Ο Δόκιμος Μασώνος

“Αγαπημένη μου Ευριδίκη,-έγραφε στη γυναίκα του από την Αμερική που βρισκότανε-εικοσιεπτά χρόνους παδαπέρα, εβαρέθην πλέα και σκέπτομαι να οπσθογυρίσω λίαν συντόμως, ν’’ αράξω εις τον λιμένα τση αγκαλέας σου. ΛεφτΆ με ορά έχομε ήδη κάμει, καλά να είμαστε και δόντια να έχομε διά να τα φάγομε. Και ο υιός μας, μυαλό να έχει, ίνα καταστεί αντάξιος των γονέων του και να μην είναι ολουσδιόλου άχρηστος διά την κοινωνίαν. Της έγραφε και άλλα διάφορα και τελείωνε:”Αυτά και σου έρχομε με το πρώτο παπόρι. Ο ανήρ σου Γεώργιος Κ. κλπ.”.

Εσείς θα θαρέψατε πως είχε απεθυμίσει την πατρίδα και τη Γιώργαινα ο κυρ-Γιώργης. Αμεδά! ʼΑλλος ήτανε ο λόγος που τον έφερνε οπίσω. Από μικρός που ήτανε, όντες εκουβαλήθηκε στην Αμέρικα, από τότε ακόμα είχε μανία να γενεί μασώνος. Είχε κάμει πολλές προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν τα είχε καταφέρει να μπει στη στοά. Τα λεφτά με ορά που έγραφε στη γυναίκα του δεν ήτανε όπως φαίνεται αρκετά για να του δώκουνε το διαβατήριο. Έμαθε λοιπόν από κάποιονε, που είχε πάει τελευταία στο Τσιρίγο, πως το νησί έχει γιομίσει μασώνους και μάλιστα πολύ εύκολα βάνουνε όποιονε το επιθυμεί στην παρέα τουνε.

Η αλήθεια είναι πως στο Τσιρίγο μασώνους ελέγανε τσοι Ευαγγελιστές, άσχετα πράγματα δηλαδή, αλλά το μαστρο-Γιώργη δεν τον ενοιάζανε οι λεπτομέρειες, του έσωνε που τσοι λέγανε μασώνους. -Να η ευκαιρία τση ζωής μου είπε. Θα γυρίσω στο Τσιρίγο κι εκεί θα με χεροτονήσουν ευτύς. Εγύρισε λοιπόν στο χωρίο του και σύντομα εκμυστηρεύτηκε σε διάφορους φίλους και γνωστούς την επιθυμία του. -Έτσι κι έτσι Μαθιέ, αλλά μην το πεις τση γυναίκας μου, γιατί’ είναι αγιοτάντουλη κι ανέ το μάθει θα με διαολοστείλει.. -Έγνοια σου Γιώργη, έγνοια σου, δεν το λέω σε κανένανε, εμείς κι οι πέτρες το ακούσαμε. Έχε μου εμπιστοσύνη. Θα ειδοποιήσω εγώ το Δεσπότη τουνε, να κανονίσει να’ ρθει στο σπίτι σου να σε ξεμυστηρέψει. Όπως θα ξέρεις πρέπει να γίνει μία τελετή για να σε μυήσει. -Ξέρω, ξέρω.

Και στην Αμερική έτσι κάνανε. Είναι πάντως ευκαιρία δαδά που λείπει η Ευριδίκη στι ελές, να’ ρθείτε ένα πρωί σπίτι μου, να τηνε κάμομε τη δουλειά. Ο Μαθιός δεν είχε καμία σχέση με τέτοια πράγματα. Αλλά οι φίλοι δε θέλουνε πολύ για να σε πάρουνε στο ψιλό, άμα σε δούνε και χάνεις. Ας του τηνε κάμομε την καζούρα. Ενημέρωσε και δυο-τρεις άλλους, που δεν τσ’’ ήξερε ο Γιώργης και του εμφανιστήκανε σαν αρχηγός ο ένας και υπαρχηγοί οι άλλοι τση μασωνίας του Τσιρίγου. Εκανονίστηκε πως την Τετάρτη το μεσημέρι θα γίνει η τελετή κι ο Γιώργης από τσι προηγούμενες ήτανε όλο αγωνία. Επί τέλους, όνειρο εικοσιπέντε χρονών, θα γινότανε πραγματικότητα. Ωχω Παναγία μου, είντα τον επερίμενε τον κακομοίρη! Εβάλανε στη μέση του σπιτιού ένα μαγγάλι κάρβουνα κι από πάνω ετρίψανε φύλλα σκατοκαλιάς,-ξέρετε εινταλώς καπνίζουνε κι εινταλώς βρωμούνε-κι εκτός αυτού τρίψανε και ξερή γαϊδουροκαβαλίνα, που βγάνει κι αυτή μπόλικο καπνό, και ρίξανε και μισό κιλό λιβάνι. Ντουμάνιασε το σπίτι, δεν έβλεπε ο ένας τον άλλονε από τον καπνό, που είχε αρχινίξει κι έβγαινε κι από τσι χαραμάδες κι η καβελινολιβανίλα είχε απλωθεί σ’’ όλο το χωρίο. Είχανε κουβαλήσει κι ένα καύκαλο από γαϊδουροκεφαλή και περάσανε στη θέση των ματιών δύο κερία που τα είχανε βάψει μαύρα κι ο αρχηγός εβάστα ένα κουρελιασμένο βιβλίο που είχε ζωγραφισμένη την πεντάλφα απόξω κι εδιάβαζε τάχαμου, κάτι ακαταλαβίστικα. -Ξον, ξοξόν, μόμο λάκα, κούτσι κακούτσι μέλα μπόλα, ξον, ξοξόν οξαποδών, Γιώργην μπουμπόμ…μασών-μασών κάμα μπούκι. Ο Γιώργης έτρεμε από τη συγκίνηση. Τον είχανε γονατιστό χάμω, στην κουρελού, με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα, τον είχανε σκεπάσει και μ΄’ ένα σεντόνι από πάνω για να μην τσοι βλέπει που γελούσανε και του κάνανε βαθιά μύηση. -Ξον ξοξών, ορκίζεσαι πως θα δώσεις και τη ζωή σου ακόμα γι’’ αυτή την καινούρια σου θρησκεία; -Ορκίζομαι, εφώναζε ο Γιώργης από κάτω από το σεντόνι. -Ορκίζεσαι πως δεν θ’’ ακούεις είντα σου λέει η γυναίκα σου, ξον, ξοξών, αλλά μόνο ό,τι σου λέει ο αρχηγός μας; -Ορκίζομαι. -Βγάλε τώρα τα ρούχα σου και γίνε γυμνός ως ο Αδάμ. -Τα βγάνω αμέσως…ξον, ξοξών. -Πες μας, βλέπεις τον Ουρανό με τ’’ άστρα; -Όχι, δεν βλέπω τίοτα, μ’’ αμποδίζει το σεντόνι. Τονε πλησίασε ο Μαθιός και του σφύριξε μια καλή στο σβέρκο κι ο αρχηγός ξαναρώτησε. -Ξον. ξοξών, μήπως τον βλέπεις τώρα; -Τον ουρανό όχι, αλλά άστρα σωρός. -Σήκου τώρα όρθιος, τύλιξε το σεντόνι γύρω από τα μάτια σου και κάνε βόλτες γύρω-γύρω το δωμάτιο για να καταλάβεις τη στραβομάρα σου. -Ντελέγκου κύριε. Σηκώθηκε κι έκανε βόλτες όπως τον είχανε διατάξει. Είχανε λιγοθεί στα γέλια οι άλλοι. Να τονε βλέπεις τσίτσιδο να σκουντουφλά στοι τοίχους, είχε βέβαια μεγάλο καλαμπούρι. Αλλά τα γέλια κοπήκανε στη μέση. Διότι απάνω εκεί, άνοιξε με φόρα η πόρτα του σπιτιού και μπουκάρισε φουριόζα η Ευριδίκη. Είχε γυρίσει νωρίς από τσοι ελές γιατί ήθελε να ζυμώσει κι ως ανάδιασε από αλλάργου τσοι καπνούς να βγαίνουνε από το σπίτι της εκατατρόμαξε, εθάρρειε πως επήρε φωτία. Πού να φανταστεί το τι γινότανε. -Γιώργηηηη, είντα πράματα είναι αυταδά, έκοψε μια φωνή που τράνταξε ο τόπος. Πού είναι μωρέ τα ρούχα σου; Ο Γιώργης έβγαλε το σεντόνι από τα μάτια και το κατέβασε ολοταχώς να κρύψει τ’’ αχαμνά του. -Η…η…ήρθες, εψέλλισε, κι έπεσε απάνω σε μία καρέκλα. Η διαολοπαρέα επήρε δρόμο γιατί η Ευριδίκη είχε πιάσει το φουρνόξυλο και τσοι εκυνήγα. Μία βδομάδα επολέμα ο Γιώργης να τση εξηγήσει γιατί είχανε γενεί όλα τούτα. -Που κακό χρόνο νάχουνε, σα δε σε δαιμονίσανε! Δεν λέει να ξεβρωμέψει το σπίτι από την καβελινίλα. Και συ κακομοίρη μου εθάρειες πως ετσά γίνονται οι μασώνοι. Βρε μπρέπει να έχεις προσόντα για πρωθυπουργός ή για αρχιεπίσκοπος και λεφτά με ορά. Εσύ είντα θαρρείς πως έχεις; Ο Γιώργης δεν εμίλιε καθόλου. Στενοχωριότανε που κι αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε κι επαραμίλιε κάπου-κάπου: -Και ως πρωθυπουργός θα διέπρεπα και ως αρχιεπίσκοπος, καημένη Ευριδίκη, η τύχη μου όμως είναι άτιμη και δεν με ευνοεί…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Φ. 86 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1995