Πούτιν: Aκόμη κι αν νικήσει τον περιμένει… Αφγανιστάν

Πατριωτισμός δεν είναι να στέλνεις τους συμπατριώτες σου στον θάνατο σε έναν επιθετικό πόλεμο, διότι αυτός ο πόλεμος φτωχαίνει περισσότερο τη χώρα σου, την απομονώνει περαιτέρω, την καθιστά πιο δικτατορική και την εξευτελίζει παγκοσμίως. Αληθινοί ρώσοι πατριώτες, όσοι δηλαδή δεν είναι στις φυλακές και στις εξορίες, είναι αυτοί που επιθυμούν να σταματήσουν τον πόλεμο, διότι μόνο τότε η Ρωσία θα έχει την ευκαιρία να ανοικοδομήσει την ηθική, οικονομική και διεθνή θέση της.

Στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει ο αρθρογράφος των Financial Times Γκίντεον Ράχμαν, έχοντας υπολογίσει τη σημερινή κατάσταση στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Το άρθρο του διαβάζεται και ως έμμεση πρόσκληση στη ρωσική ελίτ (η οποία θέλει να κάνει προσοδοφόρες μπίζνες με τους Δυτικούς και όχι αμφίβολης κατάληξης με τριτοκοσμικούς ή με την Κίνα) να κινηθεί ώστε να ανατρέψει τον Πούτιν. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος: η Ρωσία δεν γίνεται να κατακτήσει μόνιμη και διαρκή νίκη στην Ουκρανία.

Ακόμη και αν γίνει το θαύμα και οι δυνάμεις του Πούτιν νικήσουν στα πεδία των μαχών και καταφέρουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Ζελένσκι, η ήδη απομονωμένη Ρωσία θα κολλήσει σε έναν ανταρτοπόλεμο δεκαετιών που θα κάνει το Αφγανιστάν να μοιάζει με πίκνικ, λέει ο Ράχμαν. Οι δυνάμεις κατοχής στην Ουκρανία και η κυβέρνηση ανδρεικέλων που θα εγκατασταθεί από τους Ρώσους στο Κίεβο θα δεχθούν συνεχείς επιθέσεις. Τέτοια νίκη ισοδυναμεί με καταστροφή για τη Ρωσία.

Αυτή η ανάλυση του Ράχμαν προϋποθέτει τον ενστερνισμό της θέσης ότι η Ρωσία θα εξακολουθήσει να μην έχει κανένα στήριγμα στη Δύση, κανέναν σύμμαχο. Διότι σήμερα τα πάντα βοούν ότι δεν θα αλλάξει κάτι, ότι η Ρωσία μπορεί μόνο να αναζητήσει ερείσματα «στις κορυφαίες χώρες του παγκόσμιου Νότου», δηλαδή στην Κίνα, στην Ινδία, στη Νότια Αφρική, στην Ινδονησία. Ομως, «μόνο το Ιράν στηρίζει με πολεμικά μέσα τη Ρωσία», ενώ οι προαναφερθείσες χώρες, όχι. Αρα, πώς θα ανταποκριθεί στη συνεχή ροή Δυτικών όπλων προς την Ουκρανία;

Στο κείμενό του ο Ράχμαν αναλύει και τη ρίζα του προβλήματος. «Πώς ο Πούτιν έφερε τη χώρα του σε αυτό το χάος; Επειδή απέτυχε να αποδεχθεί την απώλεια του καθεστώτος της μεγάλης δύναμης. Η ευρωπαϊκή τάξη, στην οποία ο Πούτιν ανατρέχει νοσταλγικά, χτίστηκε γύρω από τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων. Ανίκανος να κατανοήσει το νέο σύστημα, που βασίζεται στη συνεργασία των κρατών υπό τις ομπρέλες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, ο Πούτιν κατέληξε να απομονώσει τη Ρωσία από ολόκληρη την Ευρώπη.

Αν ο Πούτιν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ότι η Ρωσία θα βρίσκεται μονίμως στην κατηγορία των χωρών κάτω από τις υπερδυνάμεις, τότε θα υπήρχαν ευκαιρίες να παίξει η Ρωσική Ομοσπονδία τον ρόλο της εξισορροπητικής μεσαίας δύναμης. Αλλά ο Πούτιν έπραξε τα αντίθετα, έτσι η Ρωσία είναι πιθανόν να βγει από αυτόν τον πόλεμο ακόμη περισσότερο μειωμένη ως παγκόσμια δύναμη». Ως δείγμα της απελπισίας των Ρώσων για την κατάσταση της χώρας τους, ο αρθρογράφος παραθέτει τις κραυγές ορισμένων για πυρηνικό πόλεμο και γενικό Αρμαγεδδώνα.

Οι θεωρητικοί του Κρεμλίνου και οι στρατηγοί της Ρωσίας ποντάρουν στον πόλεμο, όχι επειδή βλέπουν ρεαλιστική προοπτική νίκης, αλλά επειδή την ήττα δεν μπορούν καν να τη διανοηθούν. Η ήττα συνιστά κατ’ αυτούς «εθνική καταστροφή, πιθανό χάος και άνευ όρων απώλεια κυριαρχίας». Ετσι, συμβουλεύουν υπέρ της «μοναδικής επιλογής», του πολέμου, παρά το γεγονός ότι παραδέχονται πως ο πόλεμος «απαιτεί και θα απαιτήσει μεγάλες θυσίες», και μάλιστα «για πολλά χρόνια».

Οι άνθρωποι του Πούτιν κάνουν και αυτοί επίκληση στη ρωσική ελίτ και στον πατριωτισμό της, όμως η αλήθεια είναι ότι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα ύστερα από την πλήρη διάρρηξη των εμπορικών σχέσεων με τη Δύση, η ίδια η ρωσική ελίτ καταστρέφεται.