Οταν κλαίνε τα παιδιά του Ζαχαριάδη

Στον διανοητικό ορνιθώνα που κατασκεύασε η εκπαίδευση της μεταπολίτευσης είναι στερεότυπη η άποψη ότι δυστυχώς τον Εμφύλιο τον έχασε το Κομμουνιστικό Κόμμα, διότι αλλιώς η Ελλάδα θα είχε καταγάγει ακόμη έναν ιστορικό θρίαμβο. Ακολουθούν κοινοί τόποι, όπως ότι για όλα φταίνε οι Αγγλοι και ο Σκόμπι, ότι αντίσταση στην Κατοχή έκαναν μόνον το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ και ότι όσοι δεν συμπαραστάθηκαν στην αιματηρή ανταρσία του Ζαχαριάδη το έκαναν επειδή ήσαν δωσίλογοι. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που δύο παρουσιαστές μιας «ιστορικής» εκπομπής για τη μάχη της Αθήνας έχυσαν δάκρυ πικρό για την ήττα του ΚΚΕ. Ούτε εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η παράσταση δόθηκε από την κυβερνητική τηλεόραση εν έτει 2018. Αυτά έμαθαν τα παιδιά, αυτά πιστεύουν κι αυτά παπαγαλίζουν, αφού είναι υπάλληλοι της τηλεόρασης που πληρώνει, θέλει δεν θέλει, ο φορολογούμενος. Δικαίωμά τους να έχουν απόψεις και να τις εκφράζουν κατά το δοκούν.

Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτά τα παιδιά, ως καλοί ερευνητές δημοσιογράφοι, δεν μπήκαν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουν για τις απόψεις τους. Αχρείαστη να είναι η επιχειρηματολογία. Τι να την κάνεις όταν ξέρεις ότι τον Εμφύλιο τον προκάλεσαν οι Αγγλοι κι όταν δεν έχεις διαβάσει ούτε μία γραμμή από τις ιστορικές έρευνες των τελευταίων ετών. Αφού ούτως ή άλλως τα συμπεράσματα τα έχεις βγάλει. Αυτά τα δύο παιδιά όμως δεν έχουν πάρει είδηση σε ποιον κόσμο ζουν; Δεν τους ψιθύρισε κανείς ποτέ ότι το σιδηρούν παραπέτασμα, στην επικράτεια του οποίου αποπειράθηκαν να εντάξουν οι κομμουνιστές τη χώρα, υπήρξε εργαστήριο παραγωγής ενός από τους μεγαλύτερους ιστορικούς εφιάλτες; Προφανώς όχι. Τι να την κάνεις την ιστορική πραγματικότητα όταν συζητάς με επιφανή ιστορικό του Κομμουνιστικού Κόμματος ο οποίος κατέχει την αλήθεια, όπως έκαναν τα παιδιά προχθές στην ΕΡΤ; Μία ώρα και ήταν η εκπομπή. Ούτε μια λέξη για το τι συνέβαινε στην εαμοκρατούμενη Ελλάδα, για τον Ζέρβα, για τον Ψαρρό, για τον ρόλο των Αγγλων στην απελευθέρωση. Και δεν περίμενε κανείς να αναρωτηθούν πού θα βρίσκονταν οι ίδιοι σήμερα αν τη μάχη της Αθήνας την είχαν κερδίσει οι κομμουνιστές και πώς οφείλουν την ύπαρξή τους, και τη δυνατότητα να εκφράζουν τις ακατέργαστες απόψεις τους, στον Σκόμπι και στους ηρωικούς χωροφύλακες που έπεσαν στου Μακρυγιάννη.

Advertisement

Επιμένω. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ορισμένοι ανάμεσά μας δεν έχουν επεξεργαστεί τις απόψεις με τις οποίες μπόλιασε τη μεταπολίτευση ο μεταπολιτευτικός αχταρμάς. Το πρόβλημα είναι ότι μιλούν με την άνεση του οδηγού που ακούει στο ραδιόφωνο ότι ένας τρελός πηγαίνει στο αντίθετο ρεύμα στον αυτοκινητόδρομο κι αυτός σχολιάζει ότι δεν είναι ένας είναι εκατοντάδες. Γιατί αυτός είχε μπει στο αντίθετο ρεύμα.