Mια πρώτη απάντηση είναι «εξαρτάται από το ποιος κρίνει». Ποιες είναι οι πεποιθήσεις του, γιατί αυτές τελικά καθορίζουν το σωστό και το λάθος. Μόνο που μια παρόμοια αντιμετώπιση θα μας οδηγούσε σε έναν πλήρη υποκειμενισμό. Δεν θα υπήρχαν σταθερές στην κρίση μας. Δεν θα λαμβάναμε υπόψη τον πιο καθοριστικό παράγοντα στον σχηματισμό της: τα γεγονότα. Αλλά και αυτά έχουν πολλές όψεις, οπότε είναι ανοικτά σε πολλές προσεγγίσεις και ερμηνείες. Τελικά πού καταλήγουμε; Αν δεν βάλουμε στην όντως πολύπλοκη εξίσωση και τον παράγοντα χρόνο, δύσκολα θα τη λύσουμε. Δηλαδή θα πρέπει να δούμε την πορεία των γεγονότων στη διάρκεια, να παρατηρήσουμε τις αντοχές των απόψεών μας μέσα σε μια ιστορική περίοδο και τότε και μόνον τότε θα μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά αν επιλέξαμε τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Τρανταχτό παράδειγμα το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που τόσο επικρίθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το σοβιετόφιλο ΚΚΕ. Δικαιώθηκε ιστορικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ακόμα και οι φανατικότεροι φίλοι του Ανδρέα Παπανδρέου σήμερα θα συμφωνήσουν πως η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η πτώση με γδούπο των σοσιαλιστικών καθεστώτων και η εξαέρωση του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού αποτελούν την ιστορική δικαίωση της επιλογής Καραμανλή. Ομως για να καταλήξουμε σε αυτό το πανθομολογούμενο συμπέρασμα χρειάστηκε να περάσει μισός αιώνας. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ένα ιδεολογικό πρόταγμα της Κεντροδεξιάς, που κονταροχτυπιόταν με τα ανάλογα προτάγματα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ.
Σήμερα, είναι κεκτημένο του πολιτισμένου κόσμου πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν επιδέχονται ελαστικές ερμηνείες, οι διεθνείς συνθήκες έχουν βασικές σταθερές.
Σήμερα, υποστηρίζεται πως η σωστή πλευρά της Ιστορίας βρίσκεται πρωτίστως στην τήρηση των διεθνών συνθηκών και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχει όμως και διογκώνεται ένα ρεύμα που ερμηνεύει κατά το δοκούν τις διεθνείς συνθήκες, προσβλέποντας τελικά στην αναθεώρησή τους και υποβαθμίζει τη σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ω του θαύματος, σε αυτό το ρεύμα πρωταγωνιστεί ένα κομμάτι της Δεξιάς. Σημειωτέον, πως η Δεξιά στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου ήταν ο βασικός εκφραστής του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετισμού. Ο θεματοφύλακας των αρχών του ελεύθερου κόσμου. Εδώ και μερικά χρόνια μεταλλάχθηκε και συνάντησε ό,τι έχει απομείνει από την Αριστερά. Ο κοινός θαυμασμός προς τον Πούτιν είναι το επιφαινόμενο. Ο πυρήνας αυτού του θαυμασμού και το σημείο αυτής της παράδοξης συνάντησης βρίσκεται στο ότι και τα δύο αυτά ιστορικά ρεύματα τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον είχαν υποβιβάσει σε ένα όπλο προπαγάνδας στον αγώνα που έδιναν τότε εναντίον αλλήλων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούσαν ένα σύστημα αξιών που καθοδηγούσε τη δράση τους.
Σήμερα, είναι κεκτημένο του πολιτισμένου κόσμου πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν επιδέχονται ελαστικές ερμηνείες, οι διεθνείς συνθήκες έχουν βασικές σταθερές. Συνεπώς, η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι σαφώς προσδιορισμένη και ή ανήκουμε σε αυτήν ή δεν ανήκουμε.
Kythira Online