Παναγιώτης Στάθης: Όταν η «αλήθεια» δεν μας αρέσει φταίνε – πάντα- οι δημοσιογράφοι;

Κάποτε, στην έρευνα της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής, από λάθος είχαν μείνει μέσα στο φάκελο της δικογραφίας (με τη μορφή σημειώσεων) τα ονόματα των – τότε- προστατευομένων μαρτύρων. Ο υποφαινόμενος είχε αποκαλύψει το εν λόγω έγγραφο στο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Star όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο.

Αυτομάτως, το ίδιο βράδυ είχαν σπεύσει από τη μια πλευρά «καλοί συνάδελφοι» να διαψεύσουν το γεγονός κραδαίνοντας «ιερή οργή» και αφετέρου «καλοθελητές» να διακινήσουν ότι έχει διαπραχθεί – εκ μέρους του υποφαινόμενου- ποινικό αδίκημα. Η ζωή έδειξε πως τίποτε από τα δυο δεν συνέβαινε, αφού – και στην συγκεκριμένη υπόθεση- η έννοια προστατευόμενοι μάρτυρες ήταν σύντομο ανέκδοτο.

Το χθεσινό εξώδικο της κας Τουλουπάκη, πέραν των απόψεων που – δικαίωμά της- διατυπώνει , εμπεριέχει και μερικές άκρως δυσάρεστες για την έννοια της ελευθεροτυπίας περιγραφές.

Η υπόμνηση πως «επιφυλάσσεται» για τη διάπραξη ποινικού αδικήματος εκ μέρους της δημοσιογράφου, όπως βεβαίως και το επιτακτικό αίτημα αποκάλυψης των πηγών της , παραπέμπουν σε ανησυχητικά μηνύματα για την έννοια της ελευθεροτυπίας.

Οι κατέχοντες εξουσία, δικαστική, πολιτική ή οτιδήποτε άλλο, οφείλουν να θυμούνται ότι η δημοσιογραφική δουλειά εμπεριέχει ως βασικό συστατικό την αποκάλυψη «απορρήτων» εγγράφων. Και αυτό είναι απολύτως ανεξάρτητο απο την εν πολλοίς δίκαιη κριτική που εχει ασκηθεί στον Τύπο τα τελευταία πολλά χρόνια. Η κριτική αυτή δε ,θα έπρεπε να αφορά την τυχόν συσκότιση και όχι την αποκάλυψη «απορρήτων» εγγράφων».

Γιατί τα γραφω όλα αυτά; Γιατί ελπίζω αυτή τη φορά να μην υπάρξουν ούτε «καλοί συνάδελφοι» , ούτε «καλοθελητές».