Πόσος χρόνος μένει να ξυπνήσουμε; 

ΕΧΟΥΝ περάσει έξι μήνες από τον εντοπισμό της πρώτης φυτείας με κάνναβη από τις δύο που έχουν εντοπισθεί μέχρι στιγμής και, εκτός από τα σχετικά δημοσιεύματα, δεν είχαμε την παραμικρή τοπική παρέμβαση, ενώ και η κριτική περιορίστηκε σε άχροες αναφορές.

Μάλιστα, τη σημαντική παράμετρο των συστηματικών καλλιεργειών και της επιτόπιας κατανάλωσης, τα έθιξε ΜΟΝΟΝ αυτή εδώ η εφημερίδα σε τρία δημοσιεύματα για το θέμα αυτό. Δεν φαίνεται αρκετά παράξενη η σιωπή αυτή; Μήπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε και πού οφείλεται;

Σε προφανή φόβο, λένε μερικοί, αφού οι καλλιεργητές, που παραμένουν ασύλληπτοι, δεν θα ανήκουν ασφαλώς στα «καλά παιδιά», ούτε θα φοιτούν στο …Αρσάκειο. Ακόμη χειρότερα θα είναι τα πράγματα για όσους τους μανατζάρουν, τους καλύπτουν ή τους βοηθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και, αν η σιωπή οφείλεται σε φόβο θα υπήρχε ίσως κάποια δικαιολογία, καθώς αυτός είναι έμφυτος στην πλειοψηφία των ανθρώπων και κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει τον άλλον να μην φοβάται. Όμως, ο δικός μας …φόβος είναι ότι ελάχιστοι φοβήθηκαν, αφού λίγοι ασχολήθηκαν με το πραγματικό πρόβλημα, που ενέκυψε αιφνιδίως εξ αιτίας της αποκάλυψης ότι κι εδώ έχουμε φυτείες, που ίσως σε λίγο μας μετατρέψουν σε κάτι σαν την Αλβανία, που έχει γίνει ο κύριος ευρωπαϊκός προμηθευτής της κάνναβης.

Ο φόβος μας, λοιπόν, είναι ότι δεν ασχολήθηκε κανείς λόγω αδιαφορίας. Σου λέει: δεν πα να κόβονται αυτοί με τις καλλιέργειες; Δεν πουλάνε σ’ εμάς, δεν καλλιεργούν παντζάρια για τοπική κατανάλωση, σκασίλα μας. Είναι όμως έτσι; Ή έφθασε κι εδώ και μάλιστα σε βαθμό που δεν έχουμε εκτιμήσει σωστά και η διαφθορά που είναι πλέον γενικό φαινόμενο;

Και δεν έχει σημασία αν η διαφθορά αυτή δεν μας αφορά, αφού αυτό απλά το νομίζουμε εμείς. Μας αφορά και μας παρα-αφορά, αφού είναι βέβαιο ότι ένα μέρος της παραγωγής διοχετεύεται στην εγχώρια κατανάλωση. Αλλά και στο μηδέν να ήταν αυτή στα Κύθηρα, μήπως στην άλλη Ελλάδα οι νέοι δεν ξεκινούν από αυτό το ναρκωτικό για να καταντήσουν ερείπια στους δρόμους και στις ειδικές δομές; Αυτοί δεν είναι μέρος του συνόλου μας;

Έχουμε γράψει πολλές φορές την παροιμία «ψώρα εις τη γειτονιά σου, ψωροβότανο κοντά σου». Τι νόημα θα έχουν όλα τα άλλα, αν διαλυθεί η μικρή μας κοινωνία; Και το βάρος μπορεί να πέφτει κύρια στην οικογένεια, όμως δεν είναι άμοιροι ευθυνών η πολιτεία και η εκκλησία.

Καλά τα έργα, ο τουρισμός, τα αεροδρόμια, οι διαλέξεις, τα κηρύγματα, αλλά τι να τα κάνεις, όταν δεν μπορείς να κρατήσεις τους νέους μακριά από τη μάστιγα της εποχής; Και μάλιστα αυτούς τους νέους, οι οποίοι για μας, για τόπους όπως τα Κύθηρα με έντονη την έλλειψη νεολαίας, το κακό είναι διπλό, γιατί σε αυτή τη νεολαία θα χτίσεις αύριο ένα άλλο μέλλον για τον τόπο. Αν την έχεις οδηγήσει στη διάλυση, άσχετα αν έγινε  ηθελημένα ή όχι, σε τι και σε ποίον θα επενδύσεις;

Ας το δούμε, λοιπόν, όλο αυτό εντελώς διαφορετικά. Κοινωνία, Οικογένεια, Τοπικές αρχές, Εκκλησία, ας ρίξουν λίγο ενδιαφέρον και στο θέμα αυτό και ας φροντίσουν να το θέσουν και παραπάνω. Π.χ. στους βουλευτές, που θα πρέπει να το πάνε ακόμη παραπάνω, να απαιτήσουν καλλίτερη επιτήρηση, αστυνόμευση, κοινωνικά μέτρα και ό,τι άλλο έχει στη φαρέτρα της η πολιτεία, αντί να σπαταλούν όλη την ενέργειά τους στο ποίον θα ορίσουν διοικητή στο νοσοκομείο, ποίον θα μεταθέσουν από την αστυνομία, τι θα γράψουν στα κοινωνικά δίκτυα και άλλα παρόμοια.

Αν χάσουμε τους νέους, θα χάσουμε και τη χώρα και θα είναι, αυτοί κι εμείς, άχρηστοι παντού. Πόσος χρόνος μένει να ξυπνήσουμε;