Οι έλληνες «προοδευτικοί» και το φλερτ Τραμπ-Πούτιν

Μπορώ να καταλάβω εκείνον που θεωρεί τις ανεμογεννήτριες αιτία για τις φωτιές (και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες) και χαίρεται που ο Ντόναλντ Τραμπ πάγωσε όλα τα αιολικά πρότζεκτ στις ΗΠΑ επειδή… «τρελαίνουν τις φάλαινες». Κατανοητό: περιμένει να εφαρμοστεί το ίδιο και εδώ, και ας μην πολυέχουμε φάλαινες.

Μπορώ να καταλάβω εκείνον που θεωρεί εκνευριστικά τα χάρτινα καλαμάκια για τον καφέ, που βαρέθηκε να μασάει το χαρτί κολλημένος στην κίνηση για μια βουτιά στην Ανάβυσσο. Παρότι ο νόμος του 2021 –κατ’ εφαρμογήν ευρωπαϊκής οδηγίας– δεν εφαρμόζεται πια στην πράξη πουθενά στην Ελλάδα, το να αποκαθιστά με διάταγμα τα πλαστικά καλαμάκια ολόκληρος πρόεδρος της Αμερικής είναι κάτι: «Μου έχει τύχει πολλές φορές: σπάνε, μουλιάζουν, πρόκειται για γελοία κατάσταση».

Advertisement

Αλλωστε υπάρχει και επιστημονική εξήγηση. Οπως είπε ο Τραμπ, παρότι οι ανεμογεννήτριες «τρελαίνουν τις φάλαινες», τα πλαστικά καλαμάκια δεν επηρεάζουν τους καρχαρίες, οι οποίοι «κολυμπώντας στον ωκεανό όλο και κάτι μασουλάνε» (munching their way through the ocean…).

Μπορώ να καταλάβω, ακόμη, εκείνον που αισθάνεται δικαιωμένος με τα επιθεωρησιακά νούμερα του Τραμπ για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, και ας κόπηκαν τα περισσότερα όταν άρχισε η χρηματοδότηση από τον Ελον Μασκ. Γιατί δεν είναι ρεαλιστική η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να πωλούνται στην Ελλάδα, νωρίτερα μάλιστα από την ΕΕ, μόνο ηλεκτρικά ταξί και αυτοκίνητα.

Για παράδειγμα: ένας ταξιτζής που δεν μένει σε μονοκατοικία στη Φιλοθέη, αλλά σε διαμέρισμα σε μια κάθετη της Αχαρνών, πώς ακριβώς θα φορτίζει το όχημα; Θα βγαίνει με την πιτζάμα και τη μπαλαντέζα μέσα στη νύχτα; Και για τα τρία αυτά παραδείγματα (ανεμογεννήτριες, πλαστικά καλαμάκια, ηλεκτρικά αυτοκίνητα), το «εγώ σας τα΄λεγα» μπορείς να καταλάβεις ότι κάπου πατάει.

Εκεί που πραγματικά μπερδεύεσαι και ψάχνεις να βρεις από πού πηγάζει όλη αυτή η ευφορία είναι το «εγώ σας τα ‘λεγα» για την απόφαση του Τραμπ και του Πούτιν να (προσπαθήσουν να) μοιράσουν έδαφος της Ουκρανίας (και γεωγραφικά της Ευρώπης) που δεν ανήκει σε κανέναν από τους δύο. Και γιατί εκφράζεται όλη αυτή η χαιρεκακία που οι «δύο» αφήνουν εκτός την ΕΕ, η οποία μοιάζει όλο και πιο ασθενική, απρόσωπη και μελαγχολική.

Γιατί χαίρονται και χαμογελούν τόσοι «προοδευτικοί» με αυτή την εξέλιξη; Εμπιστεύονται άραγε περισσότερο από τη «λυκοσυμμαχία της ΕΕ» τον Τραμπ, που προτείνει εθνοκάθαρση στη Γάζα (για να κτίσει το θέρετρο Mar-a-Gaza), ή τον Πούτιν, που βομβάρδιζε μαιευτήρια και περιοχές όπου ζούσαν Ελληνες στη Μαριούπολη;

Κάπου εκεί ο προοδευτικός ή (ας μου επιτραπεί) ο δικαιωματικός τραμπισμός τού «μην τσακώνεστε», «με τον άνθρωπο» και «την ειρήνη» ξεφεύγει από τις ανεμογεννήτριες και τις υπόλοιπες ιστορίες και αφήνει να φανεί προς τα έξω μια περίεργη συμπάθεια για τον αυταρχισμό. Ή, καλύτερα, μια κρυμμένη «Αυταρχική Προσωπικότητα»* όπως την ανέλυσε η Σχολή της Φρανκφούρτης.

* Το μνημειώδες αυτό ερευνητικό εγχείρημα, στο οποίο πρωτοστάτησε ο Τέοντορ Αντόρνο, προσεγγίζει τις αιτίες της έλξης που ασκούν στους ανθρώπους ηγέτες-αυθεντίες, όσοι προβάλλουν την εικόνα του «ισχυρού ηγέτη» που μπορεί να επιβάλει τάξη σε έναν χαοτικό κόσμο.