Στην χώρα των γουρουνοκαβαλάρηδων

Το θέμα υφίσταται, αλλά δεν αναγνωρίζεται απ’ όλους ως πρόβλημα. Ο μέσος Έλληνας που ποτέ δεν θα κάτσει πάνω σε γουρούνα και υφίσταται απλώς τον θόρυβο και την σκόνη της, ζητά την πλήρη απαγόρευση της κυκλοφορίας της. Η τουριστική βιομηχανία από την άλλη, αντιστέκεται σθεναρά

Η καθημαγμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα αποτυπώθηκε στο δραματικό μοιρολόι «άντρα, γουρούνι, γάιδαρο και ποιον να πρωτοκλάψω». Εβδομήντα χρόνια αργότερα, η ακμάζουσα Ελλάδα της ανάκαμψης, της πολιτικοκοινωνικής ανευθυνο-υπευθυνότητας και της τουριστικής παραφροσύνης, αποτυπώνεται σε μια συνεδρίαση του Υπουργικού συμβουλίου υπό τον πρωθυπουργό που ασχολήθηκε και έλαβε κρίσιμες αποφάσεις για τις γουρούνες. Πάντα σ’ αυτή την χώρα, μια γουρούνα δίνει το στίγμα.

Στην χώρα μας έχουν πάρει άδεια κυκλοφορίας 25.000 γουρούνες. Υποψιάζομαι ότι είναι πολύ περισσότερες από τις λεγόμενες γουρουνομάνες των κτηνοτρόφων, καθότι η χώρα απεχθάνεται κάθε είδους πρωτογενή παραγωγή και το χοιρινό που εισάγουμε είναι υπερπολλαπλάσιο του χοιρινού που παράγουμε. Το 90% από τις γουρούνες κυκλοφορούν σε μόλις δέκα περιοχές, όλες τουριστικά κορεσμένες. Κρήτη, Δωδεκάνησα, Επτάνησα, Κυκλάδες, Χαλκιδική.

Το στερεότυπο του ξεσαλωμένου ημίγυμνου τουρίστα που καβαλάει την γουρούνα του και τρέχει σαν δαιμονισμένος ανάμεσα στον κόσμο στα Μάλια ή στην άκρη του γκρεμού στον δρόμο προς την Απείραθο της Νάξου, καθορίζει εν πολλοίς και την άποψη του μέσου Έλληνα γι αυτό το αλλόκοτο όχημα που αποτελεί φθηνό συνδυασμό μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου. Αν μάλιστα ο τουρίστας είναι ένας νεαρός Εγγλέζος που έχει μάθει να οδηγεί αριστερά ή ένας Γερμανός που έχει πιεί δέκα μπύρες μεσημεριάτικα πριν αποφασίσει να κάνει επίδειξη ελευθερίας στην κοπέλα του, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν δραματικά.

Ενα μέσο αυτοκίνητο, στην στροφή κολλάει στον δρόμο και ακολουθεί την φορά των δύο μπροστινών τροχών του που παίρνουν εντολές απ’ το τιμόνι. Η μοτοσικλέτα στρίβει περισσότερο όταν ο οδηγός γέρνει το κορμί του προς την κατεύθυνση που επιθυμεί, παρά με το τιμόνι. Η γουρούνα θα πάει ευθεία, είτε γείρει ο οδηγός το κορμί του είτε όχι. Για να πάρει στροφή πρέπει να στρίψει το τιμόνι της, αλλά με προσοχή και χαμηλή ταχύτητα διότι (σε αντίθεση με το αυτοκίνητο) το κέντρο βάρους της είναι ψηλά και με το παραμικρό ανατρέπεται.

Τα οδηγικά δεδομένα είναι αυτά. Τα ποσοστά θανατηφόρων ατυχημάτων είναι εντυπωσιακά ψηλότερα από τα αντίστοιχα των αυτοκινήτων, ενώ δεν υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία για τα ατυχήματα με μοτοσικλέτες. Έτσι κι αλλιώς, ελάχιστοι Βορειοευρωπαίοι έχουν δίπλωμα μοτοσικλέτας, όλοι έχουν δίπλωμα αυτοκινήτου και αυτό απαιτείται εν Ελλάδι για την ενοικίαση μιας γουρούνας. Το προσωνύμιο «σκοτώστρες» πάντως, δεν εμποδίζει ούτε την υψηλή ζήτηση για ενοικίαση γουρούνων, ούτε τις επενδύσεις των γουρουνάδων που γεμίζουν τα άδεια οικόπεδα ανάμεσα σε ξενοδοχεία με γουρούνες έτοιμες να εξορμήσουν.

Το θέμα υφίσταται, αλλά δεν αναγνωρίζεται απ’ όλους ως πρόβλημα. Ο μέσος Έλληνας που ποτέ δεν θα κάτσει πάνω σε γουρούνα και υφίσταται απλώς τον θόρυβο και την σκόνη της, ζητά την πλήρη απαγόρευση της κυκλοφορίας της. Δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε δεύτερη μέρα πρέπει να ακούσει στην τηλεόραση ειδήσεις για θανατηφόρα ατυχήματα με τα επικίνδυνα αυτά οχήματα. Η τουριστική βιομηχανία από την άλλη, αντιστέκεται σθεναρά με το απλό επιχείρημα ότι «κανένα όχημα δεν φταίει, αν αυτός που το οδηγεί συμπεριφέρεται σαν τρελός. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ας απαγορεύσουμε και τα αυτοκίνητα».

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το αναγνώρισε ως υπαρκτό πρόβλημα και επέβαλε θηριώδεις περιορισμούς, που στο βάθος τους είχαν την ολοκληρωτική απαγόρευση τους. Περιόρισε την κυκλοφορία τους μόνο σε χωματόδρομους και παραλίες, για να επιτρέψει λίγο αργότερα να διασχίζουν κάθετα ασφαλτοστρωμένους δρόμους αλλά όχι να κυκλοφορούν πάνω τους. Αγαθές προθέσεις που κατέληξαν σε ασυναρτησίες. Όσοι είχαν ξοδέψει τα λεφτά τους για να αγοράσουν γουρούνες ξεσηκώθηκαν, το ίδιο και οι ξενοδόχοι με τα επιμελητήρια τους. Κατά την γνώμη τους, ο τουρισμός χρειάζεται απελευθέρωση υπηρεσιών όχι απαγορεύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε γρήγορα πίσω. Ο νόμος του έμεινε στα χαρτιά και η τροχαία δεν πήρε ποτέ εφαρμοστικές οδηγίες τι να κάνει με τις γουρούνες που συνεχίζουν να μουγκρίζουν στους δρόμους. Η κλασική Ελλάδα.

Και μετά ήρθε ο Κυριάκος, ο οποίος έβαλε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ομολογώ πως κι αυτό με εξέπληξε. Ο πρωθυπουργός της χώρας να ασχοληθεί με τις γουρούνες; Τι κάνουν οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς και οι γενικοί διευθυντές; Αλλά ας πούμε πως αυτή είναι η χώρα που ζούμε, όλα καταλήγουν στον πρωθυπουργό. Τι απόφαση έβγαλε; Ούτε απαγόρευση, ούτε ελεύθερη κυκλοφορία. Πέταξε το μπαλάκι στους δήμους. Να αποφασίσουν λέει αυτοί, που ξέρουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής τους. Ποιες ιδιαιτερότητες δηλαδή; Αν υπάρχουν γκρεμοί ή βάλτοι στην περιοχή τους, οπότε οι έξαλλοι καβαλάρηδες κινδυνεύουν περισσότερο να γκρεμοτσακιστούν ή να πνιγούν; Αν τα μέρη τους είναι πεδινά και άρα ακίνδυνα ή ορεινά και άρα επικίνδυνα;

Εγώ δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη για το αν θα πρέπει να απαγορευτούν ή να κυκλοφορούν ελεύθερες οι γουρούνες. Ο πρωθυπουργός όμως, από την στιγμή που το πήρε πάνω του, θα ‘πρεπε να έχει και να την πει. Οχι να βάλει μπροστά τον δήμαρχο, που θα βάλει μπροστά τον αντιδήμαρχο κι αυτός θα βάλει τον υπεύθυνο τουρισμού του δήμου κι αυτός θα βάλει τον ψηφοφόρο του που νοικιάζει γουρούνες και τον ξενοδόχο που είναι μπατζανάκης του. Η Τροχαία αυτής της χώρας δηλαδή, που αν μη τι άλλο πρέπει να φοβίζει και να ελέγχει τους πιωμένους γουρουνοκαβαλάρηδες, από ποιον θα παίρνει εντολές; Αλλα θα εφαρμόζει στο Ηράκλειο, άλλα στην Κέρκυρα κι άλλα στο Καρπενήσι; Αμ δεν γίνεται έτσι, αγαπητοί μου.