Μήπως η Ελλάδα είναι μια χώρα σε κοινωνική κρίση;

Αυτό που παρατηρεί κανείς στην πολιτική συγκυρία έχει μια ιδιαιτερότητα –για τα δεδομένα της χώρας των τελευταίων 10-15 ετών: Οι προτεραιότητες εδώ και μερικούς μήνες δεν καθορίζονται από την οικονομία. Στο πεδίο ευθύνης της κυβέρνησης γίνονται πάνω-κάτω όσα είναι να γίνουν, έχει βελτιωθεί θεαματικά η διεθνής εικόνα της χώρας, έχει ανακτηθεί η επενδυτική βαθμίδα, έχει μειωθεί η ανεργία και κατά τα λοιπά κυλούν κάποια πράγματα, αναγκαστικά μέσα στο πλαίσιο που καθορίζεται από τα πολλά και γνωστά προβλήματα της χώρας. Δεν διορθώνονται όλα μονομιάς και κάποια δεν διορθώνονται και καθόλου.

Οπως αναδεικνύεται όμως τις τελευταίες εβδομάδες, η κυβέρνηση δοκιμάζεται πλέον στο κοινωνικό πεδίο και σε θέματα τα οποία καλείται να φέρει εις πέρας.

Advertisement

Ανοίγει μια συζήτηση για τον γάμο των ομοφύλων και την τεκνοθεσία, φέρνει προς ψήφιση έναν νόμο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, προχωρεί κάποιες πρωτοβουλίες στη Δικαιοσύνη και έχει να αντιμετωπίσει το θέμα της προβληματικής λειτουργίας της Αστυνομίας. Αυτά μεταξύ πολλών άλλων.

Ολα αυτά εξελίσσονται όμως σε ένα εξαιρετικά προβληματικό κοινωνικό περιβάλλον. Πάσης φύσεως βία εκδηλώνεται καθημερινώς σε όλα τα κοινωνικά περιβάλλοντα, από το πιο στενό οικογενειακό, στο ευρύτερο κοινωνικό, στους δρόμους, στα σχολεία, στα γήπεδα και έξω από αυτά.

Αν το δει κάποιος από μια σκοπιά διαφορετική από αυτήν της ρηχής και άτσαλης αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση, παρά την ηγεμονία και την κυριαρχία της, δεν ασκείται στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία, παρά σε κάποιες ανεξήγητες και μάλλον αχρείαστες ισορροπίες. Κατά βάση αυτό που επικρατεί είναι ένα γενικό ξεχαρβάλωμα, μια απουσία φραγής στην ανομία, την παραβατικότητα και τη βία, μια ασυδοσία και μια νοοτροπία συμμορίας, η οποία εξαπλώνεται, από τα σχολεία και τις γειτονιές, μέχρι τις οργανωμένες εγκληματικές ομάδες.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι φανερό ότι απαιτείται μια συνολικότερη αξιολόγηση της κοινωνικής συνθήκης, η οποία είναι προφανώς ένα απότοκο όσων έχουν επισυμβεί τα τελευταία χρόνια.

Από την εποχή των μνημονίων και τις βίαιες οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές, στην πολιτική ασυναρτησία του ’15-’19, στην πανδημία και τις κοινωνικές πληγές που άνοιξε και δεν έκλεισαν ποτέ.

Μπορεί να είναι δυσάρεστος ο ισχυρισμός, αλλά η εικόνα που συνθέτει κανείς διαπιστώνοντας τα ελλείμματα στις χαμηλές βαθμίδες εκπαίδευσης, το τι συμβαίνει στα σχολεία και τα σπίτια και τη δημόσια σφαίρα συνύπαρξης, το πώς εκδηλώνονται δημοσίως και το πώς δεν υπάρχει κανενός είδους παρέμβαση, οδηγεί σε μια διαπίστωση: Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει ξεπεραστεί προς το παρόν, όμως η κοινωνική είναι εδώ. Και αν δεν αξιολογηθεί όπως θα όφειλε, θα έχει σίγουρα και πολιτικές επιπτώσεις.