Πισίνες με θαλασσινό νερό σε περιοχές με έντονη λειψυδρία

Την πλήρωση των κολυμβητικών δεξαμενών ξενοδοχείων ή άλλων τουριστικών καταλυμάτων με θαλασσινό νερό θα επιτρέψει για πρώτη φορά η νομοθεσία – καθώς μέχρι σήμερα αυτό επιτρεπόταν μόνο στις πισίνες των πλοίων. Η σχετική ρύθμιση, που συμπεριλήφθηκε σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Τουρισμού, είχε προαναγγελθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως μέσο μείωσης της κατανάλωσης (πόσιμου) νερού σε περιοχές που αντιμετωπίζουν ζητήματα επάρκειας. Η ρύθμιση ωστόσο, όπως προωθείται, αφήνει πολλά κενά σε σχέση με τον ποιοτικό έλεγχο του νερού, ενώ επιτρέπει το άδειασμα του νερού (στο οποίο κανονικά πρέπει να προστεθούν χημικές ουσίες) πίσω στη θάλασσα.

Η ρύθμιση περιλαμβάνεται σε σχέδιο νόμου με κύριο θέμα τη θέσπιση προδιαγραφών στα ακίνητα βραχυχρόνιας μίσθωσης, το οποίο δόθηκε χθες σε δημόσια διαβούλευση στο OpenGov για διάστημα δύο εβδομάδων. Η προσέγγιση του νομοθέτη αφορά αποκλειστικά τις αναγκαίες επεμβάσεις στον αιγιαλό: τροποποιεί τον ν. 2971/2001, επιτρέποντας την εκτέλεση «έργων εγκατάστασης αγωγών για την άντληση και απάντληση θαλασσίου ύδατος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε κολυμβητική δεξαμενή νομίμως λειτουργούντων ξενοδοχειακών καταλυμάτων καθώς και κατασκευή κάθε έργου, που κρίνεται αναγκαίο, συμπεριλαμβανομένου και του αναγκαίου χώρου για την εγκατάσταση του εξοπλισμού και του αναγκαίου προσωπικού για την ασφαλή λειτουργία και συντήρηση του έργου προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε κολυμβητική δεξαμενή». Η δυνατότητα να γεμίζουν τις πισίνες με θαλασσινό νερό δίνεται σε όλα τα τουριστικά καταλύματα, από ξενοδοχεία έως ενοικιαζόμενες βίλες και δωμάτια. Στη ρύθμιση δεν υπάρχει καμία αναφορά σε προδιαγραφές ποιότητας του νερού και στον τρόπο διαχείρισής του ως «αποβλήτου».

Βέβαια η ρύθμιση αφήνει πολλά κενά σε σχέση με την υφιστάμενη νομοθεσία. Κατ’ αρχάς υπάρχουν τριών ειδών νομοθετικά πλαίσια γύρω από τις πισίνες. Το ένα είναι το αμιγώς πολεοδομικό και έρχεται είτε μέσα από τον οικοδομικό κανονισμό –ο ΝΟΚ του 2012 προέβλεψε ότι για τις μικρές πισίνες μέχρι 50 τ.μ. χρειάζεται άδεια μικρής κλίμακας και για τις μεγάλες, κανονική οικοδομική άδεια– είτε από χωροταξικές ρυθμίσεις – οι πισίνες σήμερα απαγορεύονται σε περιοχές που έχουν κηρυχθεί αρχαιολογικοί χώροι (λ.χ. Μονεμβασιά) και εκεί όπου έχει προβλεφθεί σε προεδρικά διατάγματα προστασίας (λ.χ. Πήλιο).

Αν και στο θαλασσινό νερό θα προστεθούν χημικές ουσίες, η ρύθμιση επιτρέπει το άδειασμά του στη θάλασσα.

Το δεύτερο πλαίσιο είναι το αμιγώς «λειτουργικό»: αφορά τον τρόπο αδειοδότησης, με τις τελευταίες ρυθμίσεις να έρχονται το 2017 για την περαιτέρω απλούστευση (ΥΑ 7888/17). Να σημειωθεί ότι το 2020 (ν. 4688) στην έννοια της κολυμβητικής δεξαμενής συμπεριλήφθηκαν και τα jacuzzi, δηλαδή διέπονται από τους ίδιους κανόνες.

Το κύριο πλαίσιο όμως ανάγεται στο 1973 και αφορά τις κολυμβητικές δεξαμενές «μετά οδηγιών κατασκευής και λειτουργίας αυτών». Το πλαίσιο αυτό (που τροποποιήθηκε δύο φορές, η τελευταία το 2006) ορίζει τον τρόπο κατασκευής μιας πισίνας (λ.χ. υλικά) αλλά και τους ελέγχους που πρέπει να πραγματοποιούνται για την ασφάλεια των λουομένων. Να σημειωθεί ότι η χρήση θαλασσινού νερού σε πισίνες και το άδειασμά τους στη θάλασσα επιτρέπεται στη χώρα μας μόνο σε πλοία, με ένα προεδρικό διάταγμα του 1981.

«Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα στη νομοθεσία», υποστηρίζει ο κ. Αλέξανδρος Κράλης, πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνικών Επιχειρήσεων Πισίνας και Υδρομασάζ (ΣΕΕΠΥ). «Το πλαίσιο του 1973 είναι απαρχαιωμένο. Για παράδειγμα, ορίζει ότι οι πισίνες πρέπει να έχουν μεταλλικές σωληνώσεις, κάτι που έχει ξεπεραστεί από τη δεκαετία του ’80. Ομως στους δημόσιους διαγωνισμούς, λ.χ. για ένα κολυμβητήριο, είναι υποχρεωμένοι να ζητούν μεταλλικές σωληνώσεις, παρότι ξέρουν ότι θα σαπίσουν το πολύ σε μια δεκαετία», αναφέρει. «Ενα δεύτερο σοβαρό ζήτημα είναι οι έλεγχοι, οι οποίοι δεν πραγματοποιούνται. Σε ολόκληρη την Κρήτη υπάρχει ένας επόπτης υγείας για χιλιάδες ξενοδοχεία. Αναλαμβάνουν –υποτίθεται– τον ρόλο αυτό τα μεγάλα πρακτορεία, τα οποία όμως ευνοούν τους πελάτες τους».

Ο ΣΕΕΠΥ δεν είναι αντίθετος στη χρήση θαλασσινού νερού στις πισίνες, επισημαίνει όμως ότι το κόστος προσαρμογής είναι τεράστιο. «Πρέπει να αντικατασταθεί ό,τι μεταλλικό στοιχείο υπάρχει στην πισίνα και οι αντλίες να είναι αντλίες θαλασσινού νερού, γιατί οι άλλες καταστρέφονται μετά μια διετία (κάτι που ήδη συμβαίνει με τις περιοχές που έχουν υφάλμυρο νερό από γεωτρήσεις). Επιπλέον, σήμερα ένα μεγάλο ξενοδοχείο δεν έχει μόνο 3 μεγάλες πισίνες αλλά και 40 μικρές. Εκεί που διαφωνούμε είναι με το άδειασμα του νερού στη θάλασσα. Το θαλασσινό, όπως και το γλυκό νερό στην πισίνα θα πρέπει να περιέχει χλώριο και αλγοκτόνο και δεν θα πρέπει να απορρίπτεται στη φύση».