Μόνο όνειρο

Είδα προχθές στον ύπνο μου, άσχημον εφιάλτη.

Πως ήμουνα στην κόλαση και μ’ έβραζαν μ’  αλάτι,

με ξύδι και πισσόζουμο μέσα σ’ ένα καζάνι,

γιατί, ως μού ‘παν, έκρινα, ζων, το παπαδομάνι.

Όπως η βράσ’  ανέβαινε και στέγνων’ η ψυχή μου

κι ο Δικαστής ο Μέγιστος δίκαζε τη ζωή μου,

απ’ το πολύ μαρτύριο μού ‘ρθαν τα μπρος οπίσω

κι είπα να ξομολογηθώ και να μετανοήσω.

Ενώ, λοιπόν, μεθόδευα, την πλήρ’  υποταγή μου,

γυρνώ ‘τσιδά αριστερά την κούφια κεφαλή μου

και βλέπω, ω τι έκπληξις- στο διπλανό καζάνι

ένα γνωστότατο παπά το μπάνιο του να κάνει.

-Ω δέσποτά μου –του μιλώ- και συ μέσα στην πίσσα;

Εσύ ‘π’ όλα τα έπραττες ορθά-κοφτά και ίσα;

Εσένα που σ’  αγάπαγε περίσσια ο Δεσπότης

σε χώσαν  ‘κει που χώνεται κι η άλλη ανθρωπότης;

Τι έκανες παπάδα μου, καλογερόπαπά μου

και βράζει η κορμάρα σου μαζί με τη δικιά μου;

-Σώπα, μου λέει μη μιλείς και μη γελάς, καθότι,

τρία καζάνια πλέο ‘κει βράζουνε το Δεσπότη.

Εξύπνησα απότομα, πριν καν μετανοήσω

κι ελπίζω τέτοιο όνειρο να μην το ξαναζήσω.

Ας με δικάσουν χίλιοι τρεις γήινοι δικαστάδες,

μ’  ας μη με ξαποστείλουν στο πυρ με τους παπάδες.

 

Αλλά φοβάμαι βάσιμα πως τ’ όναρ-κεραμίδα

θα βγει, γιατ’ ήταν Κυριακή η νύχτα που το είδα.

 

Γ.Π.Δ.

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 91, Απρίλιος 1996 της έντυπης έκδοσης.