Πευκοφοβία, αυτή μας έλειπε…

Αν δεν υπήρχαν οι 91 νεκροί και οι ρημαγμένες ζωές πολύ περισσότερων, η εν εξελίξει «διαμάχη» για τον ρόλο των πεύκων στις δασικές πυρκαγιές θα είχε το γούστο της.

Ομως, κανείς δεν γελάει με όσα ανεύθυνα ξεστομίζονται από τους «ειδικούς» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τα τρολ της κυβέρνησης. Γιατί, αν δεν το γνωρίζατε, εκτός από τα αυθαίρετα που φέρουν την πρωταρχική ευθύνη για την καταστροφή στο Μάτι, στο «κάδρο» μπήκαν και τα εύφλεκτα πεύκα τα οποία μέσα σε λίγες ημέρες αναβαθμίστηκαν σε εχθρό του έθνους.

Και «λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει». Οπως κι έγινε. Μέσα σε λίγες ημέρες η δαιμονοποίηση των πεύκων κέρδισε θεαματικά έδαφος. Στη Ρεματιά Χαλανδρίου κάτοικοι της περιοχής έθεσαν το θέμα άμεσης αντικατάστασης των πεύκων που βρίσκονται στις όχθες αυτής της πανέμορφης φέτας πρασίνου στον οικιστικό ιστό του αθηναϊκού προαστίου. Αλλά και στις πρώτες γενικές συνελεύσεις των πυρόπληκτων στο Μάτι διαφαίνεται ισχυρή η τάση για αποθάρρυνση της φυσικής αναγέννησης με χαλέπιο πεύκη.

Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το σενάριο της βίαιης καταστροφής της νέας, φυσικής βλάστησης από τους ίδιους τους κατοίκους; Εδώ η Δασική Υπηρεσία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο για να μην αφεθούν τα πράγματα στην τύχη τους.

Ως περιαστικός οικισμός, το Μάτι είναι ειδική περίπτωση και σίγουρα μπορούν να συζητηθούν πιο σύνθετες λύσεις. Πραγματικά ειδικοί επαναφέρουν την ιδέα της κουκουναριάς (pinus pinea), είδος πεύκου που πολύ συχνά συνδέεται με το τοπίο της Ρώμης. Το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι ότι δεν έχει υπόροφο όπως η χαλέπιος πεύκη με αποτέλεσμα να μην καίγεται εύκολα. Αισθητικά είναι πανέμορφα δένδρα· κυρίως όταν κλαδεύονται.

Αλλά, είπαμε: το Μάτι είναι ειδική περίπτωση. Δεν μπορείς ξαφνικά να πεις «τέλος το πεύκο, πάμε να φυτέψουμε βελανιδιές». Πού; Με τι κόστος; Και τι αποτέλεσμα; Σε πολλά ελληνικά δάση αν αποτρέψεις τη φυσική αναγέννηση (με πεύκα), το επόμενο στάδιο θα είναι η ερημοποίηση. Ευτυχώς, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στον τομέα της πρόληψης και της χάραξης αποτελεσματικής πολιτικής δασοπροστασίας πριν δούμε τους πρώτους αποφασισμένους εθελοντές να επιτίθενται με μένος στα εναπομείναντα πεύκα της Αττικής.