Οι «εκκαθαρίσεις» των μελών του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ. από τον Στάλιν και το τέλος των αντιπάλων του Πούτιν

Το τραγικό τέλος του Αλεξέι Ναβάλνι, του ανθρώπου που ο Βλαντιμίρ Πούτιν φοβόταν περισσότερο, έφερε στο προσκήνιο μια σειρά από ανάλογες περιπτώσεις, τουλάχιστον ύποπτων θανάτων ανθρώπων που όλοι τους είχαν ένα κοινό στοιχείο: ήταν αντίπαλοι του Ρώσου προέδρου. Το περίεργο και τραγικό τέλος αρκετών αντιπάλων του Πούτιν, θα μας απασχολήσει στο σημερινό μας άρθρο.

Μοιραία, η σκέψη μας πήγε στο σοβιετικό παρελθόν, στα χρόνια του Στάλιν, όπου ακολουθήθηκαν παρόμοιες πρακτικές εξόντωσης των αντιπάλων του Γεωργιανού ηγέτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τέλος των περισσότερων μελών της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. της ΕΣΣΔ στην οποία συμμετείχε ο Λένιν. Από τα 26 μέλη της, τα 17 εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν ή υποχρεώθηκαν να αυτοκτονήσουν, αφού προηγουμένως είχαν επανειλημμένα εκτοπιστεί με εντολή του Στάλιν…

Η τύχη των μελών της Κ.Ε. του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για την τύχη των 26 αυτών κομμουνιστών: Γιαρολάβσκι, χάθηκε το 1938, Ζελένσκι (!), εκτελέστηκε το 1937, Ζινόβιεφ, εκτελέστηκε το 1936, Κάμενεφ, εκτελέστηκε το 1936, Κόροτκοφ, εκτελέστηκε το 1937, Κουΐμπιτσεφ πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια το 1935 σε ηλικία 46 ετών, ωστόσο ο Ζαν Ελενστέιν τον κατατάσσει στα θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας, Μπουχάριν, εκτελέστηκε το 1938, Ορτζονικίτζε, αυτοκτόνησε το 1937, Ρακόβσκι, εκτελέστηκε το 1937, Ράντεκ, εκτελέστηκε το 1938, Ροντζοντάκ, εκτελέστηκε το 1938, Σαπρόνοφ, εκτελέστηκε το 1937, Σοκόλνικοφ, εκτελέστηκε το 1938, Τόμσκι, αυτοκτόνησε το 1936, Τρότσκι, δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940 (δείτε περισσότερα στο άρθρο μας της 6/11/2023), Τσουμπάρ, εκτελέστηκε το 1937. Από φυσικά αίτια πέθαναν οι: Λένιν (1924), Αντρέγιεφ (1972), Βοροσίλοφ (1970), Καλίνιν (1946), Ντζερζίνσκι (1927), Μολότοφ (1986) και βέβαια ο ίδιος ο Στάλιν, το 1953.

Παρατηρούμε ότι οι περισσότεροι εκτελέστηκαν το 1937-1938. Αυτό οφείλεται στο ότι μεταξύ 1936 – 1938 έγιναν οι περιβόητες δίκες της Μόσχας. Σχεδόν όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος μεταξύ 1917 και 1922 εκτελέστηκαν αφού αναγνώρισαν ότι υπήρξαν πράκτορες της Γκεστάπο ή πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Ιαπωνίας, με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο για την ενοχή τους, τις ίδιες τις ομολογίες τους… Εκτός από όσους αναφέραμε υπήρχαν κι άλλα θύματα του Στάλιν. Ο Γιάγκοντα, υπεύθυνος της NKVD καθαιρέθηκε, φυλακίστηκε το 1937, δικάστηκε και τουφεκίστηκε το 1938. Ο Εζόφ που τον διαδέχθηκε, εκτελέστηκε το 1939. Από τα 31 μέλη που είχαν διαδοχικά εκλεγεί στο Πολιτικό Γραφείο από το 1919 ως το 1935, τα 20 χάθηκαν με τραγικό τρόπο. Το ίδιο έγινε και στο επίπεδο της Κεντρικής Επιτροπής, στο επίπεδο Γραμματέων περιοχών και επαρχιών, ακόμα και των αχτίδων! Ο Εζόφ, που εκτελέστηκε το 1939, μεταξύ 1937 και 1938 είχε παραδώσει στον Στάλιν 383 καταλόγους με ονόματα ηγετικών στελεχών που έπρεπε να δικαστούν από τα στρατοδικεία και των οποίων η μόνη καταδικαστική απόφαση, η εκτέλεσή τους είχε προαποφασιστεί (Χρουστσόφ: Μυστική έκθεση στο 20ο Συνέδριο). Η τελική έγκριση δινόταν από τον Στάλιν και τον Μολότοφ.

Τα θύματα του Πούτιν

Δυστυχώς, μετά τα εγκλήματα του Στάλιν, παρά την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ., η Ρωσία, το μεγαλύτερο από τα κράτη που αποτελούσαν τη Σοβιετική Ένωση, ταλανίζεται από αυταρχικές ηγεσίες που θεωρούν εχθρό όποιον έχει αντίθετες απόψεις από αυτές. Ουσιαστικά τη Ρωσία κυβερνά από το 1999, για ένα χρονικό διάστημα ως πρωθυπουργός με πρόεδρο των έμπιστό του Μεντβέντεβ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Παρά τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του από πολλούς, την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον έδειξε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Η εισβολή στην Ουκρανία πριν δύο χρόνια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και η στυγνή δολοφονία, γιατί περί δολοφονίας πρόκειται, του Αλεξέι Ναβάλνι ήταν η τελευταία, μέχρι την επόμενη, από μια σειρά δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν. Ας δούμε μερικά από τα θύματα της εκδικητικής μανίας του Ρώσου ηγέτη. Το 1999 μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις με θύματα 300 άτομα αποτέλεσαν το πρόσχημα για την έναρξη του δεύτερου πολέμου της Τσετσενίας.

Ο βετεράνος πολιτικός Σεργκέι Γιουσένκο βρισκόταν στην πρώτη γραμμή όσων προσπαθούσαν να αποδείξουν την εμπλοκή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB) σε αυτές. Στις 17 Απριλίου 2003 ο Γιονσένκο πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε μπροστά στο σπίτι του…

Μία από τις σημαντικότερες δημοσιογράφους της Ρωσίας ήταν η Άννα Πολιτκόφσκαγια (Anna Politkovskaya). Κατέγραφε συνεχώς τις παραβιάσεις δικαιωμάτων στην Τσετσενία. Στις 7 Οκτωβρίου 2006, η Πολιτκόφσκαγια πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε, ουσιαστικά εκτελέστηκε, στην πολυκατοικία της. Το 2014 δύο άτομα καταδικάστηκαν σε ισόβια και άλλα τρία σε μακροχρόνιες ποινές κάθειρξης. Όμως συνάδελφοι της αδικοχαμένης δημοσιογράφου και δυτικές κυβερνήσεις επέμειναν ότι η έρευνα δεν έφτασε ποτέ σε βάθος γιατί θα άγγιζε το Κρεμλίνο και την υποστηριζόμενη από αυτό ηγεσία των Τσετσένων.

Στις 23 Νοεμβρίου 2006 ο πρώην Ρώσος πράκτορας ασφαλείας Αλεξάντρ Λιτβινένκο πεθαίνει στο Λονδίνο από δηλητηρίαση με ραδιενεργό πολώνιο – 210. Ο Λιτβινένκο είχε καταφύγει στη Μεγάλη Βρετανία το 2000 αφού κατηγόρησε την FSB ότι σχεδίαζε να σκοτώσει τον ολιγάρχη Μπόρις Μπερεζόφσκι. Η έρευνα των Βρετανών διαπίστωσε ότι ο Λιτβινένκο έπινε τσάι στο οποίο είχαν ρίξει πολώνιο – 210, κατά τη διάρκεια μια συνάντησης, αρκετές εβδομάδες νωρίτερα, με τους Ρώσους Αντρέ Λουγκοβόι και Ντμίτρι Κοβτούν, σε ένα ξενοδοχείο του Λονδίνου. Η Μόσχα αρνήθηκε να εκδώσει τους Λουγκοβόι και Κοβτούν.

Η διάσημη ακτιβίστρια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Νατάλια Εστεμίροβα, ήταν μέλος της «ομάδας δικαιωμάτων» Memorial και είχε ερευνήσει εκατοντάδες ύποπτες παραβιάσεις δικαιωμάτων στην Τσετσενία, συμπεριλαμβανομένων απαγωγών και δολοφονιών. Τελικά, τον Ιούλιο του 2009 απήχθη κοντά στο σπίτι της στο Γκρόζνι, την πρωτεύουσα της Τσετσενίας. Λίγες ώρες αργότερα βρέθηκε νεκρή στην Ινγκουσετία με τραύματα από σφαίρες στο κεφάλι και το στήθος.

Ο δικηγόρος Σεργκέι Μαγκνίτσκι ενέπλεξε Ρώσους αξιωματούχους σε φορολογική απάτη 230 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ακολούθως εξαπέλυσε παρόμοιες κατηγορίες εναντίων και άλλων προσώπων. Συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Μαγκνίτσκι υπέφερε από παγκρεατίτιδα και δεν του προσφέρθηκε η απαραίτητη ιατρική περίθαλψη. Ακτιβιστές κατήγγειλαν ότι οι συνθήκες κράτησής του ήταν απάνθρωπες και ότι ο Μαγκνίτσκι βασανίστηκε. Τελικά, στις 16 Νοεμβρίου 2009 πέθανε. Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ίδιου του Κρεμλίνου δέχτηκε ότι ξυλοκοπήθηκε άγρια πριν τον θάνατό του.

Ο Μπόρις Νεμτσόφ ήταν ένας από τους ανερχόμενους Ρώσους πολιτικούς τη δεκαετία του 1990. Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Πούτιν το 1999, ο Νεμτσόφ έγινε ένας από τους πιο σφοδρούς πολέμιούς του. Υπήρξε βουλευτής στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Πούτιν και αντιτάχθηκε στην επιστροφή του στην Προεδρία, μετά το διάλειμμα Μεντβέντεβ, το 2012. Αντιτάχθηκε στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία το 2014 χαρακτηρίζοντάς την «αυθάδη» και «επιβλαβή για τη Ρωσία». Το 2015 ο Νεμτσόφ με συνεργάτες του μελετούσαν το είδος και την έκταση των επιθετικών ενεργειών της Ρωσίας προς την Ουκρανία. Στις 27 Φεβρουαρίου 2015 δολοφονήθηκε από μια ομάδα σε «στυλ συμμορίας» σε μια γέφυρα κοντά στο Κρεμλίνο.

Η λίστα των «περίεργων θανάτων» δεν τελειώνει όμως εδώ. Το 2013, ο Μπόρις Μπερεζόφσκι, ένας πρώην «γνώστης» των μυστικών του Κρεμλίνου, βρέθηκε νεκρός, κρεμασμένος συγκεκριμένα, στο μπάνιο του σπιτιού του στο Άσκοτ της Μεγάλης Βρετανίας, όπου είχε αυτοεξοριστεί. Ένας Γερμανός ιατροδικαστής που κλήθηκε από τους συγγενείς του να εξετάσει τις φωτογραφίες του «αυτόχειρα», υποστήριξε ότι ο Μπερεζόφσκι δεν αυτοκτόνησε. Πολλοί από τους συνεργάτες του Μπερεζόφσκι πέθαναν επίσης μυστηριωδώς. Ανάμεσά τους, ο Badri Patarkatsishvili, Γεωργιανός ολιγάρχης και συνέταιρος του Μπερεζόφσκι και ο Nikolai Glushkov, ιδρυτής της Yukos Oil. Και οι δύο βρέθηκαν νεκροί στο Λονδίνο.

Ο Μιχαήλ Λέσιν υπήρξε ένας από αυτούς που βοήθησαν τον Πούτιν να ανέβει στην εξουσία. Κάποια στιγμή, τελείως απροσδόκητα, εκδιώχθηκε από το Κρεμλίνο. Είχε ιδρύσει το αγγλόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο RT, πρώην «Russia Today». Το 2015 βρισκόταν στην Ουάσιγκτον σε ένα γκαλά συγκέντρωσης χρημάτων. Βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Τα ρωσικά κρατικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι ο Λέσιν πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ωστόσο, οι Αμερικανοί αποφάνθηκαν ότι πέθανε μετά από τραυματισμό εξαιτίας «αμβλείας δύναμης».

Ένα άλυτο μυστήριο παραμένει ο θάνατος του Kirill Stremousov το 2022. Αν και ήταν αναπληρωτής κυβερνήτης της επαρχίας Khersov της Ουκρανίας είχε εγκατασταθεί στη Ρωσία. Ένθερμος υποστηρικτής της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ο Stremousov είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός για τον Πούτιν με τα βίντεο που ανέβαζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε ένα από αυτά, πρότεινε στον Ρώσο Υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού να αυτοπυροβοληθεί. Ο Σοϊγκού είχε γίνει στόχος πολλών στη Ρωσία για την αποτυχία των επιχειρήσεων στην Ουκρανία. Τη μέρα που οι Ουκρανοί απελευθέρωσαν την πόλη Khersov ο Stremousov σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και για αυτό θεωρήθηκαν υπεύθυνες οι ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας, καθώς ο Stremousov ήταν μια φωνή που έπρεπε να σταματήσει να ακούγεται.

Το καλοκαίρι του 2019 ο Zelimkhan Khangoshvilli, ένας Γεωργιανός που πολέμησε εναντίον των Ρώσων στον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας το 2000, πυροβολήθηκε δύο φορές σε ένα πάρκο του Βερολίνου και έπεσε νεκρός. Για τη δολοφονία του συνελήφθη από τους Γερμανούς ο Vadim Krasikov, πράκτορας της FSB. Οι ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας είχαν εφοδιάσει τον Krasikov με ψεύτικη ταυτότητα, πλαστό διαβατήριο και του είχαν δώσει χρήματα για να δολοφονήσει τον Γεωργιανό.

Ο Krasikov καταδικάστηκε σε ισόβια και είναι ο μόνος Ρώσος πράκτορας που παραμένει φυλακισμένος στο εξωτερικό για δολοφονία. Και ας μην ξεχνάμε και τον θάνατο σε αεροπορικό δυστύχημα του Γιεβγκένι Πριγκόζιν στις 23 Αυγούστου 2023, αρχηγού της μισθοφορικής οργάνωσης Wagner, ο οποίος τόλμησε να «στασιάσει» δύο μήνες νωρίτερα κατά του Πούτιν. Πάρα πολλοί υποστηρίζουν ότι το αεροσκάφος με τον Πριγκόζιν καταρρίφθηκε από ρωσικά αντιαεροπορικά πυρά.

Ο κατάλογος των «περίεργων θανάτων» επί Πούτιν, είναι πολύ μεγάλος. Αν προσθέσουμε και τις αυτοκτονίες(;) Ρώσων ολιγαρχών, μιλάμε σίγουρα για εκατοντάδες άτομα που έχασαν τη ζωή τους με περίεργο τρόπο τα τελευταία 25 χρόνια στη Ρωσία. Οι θαυμαστές του Πούτιν, ας σκεφτούν μήπως το ίνδαλμά τους έχει κάποια ευθύνη για όλα αυτά. Ακόμα και η χειρότερη δημοκρατία, είναι καλύτερη από ανάλογα καθεστώτα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να βελτιώσουμε τη δημοκρατία, πρώτα στη χώρα μας και ας αφήσουμε τους αυταρχικούς ηγέτες σαν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, να συνεχίζουν να οδηγούν τις χώρες τους σε αυταρχικές και ολέθριες ατραπούς…