Οι 100 και βάλε πληγές μας

Αυτές που δεν θα επουλωθούν ποτέ, όσο ισχνή κι αν είναι η μνήμη μας – 100 νεκροί στο Μάτι. Ο «σκληρός δίσκος» του Ελληνα στα χρόνια της κρίσης του αποδείχθηκε ότι χωράει και αποθηκεύει πολλά. Θα τα ξεχάσουμε;

Κατέληξε το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018, ένας ακόμη από τους εγκαυματίες που νοσηλεύονταν διασωληνωμένοι, σε κρίσιμη κατάσταση, μετά από τη φοβερή πυρκαγιά στο Μάτι τον περασμένο Ιούλιο. Με αυτόν, οι νεκροί φτάνουν στους 100.

Εναν αριθμό από τον οποίο δεν θα μπορεί να απαλλαγεί ποτέ η κυβέρνηση αυτή, που εκτός από την ανικανότητά της να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση με σοβαρότητα (αντί να στήνει επικοινωνιακά θέατρα την ώρα που ο κόσμος καιγόταν κυριολεκτικά, και ήδη υπήρχαν νεκροί), είχε στελέχη της που έφτασαν στον απόλυτο ηθικό και πολιτικό ξεπεσμό να κάνουν ακόμα και πλάκα με τους νεκρούς, ή και να μαλώσουν επιζώντες συγγενείς τους, όπως ο Καμμένος.

Εχει μείνει να λέμε ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε ασθενή μνήμη. Οτι ξεχνάμε εύκολα, ή και επιλεκτικά. Ως έναν βαθμό, όλα αυτά είναι αληθή.

Αλλά τα γεγονότα που έχουν σημαδέψει αυτήν την κρίση, και που κάθε ένα από αυτά μας έχει αφήσει με ανοικτό το στόμα και με τον τρόμο στη ψυχή για το «τι άλλο θα συμβεί, Θεέ μου;», δεν θα φύγουν ποτέ από τη μνήμη μας. Χαράχτηκαν βαθιά, με όλη την ωμή και τραγική αλήθειά τους. Κανένα αφήγημα, κανενός πολιτικού καραγκιόζη, δεν μπορεί να τα σβήσει.

Ενδεικτικά, και με άτακτη σειρά, αναφέρω:

Τους 24 νεκρούς από τις πλημμύρες στην Μάνδρα Αττικής, το 2017.

Τους τρεις υπαλλήλους της Μαρφίν, και ένα αγέννητο μωρό, που κάηκαν μέσα στο υποκατάστημα της τράπεζας το 2010, όταν τρομοκράτες του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου, που έχαιραν και χαίρουν ακόμα της παθητικής, έστω, υποστήριξης ή και πλήρους ανοχής μεγάλου τμήματος της σημερινή κυβερνητικής παράταξης, έριξαν μέσα μολότωφ για να τους κάψουν, και κάποιοι σύντροφοί τους απέξω εν χορώ φώναζαν «να καείτε, να καείτε».

(Η μη σύλληψη ούτε ενός προσώπου από την ανίκανη ελληνική αστυνομία, είναι επίσης στίγμα στη μνήμη ολονών μας. Δεν υπάρχει πολίτης στην Ελλάδα που να ζει και να αισθάνεται ασφαλής. Ούτε ένας).

Την Αθήνα που κάηκε τον Φεβρουάριο του 2012 (το «Αττικόν» και το «Απόλλων», μεταξύ άλλων πολλών κτιρίων, έγιναν κάρβουνο), πάλι ως κατάληξη μιας πορείας «αγανακτισμένων» για τα μέτρα που ελήφθησαν για να βγει η Ελλάδα από την χρεοκοπία. Βρίζαμε αυτούς που μας έδωσαν λεφτά για να σωθούμε.

Την μαθητική παρέλαση όπου Έλληνες μαθητές φασκέλωσαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Το δημοψήφισμα του 2015 όπου σχεδόν κανένας δεν κατάλαβε το ερώτημα στο οποίο έπρεπε να απαντήσουμε με την ψήφο μας. Το θριαμβευτικό αποτέλεσμα της «υπερηφάνειας», που σε λίγες μέρες, μετατράπηκε σε ταπείνωση. Οι χοροί, δεν κράτησαν πολύ.

Την Χρυσή Αυγή στη Βουλή των Ελλήνων – προσβολή στη Δημοκρατία. Την ηγεσία και τα στελέχη της στη ΓΑΔΑ. Τον Κασιδιάρη να χαστουκίζει την Κανέλλη, να κλωτσά φωτορεπόρτερ στην Ευελπίδων, να ειρωνεύονται και να χλευάζουν τη μητέρα του Παύλου Φύσσα που δολοφονήθηκε από δικό τους στέλεχος. Τη Δικαιοσύνη της χελώνας, που άφησε να περάσουν 18 μήνες χωρίς να βρει ημερομηνία να τους δικάσει και είναι πάλι έξω, και στη Βουλή.

Την εσκεμμένη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας που οδήγησε στην πρόωρη πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, κατά σαφή παράβαση του Συντάγματος που λέει ότι πρέπει τα κοινοβουλευτικά κόμματα να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο συναίνεσης και να συμφωνήσουν σε υποψήφιο «για να εκλεγεί». Ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να έρθει στην εξουσία μιαν ώρα αρχύτερα, προτίμησε να συναινέσει και με την Χρυσή Αυγή. Κι όταν μετρήθηκαν οι ψήφοι και του έλειπε ένα κομμάτι, πολύ εύκολα συμμάχησε με το εθνικιστικό ΑΝΕΛ του Καμμένου.

Τις λίγες, αλλά καθοριστικές ημέρες του Βαρουφάκη στην κυβέρνηση. Η εξυπνακίστικη και προσβλητική για τον κοινό μας ευρωπαϊκό πολιτισμό υποδοχή που επιφύλαξε στο υπουργείο Οικονομικών, στον πρόεδρο του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ. Το ύφος και το στιλ που περιέφερε παντού, κάνοντας ως και τον ευφυή Τζον Όλιβερ, στην μεγάλης ακροαματικότητας εκπομπή του «Last Week Tonight» στην αμερικανική τηλεόραση, να τον ξεφωνίσει λέγοντάς του να συμπεριφέρεται και να ντύνεται για την οικονομία που θέλει, όχι για την οικονομία που έχει! Θελοντας να πει «αυτός, έχει υπερβεί κάθε όριο λογικής».

Αυτά, και άλλα πολλά, όπως η συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Κλίντον, στο CNN, οι ουρές έξω από τα ATM όταν επιβλήθηκαν τα capital controls που δυο μέρες πριν είχαν διαψευστεί, οι παραστάσεις της Κωνσταντοπούλου από το προεδρείο της Βουλής, είναι μερικά μόνο από τα ορόσημα μιας κατάστασης που, όσο ασθενής και εάν είναι η μνήμη μας, δεν θα σβηστούν ποτέ.

Το αφήγημα συνεχίζεται…