Oταν θέλει, το Κράτος υπάρχει και νικά

H ίδια αστυνομία είναι. Αυτή που άφησε αβοήθητη την Κυριακή Γρίβα στα χέρια του δολοφόνου της έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων, με αυτή που ξετυλίγει το κουβάρι των χούλιγκαν που σκότωσαν τον αστυνομικό Γιώργο Λυγγερίδη τον περασμένο Δεκέμβριο στου Ρέντη. Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 67 συλληφθέντες στα χέρια της Δικαιοσύνης, από μια έρευνα που νομίζαμε ότι είχε βαλτώσει, αλλά όπως φαίνεται κινήθηκε με επαγγελματισμό και χωρίς διαρροές.

Ανάμεσα στους 67 υπάρχουν και πρόσωπα που θεωρούσαμε ότι δεν τολμά να τα αγγίξει το Κράτος. Καθόλου μικρά ψάρια, άτομα με πλάτες και ισχύ. Απόδειξη πως όταν αποφασίζει το Κράτος να κάνει κάτι, μπορεί να το κάνει. Γιατί αυτό ορίζει το κοινωνικό συμβόλαιο σε μια δημοκρατία. Παραχωρούμε όλοι εμείς στο κράτος το μονοπώλιο της νόμιμης βίας για να εξασφαλίζει την ασφάλεια της κοινωνίας. Αυτός είναι ο ρόλος που δεν έπαιξε το Κράτος όταν βρήκε φρικτό θάνατο η Κυριακή Γρίβα, αυτός είναι που τώρα επιτελεί με τους χούλιγκαν.

Η απόδειξη πως αν υπάρχει βούληση και κίνητρο το Κράτος μπορεί, είναι φυσικά το γεγονός ότι τους ήξεραν. Είμαστε μικρό χωριό και τα «μπουμπούκια» ξεχώριζαν, σε όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Τον περασμένο Δεκέμβριο, μετά τη δολοφονία του Λυγγερίδη, ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Οικονόμου και ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης, πήγαν στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου 200 ονόματα σκληρών χούλιγκαν όλων των ομάδων, σε όλη τη χώρα. Πολλά «μπουμπούκια» έκαναν κι άλλες «δουλειές»: εκβιασμοί, ναρκωτικά, προστασία.

Επομένως αν υπάρχει πολιτική κάλυψη αρκετά ισχυρή και επίμονη και αν οι ίδιοι οι αστυνομικοί έχουν το κίνητρο, όπως στο «ζήτημα τιμής» της δολοφονίας Λυγγερίδη, η αστυνομία αποδεικνύει ότι είναι αποτελεσματική. Το ερώτημα, στη συνέχεια, είναι αν θα ακολουθήσει μια δίκη όπου θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, αν θα τιμωρηθούν με στοιχεία και αποδείξεις τα μεγάλα ψάρια (ή θα δούμε κάποιους με πλάτες να κάνουν τα ίδια στα γήπεδα και στη νύχτα) και δεν θα βρεθούν κάποιοι άλλοι να τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί. Αλλά αυτό είναι το έργο της Δικαιοσύνης που κι αυτή έχει δείξει πως όταν θέλει, μπορεί.

Μένει βέβαια το «γιατί» η αστυνομία μας δεν δείχνει κάθε μέρα τον ίδιο επαγγελματισμό και την ίδια αποτελεσματικότητα που έδειξε στην εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής και στο «ζήτημα τιμής» της δολοφονίας του Λυγγερίδη. Εχουν αναλυθεί διεξοδικά οι λόγοι (διαβάστε εδώ τουλάχιστον εννέα) που δεν έχουμε μια αστυνομία αντάξια της αποστολής της για τη μείωση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας.

Αποδεικνύεται όμως κάθε τόσο ότι το Κράτος μπορεί. Παρά τους χαμηλούς μισθούς, το χαμηλό ηθικό μετά από χρόνια απαξίωσης, τον μηδενισμό, τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και την ανοργανωσιά, δεν παύει να είναι ο πιο ισχυρός «παίκτης» σε μια δημοκρατία. Και όταν υπάρχει κίνητρο και κάλυψη, οι υγιείς δυνάμεις μέσα στο Κράτος μπορούν να πετυχαίνουν αποτελέσματα.

Οσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες, αποδεικνύουν ότι η ρήση Μποδοσάκη, «με το γκουβέρνο δεν τα βάζεις», έχει βάση και είναι διαχρονική. Γιατί έτσι είναι στημένο το «μαγαζί» που λέγεται δημοκρατία: Οσο ισχυροί κι αν είναι οι υπόλοιποι «παίκτες» που κάθονται στο τραπέζι, ευτυχώς η τράπουλα είναι σημαδεμένη: στο τέλος κερδίζει πάντα το Κράτος. Και, όπως είδαμε, όταν θέλει, μπορεί. Το θέμα είναι πότε θα μπορεί κάθε μέρα.