Ολλανδία: Μια πρόσφυγας διεκδικεί την πρωθυπουργία με αντιμεταναστευτική ατζέντα

Αφού κέρδισε την αρχηγία του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία (VVD), που ηγήθηκε ο Μαρκ Ρούτε για 17 χρόνια στην Ολλανδία, η Ντιλάν Γεσιλγκιόζ-Ζεγκέριους στοχεύει πλέον στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου.

Εάν καταφέρει να φέρει και πάλι το Λαϊκό κόμμα στην εξουσία, ως γνήσια διάδοχος του Ρούτε, η 46χρονη τουρκοκουρδικής καταγωγής Ντίλαν, που έφτασε στην Ολλανδία στα επτά της χρόνια ζητώντας άσυλο, δεν θα είναι μόνο η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στη χώρα αλλά και η πρώτη πρόσφυγας που αναλαμβάνει το αξίωμα.

Και παρότι δεν είναι η μόνη συντηρητική πολιτικός στην Ολλανδία που θέλει να κλείσει τα σύνορα στους μετανάστες και να κάνει πιο δύσκολη την παροχή ασύλου,εάν ίσχυε αυτή η πολιτική στην χώρα το 1980, δεν θα διεκδικούσε σήμερα την πρωθυπουργία.

Η ίδια, δικαιολογεί τις θέσεις της λέγοντας ότι «αν ένα οκτάχρονο κορίτσι έρθει σήμερα στην Ολλανδία ως πρόσφυγας, δεν θα έχει την ίδια ευκαιρία να γίνει υπουργός, όπως είχα εγώ», επικαλούμενη το υπερφορτωμένο σύστημα ασύλου.

Το παράδοξο, ωστόσο είναι, ότι η σκληρή αντιμεταναστευτική γραμμή και η πολιτική ασύλου, ήταν αυτές που τορπίλισαν την τέταρτη διαδοχική κυβέρνηση συνασπισμού του Ρούτε τον Ιούλιο, οδηγώντας τον μακροβιότερο πρωθυπουργό της χώρας όχι μόνο να παραιτηθεί από το αξίωμα αλλά να εγκαταλείψει και την πολιτική.

«Σε μια μικρή χώρα που ζουν πάνω από 2,6 εκατομμύρια μετανάστες, το σύστημα ασύλου πρέπει να δώσει προτεραιότητα στους «αληθινούς πρόσφυγες κι όχι στους οικονομικούς μετανάστες» δήλωσε η Ντίλαν σε συνέντευξή της στο Bloomberg.

Ενα έθνος σε σύγκρουση με τους πολιτικούς του

Όμως η Ολλανδία είναι έθνος μεταναστών. Πάνω από το ένα τέταρτο των κατοίκων της, είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό είτε έχουν μετανάστη γονέα, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία.

Και η πρόθεση της Ντίλαν να συνεργαστεί ακόμη και με το ακροδεξιό κόμμα του Γκέερτ Βίλντερς για να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές στις 22 Νοεμβρίου, βρίσκει πολλούς απέναντι της.

Ο Ντόναλντ Πολς, επικεφαλής της οικολογικής ομάδας Milieudefensie, που συνεργάστηκε συστηματικά με την Ντίλαν όταν εκείνη ήταν γραμματέας για το κλίμα, υποστηρίζει ότι σε πρίπτωση που ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας η Ολλανδία θα κάνει σημαντικά βήματα στο θέμα του περιβάλλοντος.

«Δεν έχω την ίδια άποψη και για το αντιμεταναστευτικό ζήτημα καθώς μένω δυσάρεστα έκπληκτος από τις μεταναστευτικές πολιτικές της, που την οδηγούν σε ένα έντονο φλερτ με την ακροδεξιά» υποστήριξε.

Φλερτ με την ακροδεξιά

Το άνοιγμα της Γεσιλγκιόζ-Ζεγκέριους στον αμφιλεγόμενο ηγέτη των ακροδεξιών δείχνει ότι σκοπευει να βαδίσει στα χνάρια στου Ρούτε, που κυβέρνησε μετά την κατάρρευση της πρώτης κυβέρνησης συνασπισμού το 2010, με την υποστήριξη του Κόμματος Ελευθερίας του Βίλντερς, ενώ η δεύτερη κυβέρνηση ήταν μια εταιρική σχέση με τους αριστερούς Εργατικούς.

Αν και τα επόμενα χρόνια ο Ρούτε είχε μάθει από τα λάθη του και απέκλεισε τη συνεργασία με τον Βίλντερς, ο αντιισλαμιστής ηγέτης δήλωσε στην πρώτη του προεκλογική συνέντευξη στο De Telegraaf το περασμένο Σαββατοκύριακο, ότι είναι έτοιμος να βάλει νερό στο κρασί του για να κυβερνήσει με την Ντίλαν.

Αν και το VVD είναι το μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο, εμφανίζεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις. Οι πιο πρόσφατες δείχνουν, ότι εάν γίνονταν σήμερα εκλογές θα κέρδιζε μόνο το ένα τρίτο από τις 76 έδρες που είναι απαραίτητες για την πλειοψηφία και τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ωστόσο, η Ντίλαν εξακολουθεί να είναι το φαβορί.

Ο δεξιός ηγέτης του νεοσύστατου κόμματος «Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο» Πίτερ Ομτσίχ, που βρίσκεται πρώτος στις δημοσκοπήσεις δήλωσε πρόσφατα ότι «θέλω να πετύχουμε τα ιδανικά μας, όχι να επιδιώξουμε την εξουσία για την εξουσία», αφήνοντας το δρόμο ελεύθερο για τη φιλόδοξη Ντίλαν.

Ωστόσο, οι δημοσκοπήσει δίνουν στον Ομτσίχ, πρώην βουλευτή των Χριστιανοδημοκρατών και ανεξάρτητο από το 2021, 46 από τις 150 έδρες του κοινοβουλίου.

Αντίθετα, ο αριστερός υποψήφιος Φρανς Τίμερμανς, που παραιτήθηκε από τη θέση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το κλίμα για να ηγηθεί μιας συμμαχίας κομμάτων της Πράσινης Αριστεράς και των Εργατικών, δεν φαίνεται να αποτελεί σοβαρή απειλή.