Να σωθούν τα δάση!

Ασφαλώς ουδείς αμφιβάλλει ότι ένα πράσινο τοπίο, όπως αυτό που συναντά κανείς στα Κύθηρα, έστω αν είναι πράσινο από σκίνα, πουρνάρια, αγκάθια, ασπαλάθους, σπάρτα και άλλα φυτά της Μεσογειακής χλωρίδος είναι καλλίτερο από ένα γυμνό τοπίο, όπως πολλά που συναντά κανείς σε πολλά Κυκλαδονήσια. Σίγουρα όμως το χειρότερο απ’  όλα είναι ένα καμένο τοπίο, όπως αυτό που αναγκαστικά προσπαθεί να συνηθίσει το μάτι μας σε μεγάλη έκταση του νησιού μας μετά την πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά. (Για αυτήν διαβάστε εκτενές αφιέρωμα στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ, φ. Σεπτεμβρίου 2017).

Όποιος επιχειρήσει μία μικρή περιήγηση στο καμένο τοπίο μπορεί να διακρίνει και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως τις ξερολιθιές, που μόνες τους αποτελούν ένα πολιτισμό σε πολλά νησιά της χώρας μας, αλλά και ξεχασμένα μικρά σπιτάκια, στα οποία έκλειναν τα ζώα ή έτρεχαν να προφυλαχθούν στις καταιγίδες οι ξωμάχοι των παλαιότερων χρόνων, πολλοί από τους οποίους ήταν οι παππούδες μας ή, ακόμα, και οι πατεράδες μας. Σύντομα, μετά τη μεγάλη φυγή σε δύο φάσεις τον 20ό αι, η γη εγκαταλείφθηκε και πολύ γρήγορα η φύση ανέλαβε να καλύψει τα όποια ανθρώπινα έργα. Πολλά πηγάδια βρέθηκαν σε μέρη που είχαν ξεχαστεί, αλώνια, γούρνες για το πότισμα των ζώων και άλλα ίχνη της δραστηριότητας των ανθρώπων από τα παλαιότερα ή πιο πρόσφατα χρόνια.

Όλα αυτά τα χωράφια αν τα αναζητήσει κανείς στους δασικούς χάρτες θα τα βρει με το χαρακτήρα ΔΔ, δηλαδή, δασικά το 1945, δασικά και τώρα, άρα χωρίς ελπίδα να τα καλλιεργήσει ξανά ή να τα αξιοποιήσει με όποιο νόμιμο τρόπο θέλει. Κι ας μπορεί να αποδείξει την κυριότητά του σε αυτά. Βέβαια, ασφαλώς και η κυριότητα δεν απειλείται, (εκτός και αλλάξει το καθεστώς της Εγχωρίου) όμως τι να την κάνεις την κυριότητα; Για να πληρώνεις ΕΝΦΙΑ, έστω και λίγο;  Κι εδώ έρχεται το ερώτημα, το οποίο η εφημερίδα μας διατυπώνει μονότονα και παγίως εδώ και 30 χρόνια. Όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, ειδικά τώρα που τα αποκάλυψε η φωτιά, δεν αποτελούν ανθρωπογενείς δραστηριότητες, όπως λέει ο νόμος και βάσει των οποίων δεν χαρακτηρίζεται ένα κτήμα δασικό; Ποίος έφτιαξε τους τοίχους αυτούς, πολλοί από τους οποίους αποτελούν εξαίρετα δείγματα μίας παλαιάς δραστηριότητος για περιτοίχιση καλλιεργημένων αγρών; Ποίος έφτιαξε τα σπιτάκια, τους σταύλους, τα πηγάδια, τα αλώνια; Εξωγήινοι; Και γιατί τόσα χρόνια δεν το παλέψαμε σωστά; Και τώρα ακόμα, γιατί να μην διορθωθεί αυτό το λάθος, που δημιούργησε η άγνοια των πολιτικών μας και το αδικαιολόγητο πείσμα των δασικών υπηρεσιών, που επιμένουν να βλέπουν δάση στο Ελληνικό και στα χωράφια των Κυθήρων, αλλά κάνουν τα στραβά μάτια στην ανοικοδόμηση των πραγματικών δασών στην Αττική, επειδή εκεί απλά  οι αξίες της γης είναι μεγάλες;

Και κάτι ακόμη. Τόσα χρόνια πασχίζουν πολλοί να γίνουν ζώνες ασφαλείας για να προστατεύουν τα δάση από τις φωτιές και συναντούσαν την επίμονη άρνηση των δασικών αρχών. Τώρα πώς επέτρεψαν οι τελευταίες να γίνουν οι ζώνες από την ολιγοήμερη παρουσία του στρατού και τη δημιουργία, κατόπιν εορτής στις περισσότερες περιπτώσεις, ζωνών; Για να προστατεύουν πλέον τα καμένα;

(Περισσότερα στην έντυπη έκδοση στο φύλλο μας του προσεχούς Οκτωβρίου)