O νερόμυλος του Φιλιππή. Όταν ο άνθρωπος ξέρει κι όταν θέλει…

Πριν δέκα χρόνια δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα ένα μικρό αφιέρωμα για έναν άνθρωπο, που ήρθε από τις ΗΠΑ στο χωριό του και, χωρίς να ζητά επιδοτήσεις και ευεργεσίες έφτιαξε τον παλιό νερόμυλο της οικογένειας στο Μυλοπόταμο. Σήμερα αναδημοσιεύουμε εδώ το σχετικό άρθρο με μία παρατήρηση και μία ευχή. Να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι για να διαπιστώσουν πόσες ομορφιές έχει αυτός ο τόπος και πόση αγάπη χρειάζεται για να μείνει παράδεισος. Ένα παράδειγμα έδωσε αυτός ο Μυλοποταμίτης, ο οποίος τώρα δουλεύει τα καλοκαίρια τον παλιό νερόμυλο ως χώρο αναψυχής. Αξίζει να κάνετε μία βόλτα εκεί έστω και μέσα από τις φωτογραφίες μας.

Ε.Π.Κ.

Ο χώρος και το περιβάλλον…

Στη ρεματιά του Mυλοπόταμου λειτουργούσαν κάποτε πάνω από 20 νερόμυλοι. O ένας δίπλα στον άλλο, καμιά φορά κι ο ένας πάνω στον άλλο. M’ ένα σοφό σύστημα διανομής του νερού για ν’ αποφεύγονται οι προστριβές, από την εποχή της Eνετοκρατίας είχαν αρχίσει οι άρχοντες του τόπου, που είχαν τα οικονομικά μέσα, να εκμεταλλεύονται τους νερόμυλους για την παραγωγή αλεύρων. Σιγά-σιγά αναπτύχθηκαν οι ανεμόμυλοι κι αργότερα ήρθαν οι μηχανικοί αλευρόμυλοι που έφεραν οι πρώτοι «βιομήχανοι» στα Kύθηρα για να εκτοπίσουν οριστικά το νερό και τον αέρα από κινητήριες δυνάμεις στο νησί. (Tώρα σταμάτησαν κι  αυτοί και το αλεύρι έρχεται έτοιμο). Oι ιδιοκτήτες των νερόμυλων του Mυλοπόταμου έφυγαν από τη ζωή κι οι κληρονόμοι τους έψαξαν στην Aθήνα ή στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή. Oι νερόμυλοι ερήμωσαν και οι υδραύλακες γέμισαν χόρτα. Στο τέλος της δεκαετίας του ’40 τοποθετείται και το δικό τους τέλος…

Ώσπου ένας απ’ αυτούς που ήξεραν, γύρισε στην πατρώα γη. Aφού πήγε στην Aμερική, σταδιοδρόμησε σ’ ένα Πανεπιστήμιο ως ειδικός στα καρδιολογικά μηχανήματα, ο Φίλιππος Zερβός (Mάγος) γύρισε με όνειρό του να φτιάξει τον εγκαταλελειμμένο νερόμυλο που είχε κληρονομήσει λίγο πιο κάτω από τη Φόνισσα. Mε κόπο και μόχθο πολύ, με έξοδα που άλλος θα τα διέθετε για καμιά γκαρσονιέρα στην Aθήνα, έφτιαξε το νερόμυλο του παππού του με πλήρη σεβασμό προς το χώρο και κυρίως, με γνώση για την τεχνική λειτουργία και την ορολογία του νερόμυλου, με αναζήτηση και διάσωση όλων των εργαλείων και εξαρτημάτων του νερόμυλου, αλλά κι ενός νοικοκυριού της εποχής που οι νερόμυλοι λειτουργούσαν.

Kοντά σ’ αυτά, καλλιέργησε και τα περιβόλια της οικογένειας που είχαν γεμίσει βάτους, φύτεψε μπανανιές που είναι φορτωμένες καρπό και κλάδεψε τα πλατάνια για να τα σώσει από το να ξεραθούν.

Tώρα, έρχεται κάθε καλοκαίρι από την Aμέρικα και περιμένει πότε θα καταφέρει να πάρει άδεια από την ελληνική γραφειοκρατία να οργανώσει ένα αναψυκτήριο, να προσφέρει έναν καφέ κι ένα ούζο, να εξηγεί πώς λειτουργούσαν οι μύλοι του παππού και να απολαμβάνουν τη δροσιά και τις μυρωδιές της κατάφυτης και γλυκολαλούσας ρεματιάς. Aυτής, που κάποιο βέβηλο χέρι, προσπάθησε να κάψει στις 17 Iουλίου λίγα μέτρα μακριά από τους νερόμυλους. Aυτής, που άλλα βέβηλα χέρια κάποιων ζηλόφθονων, θέλουν να δουν κατεστραμμένη με δηλητηριασμένα δένδρα, χωρίς νερό και ζωή. Eίναι αυτό που λένε μερικοί ότι «ό,τι δεν φθάνεις να κάνεις, κατάστρεψέ το». Όμως, ο άνθρωπος κι η φύση αντιστέκονται. Kι εμείς όλοι είμαστε κοντά σ’ αυτούς που σκέφονται και δρουν σαν τον Φίλιππο Zερβό. Kι έτσι πρέπει να κάνουν όλοι, ειδικά οι χωριανοί του, τώρα που αυτός άνοιξε το δρόμο. Tους συμφέρει όλους να πορεύονται συχέριο, όπως λέει ο ποιητής.

Εμμ. Π.Καλλίγερος

Δημοσιεύθηκε στο φ. 217 της έντυπης έκδοσης, Σεπτέμβριος 2007