Ούτε μία τρύπα στο νερό

Οι επενδυτές εκτίμησαν ότι στην πατρίδα μας μπορεί να αναπτυχθεί ένα δίκτυο εκατό υδατοδρομίων. Δεν εκτίμησαν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα: σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούν να συμφωνήσουν στο πλαίσιο λειτουργίας, οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις δεν έχουν καν γραφτεί και το επενδυτικό σχέδιο αρχίζει να πιάνει σκόνη πάνω του

Το Αιγαίο είναι σπαρμένο από δεκάδες, εκατοντάδες νησιά που αποκλείονται από την ηπειρωτική Ελλάδα με ένα φύσημα του ανέμου. Νησιά που απαιτούν μία ολόκληρη ημέρα και μία μικρή περιπέτεια για να τα επισκεφτείς. Το καλοκαίρι. Τον χειμώνα είναι σαν να φεύγουν από τον χάρτη.

Advertisement

Η Ελλάδα είναι η μοναδική νησιωτική χώρα του κόσμου που δεν διαθέτει δίκτυο υδατοδρομίων. Ακούγεται παράλογο. Και είναι. Ένας χρόνιος παραλογισμός που τραβάει δεκαπέντε χρόνια πίσω, από τη στιγμή που κάποιοι ελληνοκαναδοί επενδυτές είδαν το προφανές, αλλά δεν αντιλήφθηκαν το τέρας που βρίσκεται πίσω του.

Το σχέδιο για τη δημιουργία υδατοδρομίων στην Ελλάδα, εκπονήθηκε το 2003. Ήταν φιλόδοξο και ρεαλιστικό. Οι επενδυτές εκτίμησαν ότι στην πατρίδα μας μπορεί να αναπτυχθεί ένα δίκτυο εκατό υδατοδρομίων, σε νησιά και λίμνες, αλλάζοντας πλήρως την επικοινωνιακή υποδομή, αλλά και το τουριστικό προϊόν της χώρας. Δεν εκτίμησαν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και δεν γίνονται πουθενά αλλού: σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούν να συμφωνήσουν στο πλαίσιο λειτουργίας, οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις δεν έχουν καν γραφτεί και το επενδυτικό σχέδιο αρχίζει να πιάνει σκόνη πάνω του.

Για να καταλάβετε: το Λιμενικό δεν μπορεί να συμφωνήσει με την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας για τον λειτουργικό έλεγχο των υδατοδρομίων, τα οποία δεν είναι απολύτως βέβαιο σε ποιον θα ανήκουν. Υπάρχουν και άλλα χαριτωμένα, όπως, ας πούμε, δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιος θα προμηθεύει τα υδατοδρόμια με καύσιμα, σε ποιο νομικό πλαίσιο θα υπάγονται οι εργαζόμενοι κλπ. Εννοείται ότι όλη αυτή η κατάσταση ευνοεί (αν δεν «επιδοτείται») έναν ολόκληρο κόσμο συμφερόντων που δεν θα επιθυμούσε να δει νέους τρόπους πρόσβασης στα νησιά. Αναλογιστείτε μόνο πώς θα άλλαζε ο ακτοπλοϊκός και αεροπορικός χάρτης της χώρας αν έμπαιναν και τα υδροπλάνα στο παιχνίδι των μεταφορών.

Τώρα ο αρμόδιος υφυπουργός Γιάννης Κεφαλογιάννης, λέει ότι η γραφειοκρατία της υπόθεσης τρομάζει, αλλά ο ίδιος είναι αποφασισμένος να λύσει το πρόβλημα. Ας δεχτούμε ότι έχει καλή πίστη και αγαθές προθέσεις. Ωστόσο το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με τα υδατοδρόμια. Έχει να κάνει με τη «μηχανική» αυτού του κράτους. Αν σήμερα είναι τα υδατοδρόμια, αύριο θα είναι κάτι άλλο.

Βέβαια η περίπτωση των υδατοδρομίων είναι ως και… χαριτωμένη. Φανταστείτε τον Ελληνοκαναδό «αφελή» επενδυτή, ως τον τύπο που επιστρέφει στο χωριό της πρώτης πατρίδας και ετοιμάζεται να ανοίξει μαγαζί. Θα έχει να κάνει με τον παπά, με τον δάσκαλο, τον αστυνόμο, τον δήμαρχο, τον νεκροθάφτη, τον μπακάλη. Τη στιγμή που θα τελειώνει με τον έναν, θα αρχίζει με τον άλλον. Και όλοι θα γελάνε πίσω από την πλάτη του κορόιδου.