Δεν είναι δική μου η ιδέα. Η αντιμετώπιση του «αφελληνισμού» της εκπαίδευσης ήταν ένα από τα επιχειρήματα που οδήγησε τη δικτατορία να εντάξει το άρθρο 16 στο Σύνταγμα. Το υιοθέτησε ασμένως η δημοκρατία. Ακουσα χθες τον Νίκο Αλιβιζάτο να το εξηγεί στην εκπομπή του Αρη Πορτοσάλτε. Ο συνομιλητής του φίλου Αρη, Οδυσσέας Ζώρας, είπε ότι αυτό που τον στενοχωρεί περισσότερο είναι η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζει η ακαδημαϊκή κοινότητα τη διαδικτυακή εξέταση των φοιτητών. Τους θεωρούν εκ προοιμίου απατεώνες. Η δυσπιστία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, καθοδηγούν τη συλλογική μας συμπεριφορά. Από την εμπορική πίστη ώς την αριστεία και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Η ζωή μας είναι ένας αδιάκοπος εθισμός στη δυσπιστία προς τον διπλανό μας. Η εκπαίδευση την έχει αφομοιώσει με το δήθεν αντικειμενικό κριτήριο της παπαγαλίας. Θέλουν να μας στερήσουν κι αυτό το όπλο επιβίωσης; Ευτυχώς υπάρχουν και οι τοποτηρητές του ελληνισμού. Και δεν μιλάω μόνον για τους κουκουλοφόρους και τους καταληψίες, αλλά και για όσους από την ακαδημαϊκή και την πολιτική κοινότητα τους υπερασπίζονται. Είναι λίγοι, όμως φωνάζουν πολύ και έχουν θράσος. Η από αρχαιοτάτων χρόνων δύναμη του ελληνισμού. Ποτέ δεν ήμασταν πολλοί. Ομως είχαμε γεγωνυία φωνή και θράσος.
Kythira Online