Λύμπερες ψυχές

Ένα διήγημα του Γ.Π.Δρυμωνιάτη από το βιβλίο του ΚΟΥΡΙΟΖΙΚΕΣ ΤΣΙΡΙΓΩΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ το 1999. Είχε δημοσιευθεί στο φ. 97 της έντυπης έκδοσης  της εφημερίδας το Νοέμβριο του 1996.

Για να μην τα χαλά, εκρέμνα κάθε σούρουπο τα παπούτσια στον ώμο ο Δημητρός από τα Φράτσια κι ετράβα ξυπόλητος κατά τσοι Αραίους. Έσωνε όξω από το χωρίο την ώρα που ενύχτωνε. Αλικοντιζότανε ένα μομέντο,  εφόρειε τα παπούτσια του τ’’ ασκόνιστα, σενιάριζε τα ρούχα του, ίσιωνε τη χωρίστρα στα μαλλία κι ετράβα ίσια κατά το σοκκάκι τ’’ αγγέλου. Ήτανε δεν ήτανε δεκαεφτά. Του έσωνε να σπάσει μία τρίχα τα ξώφυλλα του παραθυριού της η αγαπημένη και να τονε κυττάξει κλεφτά στο σκοτάδι .Όχι πως έσβηνε η φωτία που έκαιγε τα φυλλοκάρδια του, αλλά , όσο νάναι, εδροσιζότανε η ψυχή του κι εγύρνα αεράτος στο χωρίο του, να κοιμηθεί σαν πουλάκι στο κρεββάτι με τα στρίποδα και το αχερένιο στρώμα και να την ονειρευτεί ετσά, όπως την ήθελε. Κρεμασμένη στο λαιμό του και κολλημένη στα χείλια του.

Αλλά ένα βράδυ, ο διάολος το έκαμε κι επέρνα από τσοι Αραιούς ο χωριανός του, ο Θοδωρής ο αλλήθωρος, που το ένα μάτι ξάνοιγε την ανατολή και τ’’ άλλο το σιρόκο. Παρότι ήταν νύχτα, το μάτι τση ανατολής, επήρε μάτι το Μήτσο. Τον είδε που εκορτάριζε και είδε και τα παραθυρόφυλλα που εσκάσανε δύο δάχτυλα. Στο πρώτο γλέντι που γίνηκε στην Τσιγκούρα, πετάχτηκε ο αλλήθωρος και μπροστά σε όλους τσοι Φρατσιώτες και σε μπόλικους κοντοχωριανούς, του την έσκασε τη μαντινάδα του Μήτσου:

Τον είδα που εκάτσεβε στ’’ Αραίους το σοκκάκι

και βαρβαροκορτάριζε ο Μήτσος τ’’ Αλεκάκι.

Ο Δημητρός προς στιγμή τα έχασε. Βρε τον αλλήθωρο, με ποίο μάτι να τον δει! Πρίν τελειώσει όμως ο Θοδωρής τον κύκλο του χορού του, ο Μήτσος πετάχτηκε και μπήκε πρώτος αυτός κι έδωσε την απάντηση του:

“Θα πάω να πω στη μάνα μου να κάμει λειτουργίες,

το ίσκιο μου θα ήτανε χωρίς αμφιβολίες.

Ε μπρε και τι γίνηκε! Τα παλαμάκια σκίσανε τον ουρανό, τα βιολιά ανάψανε κι ο Μήτσος το παλληκαράκι, εβγήκε ατσαλάκωτος. Για την ώρα βέβαια. Διότι στο γλέντι ήτανε ο αδερφός της λεγάμενης, του οποίου το αφτί τσι τελευταίες μέρες είχε πάρει χαμπάρι κάτι τριξίματα στα παραθυρόφυλλα. Μόλις κόπασε ο αναβρασμός, επήρε μία μπουκάλα κρασί και διπλάρωσε τον αλλήθωρο.

-Στην υγεία μας Θοδωρή,…για λέγε βρε, σε ποιανής το παράθυρο εκορτάριζε το τζόβενο;

-Δεν κατέω πράμα Παναγιώτη.

-Στην υγεία μας Θοδωρή,…για λέγε, μπας κι ήτανε στης αδερφής μου βρε μπαγάσα;

-Να στραβωθώ, δεν ξέρω τίοτα Παναγιώτη.

-Δεν σου σώνει τ’’ αλληθώρισμα, θέλεις και να στραβωθείς; Για λέγε βρε κι εγώ θα σε φιλέψω.

-Δεν κατέω πράμα, Παναγιώτη.

Δεν κατέω και δεν κατέω ο Θοδωρής, τονε τσάτισε πολύ τον άλλονε που ήθελε οπωσδήποτε να μάθει. Τονε βούτηξε μία κοπανέα από τη μύτη και με το άλλο του έσπιγε δυνατά τον καρύτσαβλο.

-Λέγε βρε μη σου φέρω τα μάτια στα ίσια.

-Ε, ναι, εκειά ήτανε, εβόγγυξε ο Θοδωρής με κρεμασμένη τη γλώσσα του σαν του σκύλου.

Ο Παναγιώτης δεν είπε τίοτα. Το άλλο βράδυ όμως εβούτηξε από την πλεξούδα την αδερφή και την επήγε στο δωμάτιό του. Εκείνος επήγε και κλείστηκε στο δικό της.

Κατά τις έντεκα ακούστηκε σφυριχτράκι στο δρόμο. Ο Μήτσος είχε καταφθάσει και περίμενε απόξω  ν’’ ανοίξουνε τα παραθυρόφυλλα να δει τα μάτια του αγγέλου του και να φύγει μετά, όπως έκανε κάθε βράδυ. Πού να φανταστεί ότι αντί για μάτια αγγέλου, θ’’ αντίκρυζε μάτια διαόλου. Μόλις ανοίξανε μία γρίλα τα παραθυρόφυλλα ο Μήτσος από κάτω άνοιξε το στοματάκι του σε ψιθυριστό ερωτικό ύμνο:

“Εδώ στο παραθύρι σου φυτεύω την καρδιά μου.

Ξερίζωσέ τηνε αρκεί νάσαι στην αγκαλιά μου.

Ώσπου να τελειώσει τη μαντινάδα του κάτι εβρέθη στην αγκαλέα του, αλλά δεν ήτανε το φυσιολογικό. Ο Παναγιώτης ήτανε, που επήδηξε από το παράθυρο και σφιχταγκάλιασε τον καψερό το Μήτσο.

-Εσύ είσαι βρε ή το ίσκιο σου, εφώναζε αγριεμένος ο Παναγιώτης.

-Το ίσκιο μου, το ίσκιο μου, ψιθύριζε απελπισμένα ο Μήτσος κι επολέμα να του ξεφύγει.

Κείνη την ώρα, οι σκύλοι που είχανε ακούσει τον άρβαλο, ορμήξανε κατά πάνω τους, πισωπάτησε ο Παναγιώτης που του άρπαξε ένας το μπατζάκι κι ο Μήτσος ηύρε την ευκαιρία, του γλύστρισε και μ’ ’ ένα τσίνο χώθηκε μέσα στη θεμονέα που ήτανε στο διπλανό χωράφι. Εσήκωσε μία αγκαλέα αστάχυα, την έβαλε μπροστά του και πηγαίνοντας το πισοκώλι,  ετσίνιξε το συνάμπελο. Αναπαρώθηκε μέσα στη νύχτα. Ο Παναγιώτης έφαε τον κόσμο να τονε βρει. Αλλά πού. Σε πέντε λεφτά ο Μήτσος είχε σώσει στα Φράτσια.

-Βρε λέεις να ήτανε το ανάραχό του…Αλλά αφού τον εβάστου! Ο Θοδωρής, ο αλλήθωρος, που του αρέσανε τα κουσέγια, ήτανε κρυμμένος πίσω από ένα τοιχαλάκι και τα είδε όλα αυτά. Είχε πάρει από νωρίς το Μήτσο από πίσω και τονε παρακολουθούσε για να του βγάλει άλλη μαντινάδα στ’ ’ άλλο γλέντι και να πάρει το αίμα του πίσω. Πραγματικά του την είπε:

Το ίσκιο σου θα ήτανε, βρε Μήτσο, βρε μπερμπάτη,

που τόδε μες στι  θεμονές τ’’ αριστερό μου μάτι.

Νάναι καλά οι σκύλαροι κι οι αγκαλές τ’’ αστάχυα.

Σαν χάνου θα στα έβγανε ο Παναγής τα βράγχια.

Αλλά ο Μήτσος δεν έχασε πάλι την ψυχραιμία του:

Δεν είδα ούτε θεμονές, μηδέ κανά δεμάτι

κι ούτε που ξέρει τι θωρρεί τ’’ αλλήθωρό σου μάτι.

Κλαίτ’’ από τώρα χωριανοί, η μάνα μου με χάνει,

ως φαίνεται το ίσκιο μου στ’’ Αραίους ξαναφάνη.

Για να λέμε την αλήθεια, ο Μήτσος δεν ξαναπήγε στοι Αραίους. Το επόμενο καλοκαίρι το ίσκιο του εμφανίστηκε κάτω από ένα άλλο παράθυρο, ενός αλλουνού αγγέλου. Στον Πειραιά ετούτη την φορά, που είχε εν τωμεταξύ μεταναστεύσει. Εδώ δεν υπήρχε ούτε Θοδωρής αλλήθωρος να τονε δει, ούτε ο άγγελος είχε αδερφό κι ο Μήτσος εφύτεψε την καρδία του σ’’ ετούτο το παραθύρι. Εκειά την έχει ακόμα φυτεμένη και καμαρώνει τώρα τα βλαστέματά της. Παιδία, εγγόνια κι όπου νάναι και δισέγγονα, νάναι καλά να τα χαίρεται.

Όντες του θυμίζω καμμία φορά τσι μαντινάδες του, “αχ, μου λέει, νάταν τα νειάτα δυο φορές! Αλλά και μία σώνουνε ανηψιέ. Καθένας με την αράδα του, φτάνει, όταν είναι η αράδα σου να κάμεις τσι λελάδες σου, να έχεις λύμπερη την ψυχή σου. Λύμπερη ολοσδιόλου, μου λέει και δακρύζει, σαν τσι ζούλες του Μανέα στο Κουτσοκέφαλο!”