Πόλεμος συμμοριών

Στα προχθεσινά επεισόδια θα ταίριαζε ο τίτλος «Η εκδίκηση της γυφτιάς», από τον υπέροχο δίσκο του Ξυδάκη και του Ρασούλη. Η λέξη «γυφτιά» όμως απάδει προς τα χρηστά ήθη του καιρού μας. Ως εκ τούτου κι εγώ, για να μη φάω καμιά ακόμη μήνυση για προσβολή της δημοσίας αιδούς, τιτλοφόρησα το σημερινό μου χρονογράφημα «Πόλεμος συμμοριών», επί το κοινωνιολογικότερον, το σοβαρότερον, το ορθότερον. Ελάτε τώρα. Τους έχουμε εκχωρήσει το ηθικό δικαίωμα της ιδεολογικής και πολιτικής κάλυψης. Τους αποκαλούμε «ακροαριστερούς», «αντιεξουσιαστές» γιατί η δημοσιογραφική ευήθεια επιμένει να τους διακρίνει από τους «ακροδεξιούς» ομολόγους τους. Κι ας έχουν σκοτώσει τρεις ανθρώπους στη Μαρφίν, οι οποίοι όμως δεν αφηρωίστηκαν όπως ο Παύλος Φύσσας. Οι δολοφόνοι του καταδικάστηκαν, ευτυχώς, οι δολοφόνοι όμως της Μαρφίν κυκλοφορούν ελεύθεροι κάπου ανάμεσά μας. Και πόσους «μπάτσους» έχουν κάψει ζωντανούς με τις μολότοφ τους; Oταν δεν διστάζεις να κάψεις ζωντανό έναν «μπάτσο» που η δημοκρατία τον έχει ορίσει να την προστατεύει από κάτι τύπους σαν και σένα, σιγά μη διστάσεις να πετάξεις στα σκουπίδια το στεφάνι που η Βουλή των Ελλήνων κατέθεσε στο Πολυτεχνείο για να την τιμήσει. Επί δεκαετίες το Πολυτεχνείο το γιορτάζαμε με ολονύχτιες μάχες. Φέτος το γιορτάσαμε με έλεγχο κοινωνικών φρονημάτων στην πύλη και τον ξυλοδαρμό του κ. Μανιού, ο οποίος προκάλεσε ρήγμα στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους «υπόλοιπους» – βαριέμαι ακόμη και να αναφέρω τα αρκτικόλεξα. Eνας πόλεμος συμμοριών με λεία τη διακίνηση της ιστορικής μνήμης. Οι συμμορίες που περιέθαλψε ο ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, τώρα στρέφονται εναντίον του.

Το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως το «μαγικό δέρμα» της Αριστεράς. Ο ήρωας του Μπαλζάκ, στο ομώνυμο αφήγημα, το εξαντλεί για να αξιοποιήσει τις ιδιότητές του. Κάθε επέτειος ήταν μια ευκαιρία για να θυμίζει ότι η δημοκρατία μας δεν στηριζόταν στη συναίνεση, αλλά στη σύγκρουση. Σύγκρουση με φαντάσματα του παρελθόντος, όπως η χούντα, οι Αμερικανοί ή τα ΜΑΤ. Δεν έχει σημασία. Η φετινή επέτειος έκανε τη διαφορά. Το «μαγικό δέρμα» εξαντλήθηκε και η σύγκρουση έγινε ενδόρρηξη. Τα διάφορα αρκτικόλεξα συγκρούσθηκαν με τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Μανιός έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. Τον είχαμε ξεχάσει, αλλά τον θυμηθήκαμε ως θύμα του πολέμου των συμμοριών.

Η δημοκρατία της μεταπολίτευσης αναγόρευσε το Πολυτεχνείο σε Εθνική Εορτή. Διαφορετική από τις άλλες δύο, 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου. Αυτές συμβολίζουν την ενότητα του εθνικού αισθήματος, με όσες υποσημειώσεις θέλετε. Το Πολυτεχνείο συμβολίζει, υποτίθεται, την αντίσταση απέναντι στην αχρειότητα της χούντας. Πώς έφτασε να συμβολίζει την αντίσταση κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Πώς έφτασε να γίνει περιοχή διεκδίκησης για τις συμμορίες διακίνησης της ιστορικής μνήμης;