Όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του διαδηλωτή με το κολωνάτο ποτήρι

Από τις μικρές, απρόσμενες ανατροπές της ζωής

του Άρη Δημοκίδη

Το 2015, χλευάστηκε όσο κανένας άλλος διαδηλωτής και η εικόνα του έγινε meme που κολλάει παντού.

Φανταζόμασταν πως πρόκειται για Κολωνακιώτη πάμπλουτο, αλλά η μίνι ανατροπή είναι πως ζει στο Κουκάκι, δεν έχει πια δουλειά, έχει κάνει λάικ στη σελίδα του Βαρουφάκη στο Facebook και πως πριν τη συγκέντρωση του Μένουμε Ευρώπη είχε πάει και στην συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ.

Το μόνο που δεν ανατράπηκε είναι η υποψία μας ότι είναι ένας τελείως εκκεντρικός μπον βιβέρ που εκτιμά τα “καλά της ζωής” και μοιάζει να είναι εκτός τόπου και χρόνου.

«Οι αντιευρωπαιστες έσπευσαν να λοιδορήσουν χωρίς να έχουν αντιληφθεί ένα πραγματικό πρόβλημα των διαδηλώσεων: το service είναι φρικτό και οτι υπάρχει μια πραγματική ανάγκη για ένα κρασάκι ή ένα ποτάκι βρε αδελφέ» είχε γράψει ειρωνικά το thecaller. «Αντί να γκρινιάζουν ας δούμε ενωμένοι ένα νέο μοντέλο διαδηλώσεων. πχ Για ποιο λόγο έπρεπε να το πιει ξεροσφύρι… Δεν μπορούσε να υπάρχει μια ποικιλία αλλαντικών, μια τριλογία φρούτων κάτιτις τελωσπάντων.»

Η δε Αυγή, με το γνωστό (!) χιούμορ της είχε γράψει εκτός των άλλων: «Είναι επικίνδυνο το άλμα από τον δερμάτινο καναπέ στη διαδήλωση, σα να πηδάς πάνω από φλεγόμενο φαράγγι με μότο κρος. (…) Σ΄έριξε που σ’ έριξε, συμπαθή οινόφλυγα, ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην καταισχύνη του πεζοδρομίου, να το γιορτάσεις τουλάχιστον, να πιεις ένα κρασάκι με μεζέ. Κι όταν λέμε μεζέ δεν εννοούμε κιοφτέ, εννοούμε ροκφόρ διαβρωμένο από πανάκριβη μούχλα, εννοούμε σούσι Ιαπωνίας, που θα το παρασκευάζεις εκείνη τη στιγμή με τα χεράκια σου. Να έχεις μαζί σου όλα τα συμπράγκαλα, μαχαίρι για σούσι, παγοκόφτη για φρεσκοτριμμένο πάγο, γλάστρες μαϊντανού για το μοχίτο, γιγαντοοθόνες που αναμεταδίδουν όπερες, αυτοσχέδιες πασαρέλες με βραδινά φορέματα, φυλαχτά με τρίχες από την σεπτή κεφαλή του Ζάχου Χατζηφωτίου, μεγάφωνα που παιανίζουν λόγους της Βασιλίσσης της Αγγλίας, βραχιόλια φτιαγμένα από τα ιερά οστά του Μίλτονος Φρίντμαν. Θέλει κι ο νεοφιλελές το επαναστατικό life style του.»

Πού να φανταστώ τι θα γινόταν με ένα ποτήρι! Επί 40 χρόνια, ζω μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στην Ιταλία αν γινόταν μια διαδήλωση θα προκαλούσε εντύπωση αν κάποιος δεν κρατούσε ένα spritz. Μένω στο Κουκάκι, έχω προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και το θέμα είναι ότι κρατάω ένα απεριτίβο. Αν κρατούσα μια μπύρα θα είχε γίνει θέμα;

Την ταυτότητά του αποκάλυψε τελικά η εφημερίδα Αγορά, που του μίλησε κιόλας:

Δημήτρης Βαμβακάρης

Η ιδέα να πάει κρατώντας το ποτό του στη διαδήλωση του «Μένουμε Ευρώπη» του ήρθε την προηγούμενη ημέρα, όταν ο ίδιος κατέβηκε στην συγκέντρωση της AΔΕΔΥ. «Την Κυριακή, ήμουν στην διαδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ηχεία ήταν τέρμα δυνατά και είχε βαβούρα. Λέω σε έναν συμμαθητή μου που είμαστε μαζί “Α, εδώ δεν αντέχεται χωρίς ποτούλια. Αύριο θα κατέβω οργανωμένος”». Λίγα λεπτά πριν το επίμαχο κλικ, ο διεθνώς καταξιωμένος αρχιτέκτονας-ξυλουργός, Δημήτρης Βαμβακάρης από το Κουκάκι, είχε μόλις παραλάβει το αγαπημένο του απεριτίφ από ένα μπαρ κοντά στην πλατεία Συντάγματος και είχε ζητήσει από έναν φίλο του «να με βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία πριν τον πόλεμο» καθώς κρατούσε το ποτό που έχει γίνει όπως λέει, «προέκταση του χεριού μου».

«Πού να φανταστώ τι θα γινόταν με ένα ποτήρι! Επί 40 χρόνια, ζω μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στην Ιταλία αν γινόταν μια διαδήλωση θα προκαλούσε εντύπωση αν κάποιος δεν κρατούσε ένα spritz, το οποίο εκεί κοστίζει από 1.80 μέχρι 4 ευρώ- στις ακριβές πόλεις. Μένω στο Κουκάκι, έχω προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και το θέμα είναι ότι κρατάω ένα απεριτίβο. Αν κρατούσα μια μπύρα θα είχε γίνει θέμα;» λέει διασκεδάζοντας με τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον «άγνωστο με το ροζέ κρασί»: «Δεν είναι ροζέ κρασί, είναι prosecco με bitter Campari. Είναι το λεγόμενο spritz που έχει βγει από τους Αυστριακούς. Όταν κατέλαβαν το Βένετο και ρίξανε την γαληνοτάτη δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, οι Αυστριακοί έπιναν spritzen, δηλαδή νερωμένο άσπρο κρασί. Οι Βενετσιάνοι για να στείλουν την αντίδραση στους κατακτητές, έβαλαν χρώμα μέσα στο spritz επιλέγοντας το κόκκινο, το χρώμα της αντίδρασης». Ο ίδιος δηλώνει επαναστάτης και «δυσαρεστημένος πολιτικά και με τους μεν και με τους δε. Γιαυτό κατέβηκα και στις δύο διαδηλώσεις. Και οι μεν και οι δε κατεβαίνουν στη διαδήλωση αν θίγεται το οικονομικό τους συμφέρον. Δεν υπάρχει ιδεολογία, ούτε οικονομική, ούτε πολιτική. Ούτε Μένουμε Ευρώπη. Το θέμα είναι να μένουμε εραστές του ωραίου.»

Οι φίλοι του, του στέλνουν συνεχώς μηνύματα με παραλλαγές της φωτογραφίας του: «Γελάω πολύ αλλά απορώ κιόλας! Ο κόσμος είναι παλαβός. Άλλοι μου λένε κατέστρεψες ένα κόμμα. Άλλοι λένε ότι είμαι από την Εκάλη, ότι έχω τα λεφτά μου στο εξωτερικό και ότι πίνω το αίμα των εργαζομένων μου. Βλέπεις κανέναν εργαζόμενο εδώ; Ούτε εγώ δεν εργάζομαι πια εδώ μέσα, έτσι όπως έχουν γίνει οι δουλειές» λέει κοιτάζοντας γύρω του στο ακατάστατο εργαστήριο ξυλουργικής στο Κουκάκι.

«Προέρχομαι από μικροαστική οικογένεια, ο πατέρας μου μια ζωή την πέρασε δουλεύοντας ως υπάλληλος στα διυλιστήρια. Όταν ήμουν φοιτητής με κέρδισε το ξύλο» λέει αναφερόμενος στις σπουδές αρχιτεκτονικής στην Βενετία και μετά στο Πολυτεχνείο του Μιλάνο. Η υπογραφή του βρίσκεται πίσω από διάσημες βίλες της Σαρδηνίας- μία βρίσκεται δίπλα από την έπαυλη του Μπερλουσκόνι. Ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο θα υπήρχαν περισσότερα πράγματα φτιαγμένα από ξύλο, θα ήθελε να κατασκευάσει μια ξύλινη 9ώροφη πολυκατοικία, «αντισεισμική, με θερμομόνωση, αδιαπέραστη από τα βλαβερά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. «Στην όψη δε θα είχε διαφορά. Αγαπώ το ξύλο, έχω χτίσει ξύλινο σπίτι στο Ναύπλιο. Χτίζω σπίτια με πολλά ενεργειακά οφέλη που δε χρειάζονται ούτε θέρμανση ούτε ψύξη. Επίσης χρησιμοποιώ “απαγορευμένο” τούβλο από κλωστική κάνναβη. Είμαι οικολόγος αλλά χωρίς ταμπέλα. Ούτε πράσινος, ούτε κόκκινος, ούτε μπλε».

Θα ήθελε, λέει αστειευόμενος, «να φτιάξω 8 μέτρα την Guernica του Πικάσο, για τον Τσίπρα, μια ξύλινη πέστροφα που πηδάει στο νερό για τον Θεοδωράκη και για την ΝΔ ένα δελφίνι- γιατί έχουνε πολλούς δελφίνους».