Οι άνθρωποι που τους οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς μας

Μέσα σε συνθήκες άκρατου (νεο)φιλελευθερισμού πολλές φορές υπάρχουν αυτοί που ξεχνάνε πως οι κοινωνίες είναι επί της ουσίας μια πυραμίδα. Το αν είναι σωστό αυτό ή όχι είναι ένα άλλο κεφάλαιο και σίγουρα δεν είναι επί τους παρόντος.

Το θέμα στη δική μας περίπτωση είναι πως η βάση αυτής της πυραμίδας είναι αυτή που κρατάει όρθιο όλο το οικοδόμημα. Αν ξαφνικά η βάση υποχωρήσει τότε και η κορυφή της θα καταρρεύσει μέσα σε πάταγο. Όσο ψηλά κι αν βρίσκεται.

Ακούγεται απλοϊκό; Μπορεί και να είναι. Εκτός από απλοϊκό, ωστόσο, είναι και πέρα για πέρα αληθινό. Και αν τα τελευταία χρόνια κάποιοι έκαναν πως δεν το έβλεπαν, τώρα με την κρίση της πανδημίας του κορονοϊού ήρθε η πραγματικότητα να τους το υπενθυμίσει.

Όλοι μας το τελευταίο διάστημα εκφράσαμε, όπως μπορούσε ο καθένας, την απέραντη ευγνωμοσύνη μας απέναντι στους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς, τα πληρώματα των ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ και όλους όσοι δίνουν τον δικό τους σκληρό αγώνα μέσα από το μετερίζι της υγείας. Όσα μπράβο και όσα ευχαριστώ και να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους είναι λίγα. Πολλές φορές τα δάκρυα που πλημμυρίζουν τα μάτια σου, όταν βλέπεις γιατρούς να λυγίζουν μπροστά στο φρικτό καθήκον του να επιλέγεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, τα λένε όλα.

Ωράριο δεν έχουν. Μπαίνουν στο νοσοκομείο πρωί και αν είναι τυχεροί μπορεί να βγουν το επόμενο πρωί. Συγκλονιστικές είναι οι φωτογραφίες που έχουμε δει όλοι να είναι ξαπλωμένοι στο πάτωμα για να ξεκουραστούν λίγο ή που κοιμούνται πάνω στην πρώτη καρέκλα που βρήκαν άδεια μπροστά τους. Είναι η ξεκούραση του πολεμιστή. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν μια άνιση μάχη, πολλές φορές δίχως να έχουν όπλα. Με τα χέρια τους γυμνά απέναντι στο θάνατο. Το γιατί έμειναν χωρίς όπλα είναι σίγουρα μια συζήτηση που πρέπει να γίνει όταν όλη αυτή η περιπέτεια τελειώσει. Όταν, δηλαδή, θα έρθει η ώρα έμπρακτα να τους πούμε ευχαριστώ και όχι απλά με παλαμάκια στα μπαλκόνια μας.

Άλλα δεν είναι μόνο αυτοί. Κοιτάξτε λίγο τριγύρω σας και δείτε. Πόσοι πολλοί άνθρωποι αυτές τις ημέρες δεν έχουν την δυνατότητα να μείνουν σπίτια τους, κλεισμένοι στην ασφάλεια της μη επαφής με οποιονδήποτε θα μπορούσε να τους μεταδώσει τον κορονοϊό. Πολλές φορές η ιστορία δεν σε ρωτάει αν θέλεις να γίνεις ήρωας ή όχι. Σε αναγκάζει. Σου βάζει ένα όπλο στο χέρι και σου λέει «πολέμα». Και εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή. Πολεμάς. Όχι μόνο για σένα αλλά και για τους γύρω σου.

Ένα χειροκρότημα για τους ανθρώπους που μάχονται χωρίς να φαίνονται

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι είναι οι καθημερινοί ήρωες. Οι αφανείς ήρωες αυτής της μάχης. Είναι ο φούρναρης και οι υπάλληλοι του, που θα σηκωθούν από τα κρεβάτια και θα πάνε στη θέση τους για να ζυμώσουν το ψωμί. Είναι ο ντελιβεράς που θα πάρει το μηχανάκι του και μέσα στους άδειους δρόμους θα κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να φέρει στο σπίτι μας αυτό που του παραγγείλαμε. Είναι οι άνθρωποι που μέσα στα καταστήματα δουλεύουν με εξοντωτικούς ρυθμούς για να ετοιμάσουν όλα αυτά που θα μας φέρουν στο σπίτι μας οι ντελιβεράδες. Το ίδιο και όσοι εργάζονται σε υπηρεσίες κούριερ αλλά και οι ταχυδρόμοι που από τα κέντρα διαλογής ξεκινούν τα πολλά και μεγάλα τους δρομολόγια μέσα σε πόλεις και χωριά.

Είναι οι οδηγοί ταξί, που κάθε μέρα σε καιρό… ειρήνης, ακούνε τα εξ αμάξης απ όλους μας (και πολλές φορές όχι άδικα). Αυτοί όμως τώρα ανοίγουν τις πόρτες των αυτοκινήτων τους για να μεταφέρουν άλλους ανθρώπους στις δουλειές τους ή ακόμα και σε νοσοκομεία. Σκεφτείτε για λίγο πόσο μεγάλο κίνδυνο κρύβει αυτό. Όσα μέτρα προστασίας και να πάρεις ξέρεις πως παίζεις την υγεία σου κορώνα γράμματα κάθε φορά που κάποιος πελάτης σου σηκώνει το χέρι για να σταματήσεις.

Είναι οι οδηγοί των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που δεν σταμάτησαν καθόλου όλο αυτό το διάστημα να μεταφέρουν όλους εμάς τους υπόλοιπους στις δουλειές μας. Άνθρωποι που δεν δικαιούνται να φοβηθούν και πρέπει να συνεχίσουν να έρχονται σε επαφή με χιλιάδες άλλους κάθε ημέρα. Στην ίδια κατηγορία πρέπει να μπουν βέβαια και οι εργαζόμενοι σε λιμάνια και αεροδρόμια. Είναι, επίσης, όσοι εργάζονται σε υπηρεσίες security μέσα σε όλα αυτά τα μέρη που καθημερινά συγκεντρώνεται τόσος κόσμος.

Είναι οι καθαρίστριες και οι καθαριστές που καθαρίζουν και φροντίζουν να απολυμαίνουν τα γραφεία μας για να πηγαίνουμε εμείς και να κάνουμε τη δουλειά μας άφοβα. Και εδώ ας μου επιτραπεί να πω εκ μέρους όλους των συναδέλφων μου, εδώ στο newsbeast.gr, ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, ευχαριστώ στην κα Αντριάννα που μέχρι να εφαρμόσουμε και εμείς το μέτρο της τηλεργασίας (πριν ακόμα, ουσιαστικά, κάτι τέτοιο επιβληθεί από την κυβέρνηση) φρόντιζε τα δικά μας γραφεία. Πάντα με το χαμόγελο.

Είναι οι άνθρωποι της καθαριότητας των Δήμων. Αυτοί, δηλαδή, που δεν αφήνουν τις πόλεις και τις γειτονιές μας να γίνουν ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Αυτοί που καλούνται να μαζέψουν από κάτω τα πεταμένα γάντια και τις πεταμένες μάσκες γιατί κάποιοι έχουν τόσο αντικοινωνική συμπεριφορά που θα τους άξιζε το μεγαλύτερο και πιο τσουχτερό πρόστιμο. Αν και είναι δεδομένο πως κανένα πρόστιμο δεν σε κάνει άνθρωπο.

Όλους αυτούς που δουλεύουν στα εργοστάσια για να κρατάνε ζωντανή την αλυσίδα της τροφοδοσίας. Από τις μεγάλες αποθήκες και τα δρομολόγια μέχρι τον τελικό προορισμό τους στα καταστήματα όλης της χώρας.

Και βέβαια είναι οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ. Είτε είναι υπάλληλοι, είτε δουλεύουν στην τροφοδοσία τους. Ειδικά αυτές τις πρώτες ημέρες της κρίσης πέρασαν στιγμές δυσανάλογης πίεσης και έντασης έχοντας να διαχειριστούν τις μεγάλες ροές των πελατών (εμάς δηλαδή) που τα ήθελαν όλα και μάλιστα άμεσα.

Οι περιπτεράδες που κλεισμένοι μέσα στα ελάχιστα τετραγωνικά τους πρέπει να μας εξυπηρετούν γιατί κακά τα ψέματα πως θα βγει η καραντίνα χωρίς να έχεις τσιγάρα μαζί σου. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και οι υπάλληλοι στα βενζινάδικα που μένουν εκεί για να υπάρχει επάρκεια στα καύσιμα. Όσοι δουλεύουν σε μανάβικα και λαϊκές αγορές για να υπάρχουν στην αγορά και τελικά στο τραπέζι μας φρέσκα προϊόντα από τη μάνα γη. Είναι οι εργαζόμενοι στα pet shops που παραμένουν στο καθήκον για να έχουν και τα αγαπημένα μας κατοικίδια (τα οποία δεν καταλαβαίνουν και τι ακριβώς γίνεται και ξαφνικά δεν λείπει κανείς από το σπίτι) τροφή και όχι μόνο.

Η καραντίνα δεν είναι εύκολο πράγμα. Το να μένεις σπίτι δεν είναι μια απλή κατάσταση. Ίσως οι ευκολίες του σήμερα απλά την κάνουν πιο… υποφερτή. Αυτές οι ευκολίες, ωστόσο, δεν έρχονται από μόνες τους. Κάποιοι δουλεύουν και γι’ αυτές. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στις τηλεπικοινωνίες για να μπορούμε εμείς να έχουμε internet και τηλέφωνα, ώστε, να μπορούμε να μιλάμε με αγαπημένα πρόσωπα. Οι άνθρωποι που εργάζονται στο δίκτυο της ΔΕΗ έτσι ώστε να υπάρχει ρεύμα σε κάθε σπίτι. Όπως και οι άνθρωποι της ΕΥΔΑΠ που φροντίζουν όλα να λειτουργούν καλά για να έχουμε νερό. Πράγματα που φαίνονται αυτονόητα αλλά μόνο τέτοια δεν είναι. Οι άνθρωποι αυτοί συντηρούν τα δίκτυα αυτά και εκείνοι είναι που θα σπεύσουν να διορθώσουν την όποια βλάβη, όπου κι αν αυτή εντοπιστεί.

Ένα ακόμα παράδειγμα, καθημερινών ηρώων, είναι οι πυροσβέστες οι οποίοι βρίσκονται και αυτοί στην πρώτη γραμμή. Απόδειξη η τραγωδία που εκτυλίχθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στη Θεσσαλονίκη όπου δυο ηλικιωμένοι βρήκαν τραγικό θάνατο. Κανείς από τους άνδρες που έσπευσαν εκεί δεν σκέφτηκε τον κορονοϊό. Κανείς δεν σκέφτηκε τον εαυτό του. Όλοι τους, όμως, έφυγαν από το σημείο, θλιμμένοι που δεν μπόρεσαν να σώσουν το άτυχο ζευγάρι.

Και τέλος, για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας, είναι και οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ, όπως ο δικός μας Γιάννης Κέμμος, που βρίσκονται στις επάλξεις του ρεπορτάζ, έξω από τα σπίτια ή τα γραφεία τους, για να φτάνουν σε εσάς όλες οι τελευταίες εξελίξεις και όλες οι ειδήσεις.

Να μην τους ξεχάσουμε όταν περάσει η μπόρα

Ζητώ συγγνώμη, απ όσους ξέχασα, διότι αυτή η βάση είναι τόσο μεγάλη και τόσο χρήσιμη στην κοινωνία μας, που σίγουρα κάποιον άφησα απ’ έξω. Ας με συγχωρέσουν. Δεν το έκανα με δόλο.

Πολλοί λένε πως όταν τελειώσει αυτή η κρίση τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Προσωπικά προσυπογράφω κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν θα είναι για καλό ή για κακό, ξέρω όμως πως όλα θα είναι εντελώς μα εντελώς διαφορετικά. Καλό θα ήταν, λοιπόν, όταν πλέον ο ουρανός θα έχει καθαρίσει από αυτά τα μαύρα σύννεφα που καλύπτουν σήμερα τον ήλιο, να μην ξεχάσουμε αυτούς τους ήρωες. Να μην τους βάλουμε πάλι στην άκρη. Να μην πούμε πως αυτοί δεν είναι σημαντικοί ή δεν επηρεάζουν τους δείκτες της οικονομίας. Ας μην πούμε πως αυτές οι φοβερές και τρομερές… αόρατες αγορές θα νιώσουν νευρικές αν δεν περικοπούν οι μισθοί τους ή κάμποσα εργασιακά τους δικαιώματα.

Θα έρθει πάλι η ώρα που αυτοί οι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα στηρίξουν το οικοδόμημα της κοινωνίας. Όπως κάνουν και τώρα. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.