Σία Αναγνωστοπούλου: Αρχαιοφύλακες

Οποιος φωνάζει ότι δεν θέλει «κανένα συμβιβασμό» δεν θέλει λύση. Εκτός αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι το Βρετανικό Μουσείο θα αναγνωρίσει μετά δύο αιώνες τον εαυτό του ως κλεπταποδόχο και θα στείλει μετανιωμένο τα Γλυπτά στην Ελλάδα. Αν υπάρξει λύση –δηλαδή επανένωση του ακρωτηριασμένου μνημείου–, δεν μπορεί παρά να μεταμφιεστεί με μια νομική αλληγορία που θα διασώζει για τους Βρετανούς τα προσχήματα. Εμείς τα Γλυπτά. Αυτοί τα προσχήματα.

Πώς έφτασε το θέμα, όμως, να κυριαρχεί στην προεκλογική αντιπαράθεση στην Ελλάδα; Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τον πατριωτικό συναγερμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την υπεύθυνη για τον Πολιτισμό, Σία Αναγνωστοπούλου, να κάνει λόγο για «εκχώρηση του εθνικού μας πλούτου» και «υποχώρηση από τα δίκαια της χώρας»; Ηταν βέβαια τα δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου – και τίποτε άλλο. Η γλυπτομαχία στην οποία έχει αποδυθεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σπέκουλα σε ξένα δημοσιεύματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει ότι φοβάται μήπως ο πρωθυπουργός βγάλει ταχυδακτυλουργικά από το καπέλο μια συμφωνία για τα Γλυπτά λίγο πριν από τις εκλογές. Ακόμη κι αν ήταν εφικτή τόσο γρήγορα μια τέτοια συμφωνία· ακόμη κι αν δεν εξακολουθούσε να προσκρούει σε ένα δάσος από πασίδηλες νομικές και πολιτικές επιπλοκές· γιατί πιστεύει η αντιπολίτευση ότι θα ωφελούσε εκλογικά την κυβέρνηση;

Αν είναι αλήθεια η ανάλυσή τους για την κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα –«χούντα» και φτώχεια–, γιατί πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι θα μαγεύονταν από την αίγλη των Μαρμάρων;

Οταν ο συναγερμός προκαλείται μόνο από δημοσιεύματα.

Οι ίδιοι λένε ότι ο Μητσοτάκης επιχειρεί αντιπερισπασμό. Το θέμα όμως το φούσκωσαν εκείνοι και το κρατούν ψηλά με καθημερινές τους παρεμβάσεις – και τελετουργικές αναφορές «στην αείμνηστη Μελίνα». Είδαν αντιπερισπασμό και περισπώνται ολόψυχα.

Η αλήθεια είναι ότι, για λόγους άσχετους με την Ελλάδα, το κλίμα έχει αλλάξει υπέρ του ελληνικού αιτήματος. Η αυτο-κριτική για τις αποικιοκρατικές πρακτικές του παρελθόντος είναι πια σταθερή συνιστώσα της βρετανικής πολιτικής κουλτούρας. Η χώρα στην οποία απευθύνεται το αίτημα έχει αλλάξει σημαντικά. Γι’ αυτό και η στιγμή θα ήταν ευνοϊκή.

Αν ήθελε όμως κάποιος στο Λονδίνο να «κάψει» το momentum, δεν θα δυσκολευόταν. Θα μπορούσε να κάνει μια φαντεζί πρόταση προς την Αθήνα. Θα μπορούσε να φανεί ότι παίρνει την πρωτοβουλία για γενναίο «δανεισμό». Και θα εξανάγκαζε την ελληνική πλευρά να επωμιστεί το κόστος της άρνησης, καθώς με αυτό το προεκλογικό κλίμα, και με την αντιπολίτευση σε αρχαιοφυλακικό παροξυσμό, η κοφτή άρνηση θα ήταν μονόδρομος.

Μας έχει, βέβαια, ξανασυμβεί. Η εσωτερική πλειοδοσία σκοτώνει την εξωτερική διαπραγμάτευση. Ετσι και τώρα. Τα Γλυπτά τα απομακρύνει η ΓΕΝΟΠ Παρθενώνος.