Mπαζωμένες Μάνδρες, κλειστά Μάτια…

Κάθε φορά που έχουμε μια τραγωδία από πλημμύρες, φωτιές ή σεισμούς ένα αμείλικτο ερώτημα τίθεται, από πληγέντες και μη: πού είναι το κράτος;

Πρόκειται για ό,τι πιο υποκριτικό μπορεί κανείς να πει. Διότι η απάντηση είναι προφανέστατη. Το κράτος είναι εδώ, είναι παντού, δίνει διαχρονικά το παρών. Το πώς και το πού είναι το θέμα.

Οποιος έχει ακόμα αμφιβολίες γιατί πνίγηκαν οι άνθρωποι στην Μάνδρα και κάηκαν στο Μάτι πρέπει να μάθει τα «πώς» αυτού του κράτους:

– Πώς μπαζώθηκαν τα ρέματα στη Μάνδρα και πώς (όχι μόνον ιδιώτες, αλλά και) κρατικοί οργανισμοί και δήμοι έχτισαν πάνω στα μπαζωμένα (εδώ);

– Πώς αυτά τα μπαζωμένα δεν ξεμπαζώθηκαν, μολονότι πλημμύρισαν επανειλημμένα;

– Πώς «αναπτύχθηκε» έτσι το Μάτι; Πώς έγιναν ανεμπόδιστα κάθε είδους κατασκευές πάνω στη θάλασσα και πώς αποκλείστηκαν οι έξοδοι προς αυτήν, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν παγίδες θανάτου;

– Πώς υπάλληλοι (Δήμων, Πολεοδομιών κτλ), δημοτικοί σύμβουλοι, αντιδήμαρχοι και δήμαρχοι, νομάρχες και περιφερειάρχες τα επέτρεψαν όλα αυτά; Ποιοι γενικοί γραμματείς, υφυπουργοί και υπουργοί δεν τα απέτρεψαν; Ποιοι δεν έδωσαν εντολή να κατεδαφιστούν έστω όσα ήταν επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια;

– Πώς πολίτες παρέκαμψαν κάθε απαγορευτική διάταξη και έχτισαν έτσι; Πώς απαίτησαν από τον βουλευτή να παρέμβει για να πάρουν οικοδομική άδεια ή για να μην κατεδαφιστεί το παράνομο κτίσμα τους; Πώς ψήφισαν τον βουλευτή που τους έκανε το ρουσφέτι και μαύρισαν όποιον τους το αρνήθηκε;

Τα «πώς» και τα «γιατί» είναι αμέτρητα και από ένα σημείο και μετά δεν έχει νόημα η συνέχιση της καταγραφής τους. Οι ευθύνες εκτείνονται σε βάθος μερικών δεκαετιών και οι περισσότεροι από τους υπαίτιους είτε έχουν πεθάνει είτε είναι εκτός ενεργού δράσεως. Δεν θα βρεθεί άκρη.

Οι επιστήμονες έχουν, κατά καιρούς, προειδοποιήσει. Το κάνουν και σήμερα (ένα παράδειγμα εδώ). Εχουν αποκαλύψει πώς οι πιέσεις, οι χρηματισμοί, η ψηφοθηρία οδήγησαν στις (διαχρονικές) τραγωδίες. Για όποιον αμφιβάλλει, ας διαβάσει τι λέει μια αρμόδια υπάλληλος και στέλεχος αρμοδιότατων υπηρεσιών επί όλων των κυβερνήσεων (είχε πρωτομπεί στο υπουργείο Περιβάλλοντος το 1992 επί υπουργού Στέφανου Μάνου). Οσα είχε πει πριν από λίγα χρόνια (εδώ) και όσα λέει σήμερα (εδώ) εξηγούν πολλά από όσα συνέβησαν και συμβαίνουν. Εξηγούν γιατί άνθρωποι πνίγονται και καίγονται. Και γιατί θα συνεχιστούν αυτά, αν δεν αλλάξει κάτι.

Η σημερινή τραγωδία είναι (άλλη μια) ευκαιρία. Για να ξεμπαζωθούν οι Μάνδρες και να μη χτιστούν ξανά με τον ίδιο τρόπο τα Μάτια. Γιατί, αν δεν γίνουν αυτά, έπειτα από πέντε ή δέκα χρόνια θα ξαναφωνάζουμε «πού είναι το κράτος;». Οι σημερινοί υπεύθυνοι θα έχουν πεθάνει ή συνταξιοδοτηθεί και θα αναζητούμε τότε κάποιους για να παραιτηθούν.

Οσοι, λοιπόν, φωνάζουν «πού είναι το κράτος;», τώρα γνωρίζουν. Ηταν εδώ, είναι εδώ. Αλλά ποιο κράτος; Όχι το κράτος που εκπροσωπούσε η Μαργαρίτα Καραβασίλη. Αλλά το κράτος του αυθαιρετούχου, του λαδιάρη υπαλλήλου, του ψηφοθήρα δημάρχου και βουλευτή, του υπουργού που τρέμει το πολιτικό κόστος.

Και πάνω απ’ όλα το κράτος αυτού που περιγράφει έτσι ο ανώνυμος γνωμικογράφος: «Αναρωτήθηκα γιατί κάποιος δεν έκανε κάτι. Μετά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κάποιος ήμουν (και) εγώ». Που αδιαφόρησα, που δεν διαμαρτυρήθηκα, που δεν κατάγγειλα, που ψηφίζω όλους αυτούς.

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.