Πώς χάσαμε τη χώρα μας

Του Κώστα Στούπα

Πριν από λίγες μέρες οι FT δημοσίευσαν κάποια στοιχεία, σαν αυτά που έχουμε δημοσιεύσει δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια, που έδειχναν πως η Ελλάδα είναι από τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ. Μόνο η Βουλγαρία βρίσκεται πίσω μας.

Πολλοί εξεπλάγησαν, άλλοι εξανέστησαν και πολλοί έκαναν πως θύμωσαν. Η φτωχοποίηση της χώρας όμως έχει υπαίτιους και ονοματεπώνυμα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Πολλοί χαρακτηρίζουν τις δυναμικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας τα 4 τελευταία χρόνια “ψεύτικες”, αφού δεν καταφέραν να αλλάξουν τη γενικότερη εικόνα. Δεν είναι έτσι.

Αν από το 100 αφαιρέσουμε 50% θα έχουμε 50. Στη συνέχεια για να φτάσουμε από το 50 στο 100 θα χρειαστούμε αύξηση κατά 100% και όχι 50%. Κατά συνέπεια για να φτάσουμε εκεί που ήμασταν χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και περισσότερος χρόνος. Εν τω μεταξύ οι άλλοι θα έχουν προχωρήσει…

Το 2009 το ελληνικό ΑΕΠ είχε φτάσει τα 242 δισ. ευρώ, το 2015 είχε πέσει στα 177 δισ. ευρώ. Τώρα πανηγυρίζουμε που έφτασε το 2023 στα 220 δισ. ευρώ.

Απέχουμε όμως από το υψηλό των 242 δισ. ευρώ του 2009. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Τούτο, γιατί εν τω μεταξύ ακόμη και οι κατεστραμμένες από την κομμουνιστική λαίλαπα χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μάς ξεπέρασαν. Το χειρότερο όλων, όμως, δεν είναι πως η Ελλάδα είναι σχεδόν η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, αλλά το γεγονός πως η Τουρκία, η οποία επιβουλεύεται την εθνική της κυριαρχία, έχει αποκτήσει συντριπτική διαφορά οικονομικής ισχύος.

To 2000 το τουρκικό ΑΕΠ ήταν κατά 50% υψηλότερο του ελληνικού. Το 2025 είναι πενταπλάσιο. Καθώς η οικονομική ισχύς συνιστά τα θεμέλια της στρατιωτικής, η διαφορά πλέον είχε γίνει χαώδης.

Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν η Ελλάδα δεν είχε χρεοκοπήσει το 2010 και αν το 2015 δεν είχε χάσει μια επιπλέον τετραετία εντός της στασιμότητας και της επιδείνωσης. Αν η Ελλάδα δεν είχε χρεοκοπήσει το 2010, σήμερα θα μπορούσε να έχει ΑΕΠ πάνω από 400 δισ. ευρώ.

Με αυτό το μέγεθος θα απείχε αρκετά από την κατάταξη που τη θεωρεί τη φτωχότερη εκτός Βουλγαρίας χώρα της ΕΕ. Με 400 δισ. ΑΕΠ επίσης θα μπορούσε να συντηρεί ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις από αυτές που συντηρεί σήμερα.

Ο πατριάρχης της ελληνικής χρεοκοπίας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ανέλαβε ένα χρέος περί το 25% του ΑΕΠ και σε μια δεκαετία το τετραπλασίασε, τριπλασιάζοντας και το προσωπικό του Δημοσίου.

Στις αρχές του 2000 η κατάσταση θα μπορούσε να σωθεί αν η κυβέρνηση Σημίτη δεν υποχωρούσε στην παλλαϊκή οργή εναντίον της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Γιαννίτση-Σπράου. Μια δεκαετία αργότερα, μόνο από την κρατική επιδότηση των συντάξεων, στο χρέος είχαν προστεθεί πάνω από 200 δισ. ευρώ. Το μέγεθος αυτό αντιπροσώπευε περί τα 2/3 του χρέους την περίοδο της χρεοκοπίας.

Τη χαριστική βολή για τη χρεοκοπία του 2010 έδωσε η περίοδος διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή από 2004 μέχρι το 2009. Παρέλαβε χρέος λίγο πάνω από το  100% του ΑΕΠ και το παρέδωσε πάνω από 150%. Αν το Φθινόπωρο του 2009 που κέρδισε τις εκλογές ο Γ. Α. Παπανδρέου είχε λάβει το 10% των μέτρων που ελήφθησαν την επόμενη δεκαετία, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει τα μνημόνια και αντί για μια δεκαετή ύφεση με απώλεια του 25% του ΑΕΠ, να είχαμε μικρότερες απώλειες.

Τότε όμως οι λαϊκιστές της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς δεν άφηναν πολλά περιθώρια, υποσχόμενοι στους αφελείς εκατοντάδες δισ. ευρώ από γερμανικές αποζημιώσεις και πετρέλαια που ακόμη δεν έχουμε βρει.

Το κόστος θα ήταν μικρότερο και σήμερα το ΑΕΠ θα μπορούσε να προσεγγίζει τα 300 δισ. ευρώ αν είχαμε αποφύγει το… λάθος του 2015 και το τρίτο μνημόνιο.

Ποιος φταίει λοιπόν που είμαστε οι φτωχότεροι της Ευρώπης;

Το ρίξιμο της ευθύνης μόνο στους πολιτικούς είναι υπεκφυγή και εξαπάτηση.

Από το ’74 και μετά όσοι μας κυβέρνησαν εκλέχτηκαν από μας και κατά βάση εξέφραζαν τον μέσο όρο των προσδοκιών και επιδιώξεων αυτής της κοινωνίας.

Καλή Ανάσταση.