Ο τουρισμός και ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής

Το 1980 βρισκόμουν στο Μαρακές. Εμενα σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην πλατεία που έχει  γυριστεί η πρώτη σκηνή στο «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» και δύο φίλες με είχαν προσκαλέσει στο Club Mediterranee, κοντά στο Hotel Mamunia. Δίπλα από την είσοδο του Club, στο κλασικό βαθύ κάθισμα, καθόταν ένας βερβερίνος που φορούσε την παραδοσιακή κελεμπία. Κάτι τον ρώτησα, μου  έκανε νόημα ότι έπρεπε να έρθει κάποιος για  να με πάρει μέσα, περιμέναμε κάποια λεπτά και όταν τελικά εμφανίστηκε κάποιος ο βερβερίνος επέστρεψε στο βαθύ κάθισμα δίπλα από την πόρτα. Αλλωστε αυτή ήταν η δουλειά του. Να παρέχει  το κουλέρ λοκάλ, όπως η χουρμαδιά που  βρισκόταν παρακάτω.

Θυμήθηκα την ιστορία από ένα άρθρο του καθηγητή Ιωάννη Πρωτοπαπαδάκη στο cycladesopen.gr με αναφορά στην Σαντορίνη και  αυτούς τους ντόπιους που δεν ασχολούνται με τον τουρισμό και «νοιώθουν ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο». Εκείνους που πρέπει να αντιμετωπίσουν τις διακοπές ρεύματος και νερού, την έλλειψη πάρκινγκ, την ηχορύπανση και αναρωτιούνται πλέον αν αξίζει τον κόπο να μένουν στο νησί. Εκτός αν είναι γυναίκες και πρέπει να φορέσουν μαύρο τσεμπέρι ή άνδρες και να μαζέψουν το παντελόνι και να περπατάνε ξυπόλητοι για να κάνουν τις καλοκάγαθες γιαγιάδες και τους θαλασσοδαρμένους ψαράδες, κάτι σαν τον βερβερίνο στην είσοδο του Club Mediterranee στο Μαρακές. Και επειδή σε τέτοια άρθρα η ερώτηση είναι «και  εσύ τι λες ότι μπορεί να γίνει;» η απάντηση είναι ότι στα μικρά μέρη με μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον τα περί «βιώσιμου τουρισμού» είναι καθησυχαστικοί βερμπαλισμοί.

Advertisement

Εχοντας πατέρα από την Υδρα και σπίτι στο νησί, που δεν απέχει πολύ από το να γίνει Σαντορίνη, ξέρω ότι ο τουρισμός είναι κάτι σαν το gold rush στην Καλιφόρνια το 1850.  Όταν περισσότερος κόσμος περιμένει αυτό το τρίμηνο για να βγει ο χρόνος δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με ντόπιους που ενοχλούνται.  Οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι ντόπιοι αλλά ξένοι που νόμισαν ότι στο νησί θα βρουν την ησυχία τους.

Αυτό που μπορεί να γίνει είναι  να μην οικοδομούνται τερατουργήματα, ο τόπος να διατηρείται καθαρός (που οι δήμοι λίγο-πολύ το καταφέρνουν), το ηλεκτρικό και το νερό να λειτουργούν (που πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν) και να επιλέγονται ικανοί αστυνομικοί διευθυντές.  Ο ρόλος του διευθυντή σπάνια τονίζεται. Οσοι όμως ζουν σε τουριστικά μέρη ξέρουν ότι για να μπορέσει να έχει ικανοποιημένους αυτούς που ζουν από  τον τουρισμό και αυτούς που ενοχλούνται χρειάζεται τις νομικές γνώσεις του Σαρίπολου και του  Σβώλου, την διπλωματία του Μέτερνιχ και ενίοτε την όραση του Οιδίποδα κατά το τέλος της τραγωδίας.