“Για διορισμό; Πώς φαίνονται τα πράγματα;”

Αγαπητέ γονέα, Αγαπητέ φίλε/η,

Είμαι αναπληρώτρια δασκάλα από τη Μακεδονία για 10η χρονιά. Όσοι με γνωρίζετε με ρωτάτε συνήθως “Για διορισμό; Πώς φαίνονται τα πράγματα;”. Ήρθε η ώρα να σας πω ότι ναι!! Ήρθε η ώρα που αύριο θα ψηφίσουν τον τρόπο διορισμού μας!!!! Πόσος ενθουσιασμός!!!

Advertisement

Επιτέλους, μετά από 10 χρόνια (περισσότερα για άλλους και άλλες ειδικότητες) φτάνει να ψηφιστεί την 14-1-2019 ο τρόπος που θα διοριστούμε ή πώς θα μας προσλαμβάνουν πλέον ως αναπληρωτές!!

Μετά από 10 χρόνια φάνηκε η ελπίδα πως θα πάψω να έχω τα πράματα μου σε κούτες, αφού πλέον θα είμαι σε ένα μέρος! Μετά από 10 χρόνια θα πάψω να δουλεύω καλοκαίρια για να συγκεντρώσω τις κάτι χιλιάδες ευρώ που χρειάζομαι τις πρώτες μέρες που μας προσλαμβάνουν σε διάφορα σημεία της Ελλάδας!! Μετά από 10 χρόνια ο Αύγουστος θα κλείνει χωρίς άγχος, παρά μόνο το δημιουργικό για να υποδεχτώ τους νέους μου μαθητές …ή του περσινούς, κάτι που δεν το έχω ξαναζήσει!!  Μετά από 10 χρόνια θα πάψω να αποχαιρετάω γονείς και φίλους μέσα σε λίγες ώρες, φορτωμένο με κούτες αμάξι και μάτια γεμάτα δάκρυα. Μετά από 10 χρόνια η φίλη μου Ειρήνη θα πάψει να τρέχει μαζί με τον γιο της (Α’ Δημοτικού φέτος) και θα μείνουν σε ένα μέρος, να μπορέσει κι ο μικρός να κάνει φίλους!  Θυμάμαι που τον είχε αφήσει μηνών για να παρουσιαστεί κάπου στη Στερεά Ελλάδα. Η φίλη μου η Στέλλα θα ανοίξει επιτέλους ένα σπιτάκι με τον σύντροφό της που πρόκειται να παντρευτούν! Λες η Αποστολία να βρεθεί στο ίδιο μέρος με μένα και να κάνουμε “θαύματα“ στο σχολείο μας; Είναι τόσο χαρισματική! Η Αναστασία άραγε πού βρίσκεται φέτος; Ο Μάρκος;

Επιτέλους!! Κάτσε να δω τα κριτήρια που ψηφίζουν αύριο… Διδακτορικό ..δίνει μόρια όσο τα 4,5 χρόνια που δούλευα..!!! Μεταπτυχιακό. Δίνει μόρια όσο τα 2 περίπου χρόνια που δούλευα..μα μεταπτυχιακό πέρσι κατάφερα να ξεκινήσω, κάθε χρόνο με την αβεβαιότητα της πρόσληψης μόνο εξ αποστάσεως μπορούσα να κάνω και βρήκα το πιο φθηνό που μπορούσα να αντέξω και μου άρεσε  ..Δεν προλαβαίνω να το τελειώσω και τουλάχιστον 2 φίλες δεν έχουν μεταπτυχιακό… διαφορετικά θα μας κρίνουν;  Δεύτερο πτυχίο …μόρια όσο 2 χρόνια δουλειάς.. Ε; Αν κάποιος έχει ένα όποιο πτυχίο; Μα εμείς σπουδάσαμε 4 χρόνια δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, καθηγητές…  Αυτό το πτυχίο δεν χρειάζεται για να γίνεις εκπαιδευτικός; Συγκρίνεται ένα οποιοδήποτε άλλο πτυχίο; Σεμινάρια.. μα δεν υπήρχε η άνεση να δώσω λεφτά να τα κάνω .. Και τα δωρεάν ήταν σε πόλεις ή ημερομηνίες που δεν μπορούσα να πάω.. Πληροφορική.. Χα, χα ,στη γενιά των υπολογιστών! Ξένη γλώσσα … έχω proficiency, αλλά πώς μπορεί και γιατί να μετρηθεί… Δασκάλα Ελληνικών δεν είμαι; Υπάρχουν οι συνάδελφοι ξένων γλωσσών που σπούδασαν πάνω σε αυτά… Κάτσε… εδώ λέει ότι δίνουν μόρια και στην προϋπηρεσία… Ευτυχώς! Ναι…120 μόρια «ταβάνι»… Δηλαδή μετά τα 120 δε θα παίρνω μόρια; Και θα πηγαίνω όπου με στέλνουν για δουλειά χωρίς να φαίνονται πουθενά αυτοί οι μήνες; Μα αν είναι έτσι, εγώ έχω ακόμη 3μιση χρόνια για να δουλέψω και να μετράνε τα μόρια και είμαι 32… Μετά;; Μοριοδοτούν τα παιδιά … Συγγνώμη, δεν τα κατάφερα!!!

Δηλαδή, για να καταλάβω… το νομοσχέδιο ορίζει κριτήρια διορισμού και πρόσληψης για τις 15.000 εκπαιδευτικών να είναι το πόσα λεφτά είχε ο καθένας να πάρει πτυχία! Εγώ γιατί δεν τα κατάφερα τόσα χρόνια να τα πάρω όλα αυτά;;;;  Μάλλον ξόδευα αλόγιστα τα χρήματά μου, μάλλον έδωσα σημασία στις εμπειρίες που γέμισα μέσα στη σχολική τάξη, μάλλον έδωσα πολλή σημασία σε όλα αυτά τα παιδιά που δεν ήταν και δικά μου… Σιγά πια και τι κάναμε, φροντίσαμε τα παιδιά όπως έρχονται στο σχολείο να επιστρέφουν, ίσως κι ακόμα καλύτερα στο σπίτι, να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους, να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, να μάθουν να εκφράζουν και τα αισθήματά τους, να εκτιμούν, να μην απογοητεύονται, να έχουν όνειρα και φαντασία…

Καλά, απ’ ότι φαίνεται κι εμείς οι δάσκαλοι έχουμε φαντασία μεγάλη… Και γιατί φρόντισα τόσα χτυπημένα γόνατα; Γιατί σκούπισα δάκρυα για χαμένες ξυλομπογιές; Γιατί τους έπιασα το μέτωπο στο ταξίδι που ζαλίζονταν; Γιατί τα πήρα αγκαλιά όταν τα μάτια δάκρυζαν για μια φιλία που χάθηκε …για 10 λεπτά; Γιατί τους εξηγούσα να είναι δίκαιοι με τον εαυτό τους και τους γύρω τους; Γιατί τα απογεύματα τα πέρασα ετοιμάζοντας την επόμενη μέρα; Γιατί άκουσα τόσα μυστικά; Γιατί τα άφησα να χαμογελούν; Γιατί έκανα τη δουλειά μου; Γιατί όλα αυτά δεν τα διάβασα ούτε στο πτυχίο ούτε στο μεταπτυχιακό; Γιατί αγαπώ τη δουλειά μου; Γιατί αγαπώ και τα 153 παιδιά αυτών των 10 χρόνων… και κάποια είναι φοιτητές τώρα; Γιατί απεργώ;;;;

Για να μπορώ να διεκδικήσω… Τίποτα παραπάνω από αυτό που οφείλει να αναγνωρίσει η πολιτεία στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που φροντίζουν, πέρα από τα δικά τους, τα παιδιά της Ελλάδας… Δε ζητάμε λεφτά δε ζητάμε ευκολίες… Ζητάμε το πτυχίο μας, που και οι δικοί μας γονείς στερήθηκαν για να το έχουμε, να είναι το κριτήριο, μαζί με τα χρόνια προϋπηρεσίας! Δε στερούμε από τους νεότερους την ευκαιρία για δουλειά… ‘Ομως ως δάσκαλοι οφείλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι. Τα κριτήρια πρέπει να είναι δίκαια για όλους και η μόνη κοινή βάση είναι το πτυχίο του Πανεπιστημίου που ΟΛΟΙ έχουμε!! Κάθε χρονιά είναι και ένα σημαντικό μάθημα…πουθενά γραμμένο!!

Μην αγανακτείς γονιέ, για τα δικά σου παιδιά απεργώ… Δεν μπορώ να μιλάω για αξίες και όταν αυτές κλονίζονται να μην αντιδρώ!! Σε θέλω συμπαραστάτη… αρκετούς λιθοβολισμούς έχουμε δεχτεί οι εκπαιδευτικοί… Όλοι έχουμε οικογένειες, προσωπική ζωή, προβλήματα και χαρές… Ο κοινός παρονομαστής είναι τα παιδιά! Και μην ξεχνάς κι εμείς παιδιά γονιών είμαστε… κι εσύ νιώθεις περισσότερο από μένα το άγχος και την απόγνωση για το μέλλον τους.

Πάντα στη διάθεσή σας

Με εκτίμηση,

Μια δασκάλα