Οίκος ευγηρίας εναντίον εφήβων!

Το ξέρω πως εχάθηκα κι ένα πουλί μου λέει,

πως βάλατε από μεριά τον κόπανο να κλαίει.

Ξέρω, σας έλειψα πολύ κι απ’ τον πολύ καημό σας,

το Πάσχα δεν εφάγατε, έκλεισε ο λαιμός σας.

Πάντως εγώ εφρόντισα να βρω καινούργιο θέμα,

να το σερβίρω αχνιστό, της ώρας με το αίμα!

Όλοι σας θα εμάθατε πως στο Λιβάδι ’γίνη,

γήπεδο μ’ όλα τα κομφόρ, στην ιστορία να μείνει.

Παχύ χορτάρι στρώσανε, να πέφτουν τα παιδία,

και φυσικά και ο παπάς όπου το έχει χρεία!

Γιατί το πόδι έγιανε, και ποιός να τον…..μαγκώσει!

Μόνο το ράσο φρόντισε να το ανασπουγκώσει,

μην το πατήσει, σαν παλιά, ο δύστυχος και πέσει,

γιατί ακόμη άλλη μια, ρίμα δεν την αντέχει.

Έτσι είχανε τα πράγματα ώσπου έφτασε η μέρα,

που αγιασμό θα κάνανε εις το Λιβάδι πέρα.

Αφήσαν τα εγκαίνια σε άλλη ευκαιρία,

για να ‘ρθει ο μέγας δωρητής από την Αυστραλία.

Γιατί θα πρέπει να σας πω, πως μπράβο του παπά μας,

που ’χε το όραμα αυτό ν’ αφήσει στα παιδιά μας,

αλλά χωρίς το δωρητή, ξέρεις κατά κανόνα,

γήπεδο δε θα βλέπαμε στον άλλον τον αιώνα.

Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν ο αγιασμός ν’ αρχίσει,

και ο Σεβασμιότατος για να χοροστατήσει.

Κόσμος πολύς παρίστατο εις την ακολουθία

και ο καιρός ήταν καλός, ήταν μια μέρα Θεία!

Μετά τα τελετουργικά ερχόντουσαν αγώνες,

αγώνες ποδοσφαιρικοί με νόμους και κανόνες.

Διαιτητεύων ο Παπάς, ήταν αξίας ρήτρα,

την αγιαστούρα άφησε κι έπιασε τη σφυρίχτρα.

Πρώτα θα παίζαν οι μικροί, κι ήταν ντυμένοι ήδη,

να κοιλιστούνε έτοιμοι στο φρέσκο το γρασίδι.

Κι ήρθε το πρώτο σφύριγμα η μάχη για ν’ αρχίσει,

υπό το βλέμμα του παπά, κάτι σα…..Θεία κρίση.

Ας είναι, όλα πήγανε καλά και φτάσαμε στο τέλος,

και τα παιδάκια χάρηκαν απ’ το ωραίο μέρος.

Και τώρα έφτασε η στιγμή λιγάκι να γελάσετε

μ’ αυτά που γίνανε μετά πολύ να διασκεδάσετε.

Γιατί ο επόμενος αγών δεν ήταν σαν τους άλλους,

είχε εκπλήξεις, απρόοπτα, και πειρασμούς μεγάλους.

Δεν ξέρω ποίος σκέφτηκε, ποιός είχε τη σοφία,

να παίξουνε οι νεαροί κόντρα στη …γερουσία.

Δύο ομάδες φτιάξανε, στη μία τα παιδία,

και εις την άλλη τα λαμπρά, τα ένδοξα μουσεία!!

‘Πο πού ν’ αρχίσω φίλοι μου, να τους απαριθμήσω,

να μην ξεχάσω κάποιονε και έξω τον αφήσω;

Σταματουλάς ο…. σίφουνας σε ρόλο ελευθέρου,

του… σούμο παίχτη θύμιζε και όχι ποδοσφαίρου.

Και ο Ρομπέρτο έπαιζε, μεγάλη η ζήτησή του,

πλέο οι φωνές του ήτανε παρά η δούλεψή του.

Ο λυκειάρχης ήτανε παρών μ’ όλους τους άλλους,

Κωτσοδημήτρης, παίχταρος απ’ τσοι πολύ μεγάλους!

Ο Δρυμωνιάτης έδραμε στη ρότα κάθε πάσας,

ήθελε βλέπεις κεφαλιά να βγάλει ο μπαγάσας!

Ήτανε κι άλλοι γνώριμοι και ποιός δεν τσοι λιμπίστη,

Άκης, που λίγο έπαιξε γιατί… ξεμασκαλίστη.

Σαντεμαής Νικόλαος και ποιός δεν τον γνωρίζει,

μα τελικά δεν άντεξε και… Χριστοπαναγίζει!

Είχε ξεχάσει ο δύστυχος ποίος διαιτητεύει,

και πως εκπρόσωπος Θεού το ματς το εποπτεύει!

Τότε ο παπάς εσφύριξε με δύναμη μεγάλη,

κι αμέσως βγάζει κίτρινη και τού τηνε μοστράρει!

Έτσι προχώραγε ο αγών πριν κατεβάσει κρύο,

καλού κακού παρίστατο γιατρός μα και φορείο.

Το πρώτο γκολ δεν άργησε να πέσει. Κι ω, τι θαύμα!

Τα γεροντοπαλήκαρα πετύχαν εν τω άμα!

Μόνο με μία διαφορά, όχι πολύ σπουδαία,

οι… ώριμοι με αυτογκόλ άνοιξαν τη αυλαία!

Ο Λυκειάρχης ήθελε το γκολ καλά και σώνει,

και μ’ ένα σουτ περίτεχνο στα δίχτυα του τη χώνει!

Φαίνεται σκέφτηκε καλά, πού θά ’βρω ευκαιρία,

να βάλω γκολ και να γραφτώ μεμιάς στην ιστορία;

Τώρα, γιατί στα δίχτυα του; Ένας Θεός το ξέρει,

ε, κειά του ήρθε βολικά, ήτανε έμπα χέρι!

Κι άλλα πολλά εγίνανε το τέλος για να δείξει,

και να σφυρίξει ο Παπάς το… δι’ ευχών στη λήξη.

Τώρα για τ’ αποτέλεσμα, να το ρωτάτε πρέπει;

Οι νεαροί δεν πιάνονται, καθένας το κατέχει.

Μπορεί να λέω διάφορα και να τσοι κοροϊδεύω,

χάριν της ρίμας γίνεται, να ξέρουν τους ζηλεύω!

Να ’ναι καλά να παίζουνε, μην κάνουν απεργία,

να ’χω κι εγώ λίγη δουλειά τώρα στην ανεργία.

 

Ανδρέας Λουράντος-Κονταράτος

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 269 της έντυπης έκδοσης Μάιος 2012