα μιας ιδέας. Η ιδέα του έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Χορτοφάγος». Ο Τσόρτσιλ ήθελε να μάθει αν ήταν εφικτό να μολύνουν τη Γερμανία με βάκιλους άνθρακα, αρκετούς για να εξοντώσουν ακαριαία ανθρώπους και ζώα.

Στο πλοίο, εκτός από τους επιστήμονες και τα 80 πρόβατα, υπήρχε κι ένας εικονολήπτης που θα κατέγραφε τι θα γινόταν στο νησί. Όταν έφτασαν στο Γκρίνιαρντ τα πρόβατα τοποθετήθηκαν σε μεμονωμένα κιβώτια και σκεπάστηκαν με υφασμάτινα καλύμματα για να εξασφαλιστεί ότι θα μολύνονταν από τον άνθρακα μέσω της εισπνοής τους και όχι από τους σπόρους άνθρακα που θα έπεφταν στις προβιές τους. Ο άνθρακας που επιλέχτηκε για το πείραμα ήταν το Vollum 14578, ένα εξαιρετικά θανατηφόρο στέλεχος, η «αποτελεσματικότητα» του οποίου είχε αποδειχθεί εργαστηριακά. Η διασπορά του άνθρακα θα γινόταν με τη ρίψη όλμων που εννοείται θα περιείχαν Vollum 14578.

Ο Φάιλντς και οι άλλοι ρίσκαραν, καθώς παρέμειναν στο νησί όσο διαρκούσαν οι δοκιμές. Αν και φορούσαν ειδικές ολόσωμες στολές, λαστιχένια γάντια και αντιασφυξιογόνες μάσκες έθεταν τη ζωή τους σε κίνδυνο. Όταν ετοιμάστηκαν όλα δόθηκε διαταγή να πυροδοτηθούν οι όλμοι. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ένα ιδιαίτερα τοξικό νέφος άρχισε να διαχέεται στον θαλασσινό άνεμο με κατεύθυνση τα εγκλωβισμένα πρόβατα. Αυτά αρχικά δεν έδειξαν να επηρεάζονται.

Ο Φάιλντς κι η ομάδα του έβλεπαν τα απεγκλωβισμένα πλέον πρόβατα να βόσκουν αμέριμνα στο χορτάρι. Την τρίτη όμως μέρα μετά το πείραμα άρχισαν σταδιακά και ξαφνικά να πέφτουν νεκρά σαν να είχαν πάθει παράλυση. Γλίτωσαν μόνο όσα βρίσκονταν στην άκρη του αγρού και δέχθηκαν μικρή ποσότητα άνθρακα. Ο Φάιλντς και οι άλλοι κατάλαβαν ότι μαζική έκλυση Vollum 14578 πάνω από τη Γερμανία θα προκαλούσε θανάτους σε πρωτόγνωρη κλίμακα. Ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία τους προκάλεσε το ότι δεν μπορούσαν να εξουδετερώσουν την τοξική μόλυνση στο Γκρίνιαρντ μετά την ολοκλήρωση του πειράματος.

Οι σπόροι άνθρακα που είχαν «καθίσει» στο έδαφος δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν. Οι επιστήμονες έκαψαν ακόμα και τα ρούχα τους καθώς ούτε με το πλύσιμο έφευγαν οι σπόροι άνθρακα από αυτά. Μια ξαφνική καταιγίδα μετέφερε ένα νεκρό πρόβατο στην ακτή. Κάποια από τα πρόβατα του Ντόναλντ Μάκινταϊρ μολύνθηκαν και πέθαναν. Και το υπόλοιπο κοπάδι εξοντώθηκε μυστικά. Ο Σκωτσέζος κτηνοτρόφος έλαβε τάχιστα μια γενναία αποζημίωση κάτι που τον εξέπληξε.

Έκπληκτος όμως ήταν κι ο Τσόρτσιλ και τρομοκρατημένος από τα αποτελέσματα του πειράματος, έδωσε εντολή να διακοπεί το πρόγραμμα. Την άνοιξη του 1944 όμως το σενάριο «Vollum 14578» επανήλθε στο προσκήνιο μετά από σύσκεψη του Τσόρτσιλ με τους επιτελείς του. Αποφασίστηκε αρχικά να παραχθούν 500.000 βόμβες άνθρακα που θα χρησιμοποιούνταν όμως μόνο ως αντίποινα σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης στη Βρετανία.

Οι ειδικοί πίστευαν ότι με αυτές θα «εξαφάνιζαν απ’ τον χάρτη» έξι μεγάλες γερμανικές πόλεις. Αποφασίστηκε τελικά να κατασκευαστούν 4 εκατομμύρια βόμβες για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Το εργοστάσιο που θα τις κατασκεύαζε άρχισε τη λειτουργία του στα τέλη του 1944. Την άνοιξη του 1945 ετοιμάστηκε η πρώτη παρτίδα βομβών και η Κυβερνητική Επιτροπή Άμυνας έλαβε μια μυστική έκθεση σύμφωνα με την οποία βρίσκονταν σε δοκιμαστικό στάδιο ακόμα πιο φονικά όπλα άνθρακα που μπορούσαν να κάνουν τη Γερμανία έρημη και ακατοίκητη χώρα. Από την επίδρασή τους σε μαϊμούδες κατά την έκθεση, με ένα μόνο βομβαρδισμό μια πόλη όπως η Στουτγάρδη μπορούσε να γίνει μη κατοικήσιμη για πολλά χρόνια. Ο άνθρακας ήταν ένα φονικότατο όπλο και η χρήση του σε πόλεμο θα είχε επαναστατικές, αλλά ολέθριες συνέπειες.

Καθώς όμως φαινόταν ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα κερδιζόταν από τους Συμμάχους και είχε κατασκευαστεί ένα άλλο φονικό όπλο, η ατομική βόμβα, το σχέδιο «άνθρακας» έμεινε στο συρτάρι…

Όμως το νησί Γκρίνιαρντ είχε μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό που τέθηκε σε καραντίνα. Απαγορεύτηκε στους ντόπιους (και σε όλους βέβαια) να πατήσουν το πόδι τους σ’ αυτό. όλη η ακτογραμμή του γέμισε με πινακίδες «ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΕ». Το 1990, 45 χρόνια σχεδόν αργότερα, το αποκλεισμένο Γκρίνιαρντ έγινε πάλι ασφαλές, καθώς αφαιρέθηκε όλο το επιφανειακό στρώμα του εδάφους και ψεκάστηκε ολόκληρο το νησί με διάλυμα φορμαλδεΰδης.

Το Γκρίνιαρντ παραμένει ακατοίκητο. Σήμερα μόνο μερικά πρόβατα βόσκουν αμέριμνα το χορτάρι του, χωρίς να έχουν ιδέα για την τύχη που είχαν κάποια άλλα, αμέριμνα αρχικά, πρόβατα στο νησί πριν από 80 χρόνια…

Πηγή: ΤΖΑΪΛΣ ΜΙΛΤΟΝ, «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 5η ΕΚΔΟΣΗ, Οκτώβριος 2021