Μια κιβωτός τύψεις

Οι ενσυνείδητοι είναι γεμάτοι θήκες για αδιέξοδες τύψεις. Έτσι συνέβη με εμένα από την πρώτη μου επίσκεψη σε εκείνον τον χώρο και σε εκείνο το εγχείρημα.

Τον «τόπο», αυτού που θα σας διηγηθώ, θα μπορούσα να σας τον μεταφέρω ως «στου διαόλου τη μάνα». Τόσο μακριά! Σύνορα της χώρας μας. Ένα χωριό ερημωμένο, ένας χώρος εγκαταλελειμμένος για χρόνια, ένα σχολείο κλειστό. Όλα κλειστά εκτός από ελάχιστους κατοίκους, απόμαχους ζωής σε ένα καφενείο που αχνίζει χνώτα, ξερή και βαρεμάρα.

Τόπος «κατάδικων» στα μάτια μου. Κι έφεραν παιδιά. Πονεμένα, «πυροβολημένα» κατάκαρδα, φρικτά μόνα. Παιδιά «ηλικιωμένα». Τόσες ηλικίες που καλέστηκαν να πηδήξουν «με τη μία», παιδιά ά-ριζα. «Θα αναστηθεί το χωριό μας!» έλεγαν οι πολλοί. «Θα αναστηθεί το σχολείο! Θα ακουστούν παιδικές φωνές!».

Ημουν τόσο επιφυλακτικά αναντίστοιχη στη χαρά τους. Δηλαδή, δεν τους έφτανε το προσωπικό τους αδιέξοδο, τους φόρτωναν και στις πλατούλες του την ευθύνη μιας Ανάστασης χωριού; Αντί να λάβουν ζωή έπρεπε και να δώσουν ζωή;

Ο εθνικός ευεργέτης καπετάν Λάτσης είχε προσφέρει χρήμα με ουρά. Τεράστιο κτίριο, αίθουσες, λες και περίμεναν στρατό, χρώματα ωραία έντονα στους τοίχους και παιδιά ατάκτως. Προσωπικό ελάχιστο. Τι προσόντα; Ποιος να πήγαινε να εργαστεί εκεί; Στο τέρμα χώρας; Κι άντε και πήγαινε στην αρχή, θα μπορούσε αυτό να έχει μέλλον; Τη πρωί το «όλον» ξεγελιόταν. Πρωί το επισκέφτηκα αρχικά. Το πράσινο τριγύρω, ο καθαρός αέρας… Όσο έπεφτε όμως το απόγευμα… Οσο έφτασε το βράδυ… Οσο πλάκωνε ο χειμώνας… Πού αφήναμε αυτά τα παιδιά; Σε ποιον θα απεύθυναν οποιοδήποτε θέμα και αγωνία τους; Τόσο ασφυκτικά κλειστό το κύκλωμα. Κλειστό.

Εβαζα τον εαυτό μου στη θέση τους. Πού θα απευθυνόμουν εγώ, αν και ενήλικας; Τόσο αποκλεισμένη ιστορία. Ένα χωριό ερειπωμένα, ένα κτίριο εγκαταλειμμένο, ένα σχολείο που θα άνοιγε… 10-20 κάτοικοι σε ένα καφενείο… Πού τ’  αφήνεις αυτά τα παιδιά; Το «ντεκόρ» βέβαια ήταν άψογο. Τα λόγια σπουδαία. Θα κατευθύνονταν σε αγροτικές εργασίες, κοντά στη φύση, με ζωάκια παρέα…

Θυμάμαι εκείνα τα κορίτσια, κοντά στην εφηβεία, εκείνα τα αγόρια ανάκατες ηλικίες, όλα σε ένα, από τη μια μικρά που δίψαγαν για χάδι, αγκαλιά, τρίβονται επάνω σου στην κυριολεξία για χάδι και από την άλλη εφηβάκια να βράζουν σπυράκια γεμάτα ορμές. Πού θα τις ξεθύμαιναν; Θυμάμαι τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καταφθάνει συγκινημένος γιατί ήταν και ο τόπος του. Δωρεές αφειδώς. Προσφορές εταιρειών. Χρήμα, χρήμα, χρήμα. Έλεγχος; Ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Μετατόπιση ευθύνης του κράτους. Αρκεί που κάποιος το αποφάσισε και όλα μια χαρά. Με τον μανδύα μάλιστα της αγιοσύνης, του ράσου εν προκειμένω…

Αν φαντάζεστε ότι αυτό το κείμενο θα καταλήξει στο ανάθεμα της Κιβωτού κάνετε λάθος. Αναθεματίζω την ασυνέχεια του κράτους, την μη γεφύρωση των υπηρεσιών και των υπουργείων. Το «σκηνικό» για κάθε τι ενώ πίσω του, όλα είναι κούφια. Ο ελληνικός λαός είναι συμπονετικός και δοτικός. Κάνει το καθήκον του και μάλιστα ως ιδιώτης, από το υστέρημα. Αλλά, όλα ανεξέλεγκτα και όλα κατόπιν εορτής. Μια παπαδιά πρόεδρος ενός κρατιδίου. Κρατίδια είναι. Ισχυρότερα από κρατίδια γιατί πατάνε πάνω στο συναίσθημα. Ξεκινάνε με τις καλύτερες, αγνότερες και ηθικότερες των προθέσεων. Αλλά μετά; Απλώνονται όπως ο κισσός. Όσο τον αφήνεις να απλώσει απλώνει. Είναι δουλειά της κάθε Κιβωτού τα «υποκαταστήματα» ανά την Ελλάδα; Τι είναι; Αντιπροσωπείες;

Διαχειρίζονται κολοσσιαία ποσά με συμβούλια εκ των ενόντων. Θυμάμαι πρόσφατα την υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου, που δείχνει τεράστια αφοσίωση και προσπαθεί με μεθοδικότητα στο να χτίσει τα γκρέμια και να μπουν κάποτε κανόνες στα άναρχα, στα αδιανόητα. Αδιανόητα, όπως για παράδειγμα, να μην εργάζονται στις δομές άνθρωποι που κατηγορούνται για αδικήματα. Διανοείστε ότι κατηγορούμενος για παιδεραστία μπορούσε να συνεχίζει να εργάζεται σε δομή; Ωστόσο, αντί να γίνουν όλοι «ένα», θυμάμαι τον λυσσαλέο, υποτιμητικό τρόπο που της απευθυνόταν ο κ. Γιαννόπουλος του Χαμόγελου του Παιδιού. Τη διαχωριστική γραμμή που θέτει ο καθένας για τη δική του δομή — «μην μας ακουμπάτε, εμείς ξέρουμε. Κοιτάξτε τους άλλους» – αλλά και το συναισθηματικό σπιρούνιασμα του κοινού ώστε να είναι ο απόλυτος σύμμαχος-όπλο στο πλευρό τους. Πού καταλήγουμε; Επιτρέψτε μου τη  συνέχεια στο επόμενο….