Σεβαστοί μου πρυτάνεις…

Είχα κάποτε έναν γνωστό που ο γιος του μπήκε φυλακή επειδή ανήκε σε συμμορία που πουλούσε προστασία σε μαγαζιά. Κι όταν τον ρώτησα «μα πώς κατέληξε έτσι το παιδί;», η απάντηση του ήταν «τι τα θες, όλα είναι ζήτημα Παιδείας». Εκτοτε, όποτε ακούω την φράση «όλα είναι ζήτημα Παιδείας», καταλαβαίνω αμέσως ότι αυτός που την εκστομίζει αρνείται να δει το πρόβλημα κατάφατσα και δεν έχει την παραμικρή διάθεση να το αντιμετωπίσει ή να αναλάβει τις ευθύνες που έχει γι’ αυτό.

Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με κατέλαβε όταν διάβασα στην ανακοίνωση της Συνόδου των Πρυτάνεων ότι το θέμα των αιώνιων φοιτητών δεν μπορεί να λυθεί όπως λέει το υπουργείο Παιδείας, διότι είναι «πολυπαραγοντικό». Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, βαφτίζει «πολυπαραγοντική» τη διαδικασία του κοσκινίσματος. Και ως γνωστόν, τα «πολυπαραγοντικά» θέματα χρειάζονται καμιά δεκαριά χρόνια για να αναλυθούν επαρκώς κι άλλα είκοσι για να βρεθεί μια κάποια πολυπαραγοντική λύση τους. Μόνο που, ύστερα από μια εικοσαετία, οι παράγοντες του αρχικού πολυπαραγοντικού προβλήματος έχουν αλλάξει και χρειάζεται να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.

Το ίδιο κατάλαβα και από τη διαφωνία των σεβαστών πρυτάνεων για την ύπαρξη βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Αφού δεν τους ενδιαφέρει αν ο φοιτητής τους μπήκε στο τμήμα γράφοντας 3 ή 5 στις εισαγωγικές εξετάσεις, τότε προφανώς σκασίλα τους και για το επίπεδο του πανεπιστημίου τους και για τη μελλοντική τύχη του νεαρού ή της νεαρής που εγγράφεται ως φοιτητής ενώ είναι οργανικά αναλφάβητος. Τι τους ενδιαφέρει το λοιπόν; Μόνο το πανεπιστημιακό παγκάρι. Οσα κεφάλια περάσουν την είσοδο του πανεπιστημιακού ναού, τόσα χρήματα θα εισπραχθούν από το υπουργείο Παιδείας. Κορόιδα είναι οι πρυτάνεις να μειώσουν τους επισκέπτες; (Διότι αυτός που μπαίνει στο Μαθηματικό έχοντας γράψει 3 στα Μαθηματικά, μόνο ως επισκέπτης μπορεί να λογίζεται, όχι ως φοιτητής και αυριανός μαθηματικός επιστήμονας.)

Θα μου πείτε πως επί δεκαετίες οι πανεπιστημιακοί μέμφονταν το υπουργείο Παιδείας επειδή κρατούσε όλες τις εξουσίες και δεν τους έδινε το περίφημο αυτοδιοίκητο. Και τώρα που τους δίνει βασικά κομμάτια του αυτοδιοίκητου, αντί να πουν «μπράβο», βρίσκουν δικαιολογίες για να φωνάξουν «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ε ναι, διότι τα αυτοδιοικητικά συνθήματα ήταν ο φερετζές της αδράνειας και του συντηρητισμού τους. Αλλο να απαιτείς θεωρητικώς αυτοδιοίκητο κι άλλο να σου το δώσουν. Διότι όταν σου το δώσουν, κάτι πρέπει να το κάνεις. Αυτοί το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διατυπώνουν πολυπαραγοντικούς προβληματισμούς για πολυεπίπεδα προβλήματα που χρειάζονται πολύπλευρες λύσεις. Και τέλος πάντων, ας αποσυνδέσει το κράτος τον αριθμό των φοιτητών και την απόδοση του τμήματος από τη χρηματοδότηση, για να δεχτούν να  συζητήσουν όλα τα υπόλοιπα. Σαν να λέμε «εγώ τόσα θέλω, βρέξει – χιονίσει, είτε έχω κόσμο είτε δεν έχω, είτε παράγω έργο είτε δεν παράγω». Ιδού η τέλεια συνταγή για την Ελλάδα τού 21ου αιώνα.

Φοβούνται…

Καλά, στα της φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων δεν υπεισέρχομαι. Φοβούνται οι άνθρωποι, ανθρώπινο είναι. Τόσα εξαγριωμένα καλόπαιδα τριγυρίζουν μέσα στα πανεπιστήμια, τι θέλουμε τώρα και τα σκαλίζουμε; Εξάλλου η στατιστική πιθανότητα να χτίσουν το γραφείο κάποιου από αυτούς ή να του κρεμάσουν μια ταμπέλα στον λαιμό είναι αντικειμενικά μικρή, ειδικά αν παριστάνουν τους ψόφιους κοριούς μπροστά στα τα καλόπαιδα. Δεν θέλει κόπο και πανεπιστημιακές αστυνομίες, τρόπο θέλει, τεχνικές αποφυγής των μπελάδων. Πώς αποφεύγεις έναν μεθυσμένο; Ακριβώς έτσι.  Το παγκάρι, σεβαστοί μου πρυτάνεις, τον νου σας στο παγκάρι και στην αποφυγή των μπελάδων. Στο κάτω κάτω, ας κάνουν κάτι και οι επόμενες γενιές πρυτάνεων, όχι όλα εσείς. Σωστά;