Μερικές σκέψεις για το τσιγάρο του Μπισμπίκη

To ενδεχόμενο πρόστιμο για το τσιγάρο που κάπνιζε ο Μπισμπίκης φέρνει σκέψεις για τους λόγους που ψηφίζονται και εφαρμόζονται οι νόμοι στην Ελλάδα.

Πρώτον, οι λόγοι που ψηφίζονται.

Νόμος για τον υπουργό στην Ελλάδα είναι ό,τι η ευχή για τη Miss Universe. Πώς όταν γίνει στη νικήτρια των καλλιστείων η στάνταρ ερώτηση «Τι εύχεστε;» η απάντηση είναι «Ειρήνη για όλο τον κόσμο»; Οταν ζητήσουν από έναν υπουργό τι νόμο θέλει, η απάντηση είναι «έναν που θα κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου». Τώρα, αν μπορεί να εφαρμοστεί, αν η αστυνομία που αδιαφορούσε πριν μερικές ημέρες για το ποιος μπαίνει και ποιος δεν μπαίνει στον Δακτύλιο τώρα θα προβληματίζεται αν στον Δακτύλιο μπαίνουν φορτηγά των 2 τόνων αλλά αν είναι ηλεκτρικά των 2,5, ελάχιστα απασχολεί τον νομοθέτη. Τους νόμους δεν συντάσσουν υπουργοί, αλλά μικροί Μπρετόν και Απολινέρ που ενδιαφέρονται περισσότερο για το στιλ από την ουσία.

Εκτός βέβαια αν οι υπουργοί είναι ερημίτες. Οι οποίοι, αφού περάσουν τον νόμο, αποσύρονται στις σκήτες τους για να προβληματιστούν για το πόσοι άγγελοι χωράνε στην κορυφή μιας καρφίτσας. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να είσαι υπουργός Μεταφορών ή Προστασίας του Πολίτη και κάθε μέρα που περνάς και βλέπεις μονά, ζυγά σουλουμπουντρούμ στον Δακτύλιο και ημιφορτηγά να ξεφορτώνουν στις λωρίδες κυκλοφορίας των λεωφορείων, όπου υποτίθεται ότι κανένας δεν μπορεί να πατήσει, και να μη βγαίνεις από τα ρούχα σου. Εκτός αν τελικά δεν σε ενδιαφέρει, αφού ο νόμος είχε νόημα μόνο όσο έδινε προβολή.

Επειδή όμως η Ελλάδα παράγει ελιές στη γεωργία, στόπερ στο ποδόσφαιρο και μουρμούρα στην πολιτική, κάποιες σκέψεις που πιθανόν να βοηθήσουν στο μέλλον.

Πρώτον, το βάρος πρέπει να πέσει στην εφαρμογή. Ακόμα και ο καλύτερος νόμος, αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί είναι χειρότερος από έναν μέτριο που ρεαλιστικά εφαρμόζεται. Και νόμοι που, για παράδειγμα, λένε «απαγορεύεται η κυκλοφορία εντός Δακτυλίου αλλά εξαιρούνται τα ηλεκτρικά οχήματα, τα οχήματα των κατοίκων που μένουν στον Δακτύλιο και τα οχήματα όσων έχουν πάρει ειδική άδεια», αν δεν συνοδεύονται από τον τρόπο εφαρμογής, αν δεν έχουν κολλημένα σήματα με έντονα χρώματα που θα είναι ορατά στους αστυνομικούς, δεν έχουν νόημα. Εκτός αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι αστυνομικοί θα πρέπει να σταματάνε όλα τα οχήματα και να ρωτάνε «καλέ, που μένετε;» και «ηλεκτρικό είναι; Στα πόσα αδειάζει την μπαταρία ;»

Δεύτερον, να υπάρξει ένας αριθμός για όλα. Και εννοώ για όλα. Από τις καταγγελίες κάποιου ότι σε ένα μαγαζί καπνίζουν, μέχρι ότι έχει ανοίξει μια λακκούβα στον δρόμο ή γίνεται μια ληστεία. Πριν λίγο καιρό θέλησα να καταγγείλω νοθεία στη βενζίνη. Μέχρι να βγάλω άκρη πού έπρεπε να πάρω τηλέφωνο, πήρε και μια ώρα. Και μην πει κάποιος «ας έπαιρνες στα ΚΕΠ». Πήρα. Και η εντύπωσή μου είναι ότι χρειάζονται ΚΕΠ για τα ΚΕΠ. Το κράτος εδώ και δεκαετίες έμαθε να αποθαρρύνει όποιον θέλει να καταγγείλει κάτι. Καιρός να ξεμάθει. Ενα τηλέφωνο για όλα και αυτός που απαντάει στο τηλεφώνημα να ξέρει αν την ευθύνη έχει το υπουργείο, η Περιφέρεια ή το Λιμενικό και να πράξει ανάλογα.

Τέλος, να σταματήσει να δημιουργείται η εντύπωση ότι σε κάθε υπουργείο υπάρχει ένας σύμβουλος που λέει σε έναν άλλον: «Είδες αυτό που έγινε χθες στο μαγαζί της Βανδή και ξεσήκωσε θύελλα στο Twitter;». «Ποιο, αυτό που η Βίσση πλησίασε τον Μπισμπίκη και στράβωσε η Βανδή;». «Το είδα και αυτό, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να παρέμβει ο υπουργός. Το άλλο που ο Μπισμπίκης τη φιλάει και κρατάει ένα τσιγάρο στο χέρι». «Αλήθεια; Να του το πούμε αμέσως. Θα το λατρέψει».

Καλή η φιγούρα, αλλά καλύτερη ουσία. Και, μα το Κορωπί, η λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στα υπουργεία και τα πρωινάδικα μοιάζει να συγχέεται.