Παιδιά μιας κατώτερης Πολιτείας

Το αναβατόριο στην Ακρόπολη δεν λειτουργούσε. Το μάθαμε όταν ένας 12χρονος μαθητής διαπίστωσε πως δεν μπορεί να ανεβεί στον Ιερό Βράχο. Και έβαλε τα κλάματα το παιδί. Τι ντροπή, τι ασύλληπτο επίπεδο αποτυχίας μιας χώρας, να κάνει τα παιδιά να νιώθουν ανήμπορα…

Δεν τολμώ να φανταστώ την απογοήτευση ενός ανθρώπου που φτάνει στην Ακρόπολη και ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να ανέβει επειδή είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και επειδή δεν υπάρχει πρόσβαση. Και ακόμα περισσότερο, δεν τολμώ να φανταστώ την απογοήτευση ενός παιδιού που το βιώνει.

Advertisement

Πώς γίνεται να μη νιώσεις παιδί ενός κατώτερου Θεού, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια τέτοια στιγμή ανημποριάς; Η οποία μόνο με το φιλότιμο των άλλων ξεπερνιέται. Να σε πάρουν άλλοι στα χέρια τους και να σε κουβαλήσουν στον Ιερό Βράχο. Οπως έγινε με τον δωδεκάχρονο μαθητή. Εβαλε τα κλάματα το παιδί μόλις κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ανέβει. Τι ντροπή, τι ασύλληπτο επίπεδο αποτυχίας μιας χώρας, να κάνει τα παιδιά να νιώθουν ανήμπορα.

Το θέμα το μάθαμε, κλασικά, επειδή δημοσιοποιήθηκε. Κυκλοφόρησε στα sites, μετά σχολιάστηκε στις ειδήσεις και έφτασε να παίζεται σε κάθε ενημερωτική εκπομπή: «Σήκωσαν στα χέρια μαθητή ΑμεΑ για να δει την Ακρόπολη. Δεν λειτουργεί το αναβατόριο».

Μάλλον θα είχε χαλάσει εκείνες τις μέρες, η πρώτη σκέψη. Δεν μπορεί, ολόκληρη Ακρόπολη, λες, σίγουρα θα προέκυψε ένα πρόβλημα και σίγουρα, σκίζονται να το φτιάξουν. Αθώο, καλοπροαίρετο μυαλό, που ώρες ώρες ξεχνάει ότι ζει στην Ελλάδα. Το αναβατόριο της Ακρόπολης δεν λειτουργεί απ’ τον Σεπτέμβρη του 2018, λένε οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που φέρνουν στο φως τα ρεπορτάζ. Εχουν κουβαλήσει κι αν έχουν κουβαλήσει ανθρώπους με αμαξίδια όλον αυτόν τον καιρό. Και μια μαθήτρια απ’ τη Γαλλία κουβάλησαν, προσφάτως.

Aρχισαν και τα σου ‘πα, μου ‘πες, φυσικά: «η λειτουργία του αναβατορίου ΑΜΕΑ απασχόλησε την πολιτική ηγεσία σε απόλυτη προτεραιότητα επί αρκετούς μήνες, τόσο για την αποκατάσταση της λειτουργίας του όσο και για την άμεση υλοποίηση νέας μόνιμης λύσης, ζητώντας παράλληλα τη βελτίωση συνολικά της λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης» λέει με ανακοίνωσή του το Υπουργείο Πολιτισμού. Και ζητά την παραίτηση της προϊσταμένης της ΕΦΑ Πόλης Αθηνών και του Προϊσταμένου του τμήματος Αρχαιολογικών Έργων και Μελετών.

Και κάπου εδώ, σκέφτεσαι: πώς γίνεται το θέμα να απασχόλησε την πολιτική ηγεσία σε απόλυτη προτεραιότητα επί αρκετούς μήνες, και να μην έχει λυθεί; Κι έπρεπε να γίνει ντόρος με μαθητές που τους κουβαλούν στα χέρια, για να ζητήσουν παραιτήσεις; Αν μιλάμε για ολιγωρία και κακούς χειρισμούς εκ μέρους των υπεύθυνων, όπως λέει στην ανακοίνωση του το υπουργείο, αυτοί έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Είμαστε καταμεσής της τουριστικής περιόδου και το πρόβλημα συνεχίζει. Αν δεν γινόταν πρώτο θέμα στα κανάλια, ως πότε θα περίμεναν δηλαδή για να ζητήσουν ευθύνες και ν’ αποκατασταθεί η πρόσβαση; Ως την άλλη τουριστική περίοδο;

Το βασικό πρόβλημα με το συγκεκριμένο αναβατόριο της Ακρόπολης, δεν είναι η παλαιότητά του και η ανεπαρκής συντήρηση. Το θέμα είναι ότι δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Θα έπρεπε να το έχουν ξηλώσει και να έχουν τοποθετήσει ένα άλλο. Αυτό το αναβατόριο, που εγκαινιάστηκε πανηγυρικά τον Αύγουστο του 2004, από τους τότε κυβερνώντες (τρομάρα τους), είναι εργοταξιακό. Όπως διαβάζω, δεν χωράει φορείο και δεν φτάνει μέχρι τον περίπατο. Με λίγα λόγια, δεν είναι η λύση που ενδείκνυται για το σπουδαιότερο μνημείο της χώρας, είναι μια πρόχειρη λύση που θα έπρεπε να έχει αλλάξει δέκα φορές ως τώρα.

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται απ’ το 2004, και μιλάμε ακόμα για το χαλασμένο εργοταξιακό ασανσέρ της Ακρόπολης. Και η ευθύνη γίνεται μπαλάκι απ’ τον ένα στον άλλο. Η ευθύνη, μαζί με τα δάκρυα παιδιών σε αμαξίδια, που ανακαλύπτουν ότι τα δικαιώματά τους σε αυτή τη χώρα δεν είναι ίδια με των υπόλοιπων πολιτών.

ΥΓ. Όχι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Παιδιά μιας κατώτερη Πολιτείας, να λέμε καλύτερα.