Οι κλέφτες με τις ξαπλώστρες

Κάθε κατάληψη δημόσιου χώρου είναι κλοπή. Κάθε καταληψίας είτε «αγωνίζεται» είτε «επιχειρεί» είτε απλώς προσπαθεί να μη χάσει τη βολή του (ναι, τους αντικοινωνικούς που παρκάρουν τα ΙΧ στα πεζοδρόμια εννοώ) είναι στην πραγματικότητα ένας κλέφτης και τίποτα άλλο. Το ίδιο κλέφτες είναι και οι συμπολίτες που αδιαφορώντας για τον νόμο και τα όσα προβλέπονται στις άδειες που έχουν πάρει (όσοι και αν έχουν πάρει) απλώνουν παρανόμως ξαπλώστρες, ομπρέλες, καναπέδες, τραπέζια, σαλόνια, κρεβάτια ή ό,τι άλλο θέλει η πελατεία τους στις παραλίες. Κλέφτες που δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως κάτι διαφορετικό. Προφανώς συστήνονται ως επιχειρηματίες αλλά εξίσου προφανώς πρόκειται για επιχειρηματίες που επιχειρούν με τον ίδιο τρόπο που το κάνει μια σπείρα διαρρηκτών: κλέβοντας.

Όπως σχεδόν κάθε κλέφτης, οι κλέφτες με τις ξαπλώστρες έχουν συνεργούς: τις τοπικές αρχές (αποκεντρωμένης  διοίκησης, περιφέρειας, δήμου, αστυνομίας κ.λπ.) οι οποίες εδώ και πάρα πολλά χρόνια κάνουν τα στραβά τα μάτια ή φυλάνε τσίλιες προκειμένου η κλοπή να γίνεται χωρίς κανένα εμπόδιο και η λεία να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Πρόκειται για τις ίδιες αρχές που τις τελευταίες ημέρες παριστάνουν τους ελεγκτές χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν πού ακριβώς ήταν τα τελευταία πολλά χρόνια.

Αναγνωρίζω ότι σε μια χώρα στην οποία η κλοπή δημόσιου χώρου και η χρήση του σαν να είναι ιδιωτικός είναι εθνικό σπορ, δεν θα ήταν δυνατόν οι παραλίες να είναι η εξαίρεση αλλά αυτό δεν κάνει τους κλέφτες με τις ξαπλώστρες λιγότερο κλέφτες και τους κρατικούς συνεργούς τους λιγότερο συνένοχους. Το ότι κάποιοι χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια ως πάρκινγκ, τους τοίχους ως καμβά για να εκφράσουν τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα ή τα σχολεία ως μαγαζί τους που το κλείνουν όποτε θέλουν, δεν αποτελεί ελαφρυντικό για κανέναν.

Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω τους συμπολίτες οι οποίοι προσπαθούν να αναπληρώσουν το κενό της συνένοχης πολιτείας και αντιδρούν συγκροτώντας αυτό που ονομάστηκε «κίνημα της πετσέτας». Μπορεί η λέξη «κίνημα» να είναι πολύ δραματική για τα γούστα μου, αλλά αυτό είναι μάλλον δευτερεύον μπροστά σε κάτι που αποτελεί την πρώτη οργανωμένη αντίδραση στην παραβατικότητα και στην κρατική απροθυμία να ελεγχθούν οι παραβατικοί συμπολίτες.

Αναπόφευκτα σε αυτήn την προσπάθεια θα υπάρξουν και γραφικότητες (μπορεί, ας πούμε, κάποια μέλη του «κινήματος» να ονειρεύονται την κατάργηση κάθε οργάνωσης και την απαγόρευση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στις παραλίες) αλλά δεν υπάρχει καμία κοινωνική δραστηριότητα η οποία να είναι απρόσβλητη από τους γραφικούς. Τουλάχιστον εδώ ακόμα κι αυτοί (ανεξαρτήτως των βαθύτερων επιθυμιών τους) αγωνίζονται για κάτι το οποίο είναι το ζητούμενο για κάθε πολίτη ο οποίος επιθυμεί την πρόοδο και την ανάπτυξη στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής φιλελεύθερης κοινωνίας και οικονομίας: επιβολή του νόμου. Και μπράβο τους.