Οταν βελάζουν οι αμνοί

Προς τι η έκπληξη και η ταραχή; Λες και δεν ξέρουμε πώς μαζεύονται οι υπογραφές. Κάποιος γράφει ένα κείμενο και μετά φτιάχνει τον κατάλογο όσων θα μπορούσαν να το υπογράψουν. Οσοι δηλαδή ανήκουν στους «δικούς μας». Αρχίζουν τα μέιλ, τα τηλεφωνήματα, άλλοι ζητούν να διαβάσουν το κείμενο, άλλοι δέχονται χωρίς να το διαβάσουν. Τους φθάνει η ιδέα του κειμένου. Στο τέλος της ημέρας έχουν μαζευτεί 250, 320, 329 ονόματα. Κάποιοι διαμαρτύρονται πως, ενώ δεν συμφώνησαν, είδαν το όνομά τους. Για το καλό τους το έκαναν, για να τους τιμήσουν συγκαταλέγοντάς τους στους «δικούς μας». Σημασία έχει η ιδέα και ο σκοπός είναι ιερός. Δυστυχώς, αυτό είναι μέρος της ιστορίας του «πνευματικού κόσμου» στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτή που απαξίωσε τον ρόλο τους και έκανε τις παρεμβάσεις τους να ακούγονται σαν το βέλασμα των αμνών που έσπασαν τη σιωπή τους, μπας και τους δώσει σημασία ο εκάστοτε ποιμήν. Τρέχουν πίσω από πολιτικές, πάντα αριστερές και πάντα «προοδευτικές», και καλύπτουν την προσωπική ανασφάλειά τους, την πνευματική ατολμία τους, με τη συλλογική ευθύνη των υπογραφών. Και μετά αναρωτιούνται γιατί κανείς δεν έχει διάθεση να ακούσει τους διανοούμενους. Τι διαφορετικό λέει αυτό το κείμενο από όσα έχουμε ήδη ακούσει από τον Τσίπρα και την κυβερνητική προπαγάνδα για τη συμφωνία των Πρεσπών; Σε εξίσου κακά ελληνικά, σημειωτέον.

«Εμείς αριστεροί, δημοκρατικοί προοδευτικοί πολίτες… είμαστε κατά των εθνικισμών και των αναθεωρητισμών». Αλήθεια τι εννοούν με το «αναθεωρητισμούς»; Την «αναθεώρηση» της Ιστορίας, όπως την έκανε ο Μαραντζίδης για τον Εμφύλιο, ο οποίος υπογράφει το κείμενο; Ή μήπως την παλιά καλή απόκλιση από τη γραμμή του κόμματος, ικανή να σε στείλει στο γκουλάγκ ή στα μπουντρούμια της Ασφάλειας; Και ύστερα από διάφορα «μπλα μπλα» για την ειρήνη στα Βαλκάνια το κείμενο καταλήγει: «Είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Να κάνουν τι; Να υπογράψουν ένα κείμενο. Κάποιοι μιλούσαν για την προδοσία των διανοουμένων. Εδώ έχουμε ομαδική αυτοκτονία, σαν εκείνες τις σέχτες των σαλεμένων.

Πανεπιστημιακοί, στην πλειονότητά τους, έπονται τραγουδιστές, μερικοί ηθοποιοί και συγγραφείς. Διότι, βέβαια, η ιδιότης του πανεπιστημιακού προσδίδει κύρος στις ελλιποβαρείς απόψεις. Πανεπιστημιακός, αριστερός και προοδευτικός, είναι σαν πολυβιταμινούχο ρόφημα. Και αν το πολλαπλασιάσεις επί 320, δεν σε πιάνει τίποτε. Παρ’ ημίν η ιδιότης του πανεπιστημιακού συνεπάγεται τη δυνατότητα άρθρωσης δημόσιου λόγου. Μιλούν για την Ιστορία και την πολιτική, όπως οι φοροτεχνικοί σχολιάζουν τα νομοσχέδια.

Δεν έχει σημασία η διαφωνία ή η συμφωνία με τις θέσεις του κειμένου. Σημασία έχει ότι ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης και κατάρρευσης κάποιοι εξακολουθούν να παριστάνουν τους αμνούς.